FILM
Heb je ooit al gehoord van de film Sunnyside? Neen, niet de kortfilm uit 1919 met Charlie Chaplin, wel het filmdebuut uit 1979 van Joey Travolta. De vinger is niet toevallig weggegleden van het keyboard, want we hebben het wel degelijk over Joey, "de broer van". John Travolta was door Saturday Night Fever waanzinnig populair, en dus lag het voor de hand om zijn oudere broer ook in Hollywood te lanceren, al was het maar omdat ze qua smoelwerk sprekend op elkaar lijken. Helaas kan Joey niet acteren, en heeft hij het charisma van een afgeleefde lampenkap. Sunnyside was de eerste poging om van de man een ster te maken, en toen dat plan faalde, ging het van kwaad naar erger met als zijn bekendste rol, die van Ace in Oscar, het Sylvester Stallone-vehikel dat geen mens nog kent.

De man achter de camera was Timothy Galfas, die een paar afleveringen had gemaakt van Night Gallery (voor velen het vervolg op The Twilight Zone), en die dacht dat hij een briljant idee had om gewoon The Warriors van Walter Hill te kopiëren, een film over straatbendes in New York die het niet al te nauw nemen met regeltjes. Alleen is Galfas geen Walter Hill en zit hij opgescheept met Joey Travolta.




De film, die compleet flopte, begint eigenlijk als Saturday Night Fever, waarin Joey net zoals zijn broer op straat wat loopt te paraderen. Met de kont swingend en de camera gericht op de blinkende schoenen, en het duurt geen vijf minuten vooraleer Nick Martin (want zo heet hij zijn personage) ook nog eens kan dansen.

Galfas weet natuurlijk dat zijn publiek (dat er nooit was) gevechten wilde zien, en die krijg je. Martin is de leider van de Nightcrawlers, wat verondersteld wordt krapuul te zijn met verstand: je tegenstanders geregeld in de maag stompen, maar zorgen dat het nooit te veel uit de hand loopt. Helaas denken de rivaliserende bendes daar anders over.




Als Sunnyside al ergens voor opvalt, dan is het wel voor zijn best gewaagde einde, wat we uiteraard niet verklappen, ook al gaan we ervan uit dat niet veel lezers na het lezen van deze recensie een dure Amerikaanse import van dit schijfje zullen bestellen. Er is natuurlijk wel een reden om deze film te bekijken (waarom zouden wij het anders kopen), en dat is de grijze sfeer die over New York heerste op het einde van de jaren '70 en (hoewel visueel verbluffend) gelukkig niet meer bestaat. Sunnyside wordt nooit tenenkrommend slecht, en wie een boontje heeft voor flauwe actiefilms uit de jaren '70 die niet aanvoelen als pure tijdsverspilling, zullen zich best nog wel kunnen amuseren met deze obscure titel die alleen maar verkrijgbaar is via de Amerikaanse markt.

BEELD EN GELUID
Zoals gezegd in de recensie verscheen Sunnyside alleen in Amerika en dat via Kino Lorber. Dat betekent dus automatisch dat het om een regiogebonden Blu-ray gaat waar je een aangepaste speler voor nodig hebt. Deze film is door Kino Lorber overgekocht van Code Red van de onlangs overleden Bill Norton Olsen, die in de US een echte cultheld was. De film is gerestaureerd in 2K (jawel!) en hoewel er hier en daar wel een streepje te bespeuren valt of een scène die te donker is, zal je nooit een betere versie van deze film vinden als op deze release. De geluidsband is een DTS-HD MA 2.0 vol obscure (slechte) disco en is voorzien van Engelse ondertiteling.




EXTRA'S
Naast een trailer heb je hier een interview van tien minuten met Chris Mulkey, die in een bijrol zat en het steeds maar heeft over het feit dat hij bijna een rol te pakken had in een Walter Hill-film.

CONCLUSIE
Sunnyside is gewoon een film die probeert om in te spelen op het succes van The Warriors, maar daar is de film veel te zwak voor.