FILM
Naar een nieuwe film van Paul Thomas Anderson is het altijd wel een beetje uitkijken. Anderson is één van de weinige cineasten die er anno 2022 nog in slaagt om Hollywood en filmrecensenten op één lijn te doen krijgen. Je kan je wel afvragen wat daar de meerwaarde van is, maar dat dit goede cinema oplevert is iets waar je zeker van kan zijn. De laatste films van Paul Thomas Anderson waren zeker geen gemakkelijke inkoppers. De laatste jaren hadden we het minutieuze Phantom Thread, het vrij complexe The Master en de bijna onmogelijke puzzel Inherent Vice. Titels die vooral de persjongens deden smullen, en hoewel het nooit echt luidop werd gezegd hunkerden heel wat filmliefhebbers naar wat meer eenvoudigere Anderson-films zoals Magnolia of het tot dusver nog altijd onovertroffen There Will Be Blood dat destijds waren.




Geheel onverwachts kwam Anderson met Licorice Pizza aandraven. Deze keer geen parabel over een kleermaker, maar een speelse coming-of-age film die voortvloeide uit een resem jeugdherinneringen, die qua filmstijl aanleunt bij American Graffiti van George Lucas en de '80s-film Fast Times At Ridgemont High. Nostalgie die sfeervol verpakt wordt in een aangrijpende liefdesbrief aan Hollywood (of meer specifiek gezegd de San Fernando Valley), waardoor vergelijkingen met Once Upon A Time In Hollywood van Quentin Tarantino niet konden uitblijven. Weliswaar is het bij Anderson net een tikkeltje meer gestileerd dan bij Tarantino, maar je merkt diezelfde passie (om niet te schrijven obsessie) voor de plaatsen waar Anderson zijn jeugd heeft doorgebracht. De San Fernando Valley is een plek die op een boogscheut van Tinseltown ligt, maar waar gewone mensen het straatbeeld vormen.




De titel verwijst naar een ondertussen verdwenen platenzaak in de Valley, ook al komt die in de film of het verhaal niet voor. Het verhaal speelt zich af in 1973, een periode waarin Amerika met nog heel veel leed haar diepe wonden van de Vietnam-oorlog nalikt en geteisterd wordt door een oliecrisis die president Nixon tracht te overwinnen door het rantsoen ervan aan banden te leggen. De hippiedroom van weleer is lang uit elkaar gespat, maar Gary Valentine (een ongelooflijk sterk debuut van Cooper Hoffman, zoon van de betreurde Philip Seymour Hoffman) laat zich daardoor niet uit het lood slaan. De paranoia waaraan Amerika te prooi valt, heeft niet de minste vat op de vijftienjarige jonge filmacteur, die gevaarlijk schippert tussen verstandige zelfzekerheid en onuitstaanbare arrogantie. Gary weet altijd wat hij wil, ook als hij toevallig op de tien jaar oudere Alana Kane botst (eveneens imponerend vertolkt door popster Alana Haim). Gary snapt dat zij de vrouw van zijn leven is en dat hij nooit nog een ander zal willen. Alana is daar minder overtuigend van, en ze laat hem met weinig woorden verstaan dat ze geen zin heeft om haar kostbare tijd te verpatsen aan een niets wetende snotaap.




Wat daarna volgt zijn een resem gebeurtenissen. Wanneer de jonge Gary via een vitrine een waterbed opmerkt ziet, denkt hij hiermee een gouden toekomst te hebben gevonden, ook al vertelt de zaakvoerder hem met lange tanden dat hij tot nu toe nog geen enkel bed heeft kunnen verkopen. Gary is dan ook een fantastische praatjesmaker die op alles een gepast antwoord klaar heeft, iemand die je het moeilijk kwalijk kan nemen dat hij dankzij zijn dromen nog in het leven gelooft, maar van wie je ook weet dat hij vooral geld wil verdienen. Ook Alana put nog troost uit de dromen, maar ze zit er al lang in vastgeroest, zeker met haar acteercarrière die maar nooit van de grond komt en dat waarschijnlijk ook nooit zal doen.




De chemie tussen Cooper Hoffman en Alana Haim maakt van Licorice Pizza zo’n heerlijke onweerstaanbare film. A match made in heaven, en die minstens even heroïsch is als pakweg deze tussen Leonardo DiCaprio en Kate Winslet in Titanic. Het zijn twee mensen waarin je gelooft en van wie je hoopt dat ze ondanks hun tekortkomingen toch zullen slagen in het leven.

Net zoals Robert Altman dat in de jaren '70 zo goed kon, is ook Paul Thomas Anderson een meester in het creëren van randpersonages die niks aan de kern van het verhaal toevoegen, maar wel de film dat extra tintje geven die hij nodig heeft om zijn status van meesterwerk compleet te maken. Dit maal koos Anderson voor Tom Waits als een net iets te enthousiaste regisseur, Sean Penn als een acteur die vooral zijn zinnen op het zuipen heeft gezet en een fenomenale Bradley Cooper die de rol vertolkt van een gevaarlijke sadist die iedereen die hij tegenkomt met de dood bedreigt, maar wel kan zeggen dat hij de lakens deelt met Barbra Streisand. Licorice Pizza is dan ook een perfecte ode aan het leven, de liefde en cinema.




BEELD EN GELUID
De Blu-rays die bestemd zijn voor de Nederlandstalige markt worden met de dag schaarser, maar gelukkig (voor zo lang het duurt) beseffen ze bij Universal dat Vlamingen en Nederlanders ook nog graag iets fysieks willen kopen. Paul Thomas Anderson kiest weliswaar voor zeer pastiche-achtige kleuren die perfect de '70s-sfeer weergeven, maar dat komt niet ten koste van de bij momenten zeer scherpe detaillering. Er zijn bijna geen donkere scènes te bespeuren in de film, en de paar nachtopnames die er wel zijn, hebben geen last van te donkere of wazige beelden. De geluidsband is een meer dan degelijke DTS-HD MA 5.1 die naast een paar minimale effecten het vooral van zijn ronkende soundtrack moet hebben met songs van o.a. Chris Norman van Smokie, David Bowie en The Doors.




EXTRA’S
Het bonusmateriaal is echt wel aan de magere kant. Er zijn zo’n vier minuten Camera Tests en dat woord mag je wel zeer letterlijk nemen, en is gewoon niet meer dan de gevreesde B-Roll van vroeger waar geen kat naar keek. The Handman Scene is niet meer dan een weggelaten scène. Het minder dan één minuut durende Fat Bernie's Commercial is een fake-commercial die geregisseerd werd door Gary Valentine. Allemaal troep dus. De enige extra die een beetje de moeite loont, is het tien minuten durende Behind the Scenes waarin we wat meer over de achtergrond te weten komen, maar toch is dit voor een release als deze schandalig weinig.

CONCLUSIE
De nieuwste film van Paul Thomas Anderson gaat over niets. Dat hoef je niet eens zo negatief te bekijken, maar gewoon over de dagelijkse sleur en de daarbij behorende nietszeggende persoonlijke gebeurtenissen die geen impact hebben op de wereld. Een verhaal van mensen die elkaar toevallig voorbij lopen en waaruit liefde kan groeien, gewoon zoals het leven is en dat in een betoverende '70s-setting en gemaakt door een meestercineast. Smullen dus.