DOCUMENTAIRE
In 55 minuten schetst regisseur Joost van der Valk een omstandig portret van Nederlands meest flamboyante politicus Geert Wilders, ooit Tweede Kamerlid van de liberale VVD (1989-2004) en nadien oprichter van de Partij van de Vrijheid (PVV) waarvan hij het enige lid is en sinds de Tweede Kamerverkiezingen van 2006 fractievoorzitter. In het begin van zijn politieke carrière schopte hij o.a. tegen de zgn. psychische arbeidsongeschiktheid en de huursubsidie voor langdurige werklozen, waardoor hij de reputatie van rechtse liberaal verwierf. Vanaf 1999 ging hij te keer tegen het moslimfundamentalisme en na de dood van Pim Fortuyn in 2002 trad hij steeds vaker op de voorgrond met krasse uitspraken over de islam en de koran. Dat was ooit anders, want nog in 2001 beweerde hij in een tv-interview niets tegen de islam te hebben en deed hij de oproep van Fortuyn over een Koude Oorlog tegen de islam af als verwerpelijk. Na de aanslagen van 9/11 keerde de sfeer in Nederland en leken de uitspraken van Geert Wilders voor heel veel burgers veel minder onredelijk dan de jaren voordien. In 2003 stelt hij samen met Ayaan Hirsi Ali schriftelijke Kamervragen over het ronselen in Nederland van moslims voor de Jihad en later – na het begin van de tweede Amerikaanse oorlog tegen Irak – over moslimfundamentalisme en –extremisme in Nederland. Met zijn extreme standpunten, zijn opmerking dat de VVD maar beter naar rechts op kon schuiven én een lange rij interne aanrijdingen o.a. over het ev. EU-lidmaatschap van Turkije, joeg hij z’n partijgenomen in de gordijnen en werd de breuk onafwendbaar.
 
In september 2003 stapt de politicus met de witte kuif uit de VVD-fractie en richt z’n eigen eenmansfractie Geert Wilders op. Voor de meeste waarnemers betekent dat bijna zeker het einde van z’n politieke carrière. Men spreekt over politieke zelfmoord. Maar dat is buiten Mohammed Bouyeri gerekend, want die vermoordt op 2 november 2004 filmmaker Theo van Gogh in de Amsterdamse Linnaeusstraat, waardoor de discussie over moslimextremisme oplaait en op de publieke en politieke agenda belandt. Het is het begin van een ommekeer in de Nederlandse publieke opinie waarvan maar één man kan profiteren: Geert Wilders. De moord op Pim Fortuyn en Theo van Gogh in minder dan drie jaar tijd wordt door een deel van de bevolking als bedreigend ervaren en uit een opiniepeiling in oktober 2005 blijkt dat 52 procent van de Nederlanders vindt dat de moord op Van Gogh het vrije debat in hun land heeft gefnuikt. Begin 2006 zet Wilders de Deens moslimcartoons op z’n website en krijgt doodsbedreigingen. Tijdens de Tweede Kamerverkiezingen van datzelfde jaar behaalt z’n partij tot ieders verbazing 9 zetels.

Begin 2008 brengt Wilders de film Fitna uit waarin hij de koran een fascistisch boek noemt, wat tot ver over de landsgrenzen op aandacht kan rekenen. Geert Wilders wordt van een BN (Bekende Nederlander) een BW (Bekende Wereldburger) en in zijn thuisland gaan de discussie en de controverse crescendo. Ondanks een proces wegens racisme en heel wat heibel over een weigering van de Britse overheid om hem toegang tot het land te verlenen, scoort de PVV uitstekend tijdens de Europese Verkiezingen van 2009: met 4 zetels wordt ze de op een na grootste partij van Nederland. Wegens een gebrek aan geschikte kandidaten komt de PVV tijdens de gemeenteraadsverkiezingen van maart 2010 alleen op in Den Haag en Almere, waar ze resp. de tweede en eerste partij wordt. De vloedgolf lijkt niet meer te stoppen in het eens zo liberale en vooruitstrevende Nederland: 24 zetels tijdens de Tweede Kamerverkiezingen van juni 2010 oftewel de derde partij van Nederland, een machtige positie als je beseft dat het politieke bestel ook bij onze noorderburen heel erg versplinterd is. Het resultaat is bekend: niemand wil met Geert Wilders en de PVV in zee, maar de meerderheid rekent op zijn gedoogsteun in het parlement: is het ei halfrauw of halfgaar?