FILM
"Dit is Londen. In iedere kamer van deze stad sterft er ooit wel eens een jonge vrouw." Een stukje uit een dialoog die Last Night In Soho perfect samenvat. Vier jaar na het hyperactieve Baby Driver waagt Edgar Wright zich met zijn nieuwste film aan een horrorthriller die flirt met de giallo-stijl. Het resultaat is een verbluffend visueel spektakel waarin er bij momenten net zoals bij een Wes Anderson-film net iets te veel te zien valt, toch verdiende deze film net als Nightmare Alley van Guillermo del Toro meer dan het bescheiden succesje, al was het maar voor de moed die de Brit verzamelde om het in Hollywoodland op te nemen tegen de eindeloze (vaak inspiratieloze) reeksen van sequels en reboots.




Een originele film dus. Of toch niet, want iedere cinefiel zal in de rode kleurenfilters wel de knipoog naar Suspiria van Dario Argento herkennen, het dansje in het Cafe De Paris die wel een ode lijkt op de choreografische kunsten van Uma Thurman en John Travolta in Pulp Fiction of de a-capella-versie van Downtown die een beetje naar Mulholland Drive lonkt. Wright doet wel vaker wat zijn maatje Quentin Tarantino doet, een sprong maken van het nu naar de sixties via een reclameposter van Thunderball bijvoorbeeld, of het gebruik van de geniale muziekediting die we al zagen in Baby Driver en die in Last Night In Soho netjes overgedaan wordt, maar met nog meer met de juiste finesse en de perfecte songs die het universum van het swinging Londen vorm geven.




Verwaande Vlaamse recensenten maakten dan wel met plezier brandhout van deze film (godbetert twee sterren in De Morgen en nog minder in De Standaard), maar Last Night In Soho is nu eenmaal een film die gemaakt is voor mensen die van film houden en niet voor verzuurde critici wiens eindejaarslijstje een luie copypaste is van wat ze gedurende tien dagen tussen de recepties door in Cannes zagen. Soms verdrinkt de film net iets te veel in zijn visuele kunstjes, maar deze horrorfilm (of wat hij ook is) is vooral een verbluffend staaltje filmmakerij van een regisseur met een visie.




Eloise, die liever Ellie heet (een ongelooflijke straffe Thomasin McKenzie die na JoJo Rabbit en The Power Of The Dog wel eens de next big thing zou kunnen worden), is een grijze muis die samen met haar oma in Cornwall woont. De zelfmoord van haar moeder weegt nog steeds zwaar op haar gemoed, en het liefst van al verdwijnt ze in haar droomwereldje dat volop gedomineerd wordt door de sixties, een periode waarin (althans voor Ellie toch) alles beter was. Op een dag arriveert een brief in de bus waarin Ellie toegelaten wordt op de prestigieuze mode-academie in Londen. Het meisje moet meteen opboksen tegen de andere studentes die haar amper zien staan. Ellie laat de pestkoppen voor wat ze zijn en ze ruilt haar studentenflat in voor een kamertje bij een strenge hospita (de laatste rol voor Diana Rigg die wereldberoemd werd als Emma Peel in de sixties-serie The Avengers en ook nog eens een Bondgirl was in On Her Majesty's Secret Service). Het nadeel is wel dat de kamer zich naast een fel neonlicht bevindt, en wanneer Ellie de lakens over zich heen trekt, belandt ze via haar dromen in de sixties en wordt ze het spiegelbeeld van Sandie (Anya Taylor-Joy, die nu al the next big thing is), een nachtclubzangeres die de mannen met het grootste gemak rond haar vingers windt, en ervan droomt (en er zelfs van uitgaat) dat ze het net zoals haar grote voorbeelden Cilla Black en Petula Clark zal maken in de muziekwereld. Ze vertrouwt de jonge Jack (Matt Smith, die we leerden kennen als de jonge koning Philip in The Crown) als haar manager, maar niets is wat het lijkt.




De cinematografie van de Zuid-Koreaanse Chung-hoon Chung, die bekend werd door zijn werk van The Handmaiden en Old Boy, is weergaloos en tot in de puntjes perfect. Last Night In Soho is wel een film die door zijn Lynchiaanse vibes smeekt om meerdere viewings maar net niet met de vijf sterren wegloopt.

BEELD EN GELUID
We gaan ervan dat Last Night In Soho een typische titel is die het visuele voordeel van 4K-schijfjes onderstreept, maar voor ons ligt de Blu-ray die visueel eveneens overdonderd is, met haarscherpe details die je in zowat elke close-up kan zien. Deze film van Wright is enorm kleurrijk, wat tot uiting komt in de wervelende kostuums maar ook in de settings waarvan elke frame een gedenkwaardig plaatje is geworden. Een visueel feest voor het oog, ook al komt het allemaal soms wat te druk over, maar dat stoort geen seconde wat deze film is er één om alsmaar te herbekijken. De soundtrack is Dolby TrueHD Atmos 7.1.4 en die valt vooral op door de muziek die uit je boxen springt, met een muziekkeuze die gaat van Sandie Shaw tot Siouxsie & The Banshees, en die staat in perfecte balans met de dialogen die heel helder klinken.




EXTRA'S
Op deze Blu-ray vind je naast wat weggelaten scènes en twee commentaarbanden (allebei met Edgar Wright maar met verschillende medewerkers zoals met de editor Paul Machlissof of met de muzikant Steve Price) een paar featurettes die men op deze release gegroepeerd heeft onder de noemer Go Behind The Scenes, ook al moet je op de disk ze elk apart gaan uploaden. In Meet Eloise komt Thomasin McKenzie tien minuten aan bod, die meer vertelt over haar rol. Hetzelfde gebeurt in Dreaming Of Sandie, maar hier is Anya Taylor-Joy aan het woord. In Smoke and Mirrors staat men twaalf minuten stil bij de ongelooflijke visuele effecten die Edgar Wright gebruikt, terwijl het acht minuten durende On The Streets Of Soho zich focust op de set van de film. In Time Travelling gaat men dieper in over hoe men de geest van de sixties heeft weergegeven, zoals de opvallende soundtrack of de visuals. Wie houdt van storyboards kan zich 13 minuten bezighouden met het uitpluizen van Animatics, en ook de make-up wordt niet vergeten in Hair & Makeup Tests. Tenslotte is er nog de videoclip van Downtown die hartverscheurend wordt ingezongen door Anya Taylor-Joy. Dus al bij al een meer dan volgepropte extra-sectie, alleen jammer dat dit niet tot één documentaire was omgevormd. Naast twee trailers zijn er ook een paar korte featurettes die de technische zaak van de film belichten, wat niet verrassend is als je weet wat voor toeren Wright heeft uitgehaald om deze thriller te kunnen filmen. Er is het zes minuten durende Lighting & VFX Tests waarin aandacht wordt besteed aan de lichtvoering, en voor wie wat wil opsteken over het camerawerk zijn er nog drie korte featurettes (Wide Angle Witness Cam, Acton Town Hall Steadicam Rehearsal en Steadicam Alternative Take) die alle drie net geen twee minuten duren.

CONCLUSIE
Last Night In Soho is een visueel meesterwerk waarin Edgar Wright flirt met de giallo. De film heeft door zijn soms wat verwarrend script Lynchiaanse trekjes die om meerdere viewings vragen. Naast de prachtige cinematografie van de Zuid-Koreaanse Chung-hoon Chung onthouden we vooral het fantastische spel van zowel Thomasin McKenzie en Anya Taylor-Joy.