FILM
Op 7 september 1996 wordt de Amerikaanse rapper, dichter en acteur Tupac Shakur op straat doodgeschoten. Hij had net nog een bokspartij van Mike Tyson in het MGM Grand Hotel in Las Vegas bijgewoond. De daders van de moordaanslag worden nooit gevonden, maar men gaat ervan uit dat ze tot het milieu van de zgn. East Coast Rappers behoren, Tupacs concurrenten sinds hij van New York en later van Baltimore naar Californië verkaste, van waaruit hij de hiphoprivaliteit tussen oost- en westcoasters zelf ook opstookte.

Tupac Shakur, in 1971 geboren als Lesane Parish Crooks, was niet zo maar een rapper. Hij kwam uit een familie die sterke banden had met de Black Panther Party en zowel zijn vader als zijn moeder zaten wegens hun gedachtengoed (en de daaruit voortvloeide acties) regelmatig een tijdje in de gevangenis. Het hoeft niet te verbazen dat de idealen en de klachten van de BPP in zijn teksten doordrongen: de verloedering en het geweld in de grote steden, het wijdverbreide racisme, andere sociale vraagstukken en de strijd voor maatschappelijke emancipatie van de zwarte bevolking. Meer is niet nodig om de aandacht te trekken van het blanke establishment en dat gebeurde ook, ondanks de waarschuwingen van zijn moeder Adfeni Shakur dat men hem de wapen zou aanreiken om zichzelf te vernietigen. Maar Tupac Shakur was jong (nauwelijks 20 toen z’n eerste album werd gereleaset), hij genoot van het succes en het vele geld (hij zou uiteindelijk wereldwijd meer dan 75 miljoen albums verkopen) en meende dat hij een confrontatie kon voorkomen. Na de klacht van een 19-jarig meisje over aanranding kwam hij in de cel terecht. Net op dat moment bereikte zijn album Me Against the World (1995) de hoogste positie in de Amerikaanse hitlijsten. Van het album gingen meer dan 2 miljoen exemplaren over te toonbank en het stond vier weken op nummer 1.

 

Regisseur Benny Boom neemt z’n tijd voor het biografisch portret van Tupac Shakur, want 134 minuten voor een artiest met een carrière van nauwelijks vijf jaar, die bovendien op z’n 25ste het loodje moest leggen, het is een zeldzame luxe. Tegelijk krijg je als kijker na anderhalf uur het gevoel dat het allemaal een beetje te traag gaat en dat de verhaalstof te beperkt is voor een film van deze lengte. Gelukkig zijn er de muzikale fragmenten die voor een welkome afwisseling zorgen, maar de fans zullen dan weer ongelukkig zijn omdat ze vaak kort zijn gehouden. Technisch is dit evenwel een uitstekende film, want de regisseur kiest voor een flitsende montage die perfect aansluit bij de muziek van Shakur.

 

Demetrius Shipp Jr. is een uitstekende keuze voor de rol van Tupac Shukar en het bewijs levert hij tijdens een perfect liveoptreden, waar de bijna 1000 opgetrommelde figuranten op een onwaarschijnlijke manier uit de bol gaan. Zelf was hij aangenaam verrast, zoals blijkt uit het interview (zie Becoming Tupac onder Extra’s) waarin hij over de scène vertelt. Danai Gurira (The Visitor, 2007: Treme, 2010-2011) neemt de rol van Tupacs moeder Afeni voor haar rekening, een sterke vrouw die er alles aan doet om haar zoon op het rechte pad te houden, maar die beseft dat hij wegens de invloeden uit zijn jeugd voorbestemd is om een belangrijke stem te worden in de strijd tegen de achterstelling van zwarten, wat evenwel ook betekent dat hij in aanvaring zal komen met diegenen die de blanke suprematie tot elke prijs verdedigen. Gurira levert een indrukwekkende en overtuigende prestatie.