FILM
De Cannon-jongens Golan en Globus waren meesters in het stelen van andermans ideeën, maar als er één genre is waarvan zij wel de pioniers waren. dan is het de ninja-film. Het begon allemaal met Enter The Ninja uit 1981 met Franco Nero in de hoofdrol, wiens Engels zo belabberd was dat hij niet eens wist wat een ninja was toen hij zijn contract tekende. Het succes daarvan leidde tot Revenge Of The Ninja van Sam Firstenberg, die zonder dat hij dat echt wilde de specialist van het ninja-genre zou worden, want na het succes van deze twee titels wist men bij Cannon van geen ophouden en bedacht men de American Ninja-franchise.




De vraag was echter wie men voor de hoofdrol zou gaan nemen. Cannon plaatste Chuck Norris wel op de eerste plaats van het verlanglijstje, maar die weigerde omdat hij niet in een film wilde spelen waarin hij zijn gezicht moest bedekken. "I’m after all Chuck Norris", weet je wel. De studio organiseerde een casting met 400 gegadigden. Toevallig liep daar ook Menahem Golan rond, die Michael Dudikoff opmerkte en zonder al te veel nadenken riep: "Get the Dudikoff kid!", en dat alleen maar omdat hij wat op James Dean leek. Golan wist helemaal niet dat Dudikoff geen jota verstand van martial arts had, maar de gevechtsportexpert Mike Stone verzekerde Golan dat de acteur dit wel snel zou oppikken. Dat was ook het geval, want tijdens de opnames behaalde de acteur een zwarte band.

American Ninja werd opgenomen in de Filipijnen omdat dit veel goedkoper was dan eender welk land. Het Marcos-regime had namelijk een heel systeem uitgedokterd waarbij Hollywood-filmers (waaronder vooral Roger Corman in de jaren '70) naar de Filipijnen trokken omdat ze daar konden rekenen op stuntmannen en klusjesmannen die voor een appel en een ei wilden werken. Het toeval wilde dat de crew van American Ninja met dezelfde mensen kon samenwerken die net daarvoor hadden meegeholpen aan Apocalypse Now van Francis Ford Coppola. Er waren echter ook minpuntjes aan het land verbonden, zoals de onverdraagbare hitte en de lastige vochtigheid, of in het geval van Michael Dudikoff malaria, wat verklaarde waarom hij in zo veel vechtscènes heftig zweette.




Michael Dudikoff speelt de rebelse Joe Armstrong, die van een gevangenisstraf gespaard wordt als hij het Amerikaanse leger ingaat. De man komt op een Amerikaanse basis terecht in de Filipijnen. Tijdens een wapentransport wordt een konvooi overvallen door de Black Star Order, een bende ninja’s die voor de Rebellen werken. Joe slaagt erin om Patricia Hickock (Judie Aronson, de enige vrouw in de film), dochter van kolonel William Hickock, te redden van een ontvoeringspoging. De rest van Joe's peloton wordt gedood door de ninja’s, waardoor Joe door zijn mede-GI’s gehaat wordt. Joe is ervan overtuigd dat Amerikaanse officieren onder één hoedje spelen met de Rebellen, die onder leiding staan van de Black Star Master Ninja (Tadashi Yamashita). Joe krijgt in zijn onderzoek naar de waarheid de onverwachte hulp van korporaal Curtis Jackson (Steve James).




Het verhaal is niet meer dan klinkklare nonsens die als een wankele kapstok dient om er wat actiescènes aan op te hangen. Wie evenwel tuk is voor op dit soort cheesy actiefilms zal het zich zeker niet beklagen om hierin zijn tijd te steken, ook al stelt het niet meer voor dan een aflevering uit pakweg McGyver. De personages zijn op het kolderieke af en krijgen dialogen in de mond gestopt die zo uit een Jommekesboek zouden kunnen komen, toch zijn dit allemaal factoren die in het voordeel van de film spreken. Waarschijnlijk omdat zoiets toen kon en doordat de film anno 2022 een melancholische stempel met zich draagt waar nog menig veertiger (en wie weet jonger) voor valt.

BEELD EN GELUID
Niet iedereen zal begrijpen waarom je dit sort film nu per se op Blu-ray moet hebben, maar met deze uitgave van 88 Films zit je wel zeer goed. Het gaat immers om een mooi opgepoetste versie met sprankelende kleuren. De detaillering schommelt net boven het gemiddelde, want hoewel je nooit filmgrain of zo te zien krijgt, blijft het toch zoeken naar de haarscherpe details. Alle geluidseffecten zitten op één laag, en het grote nadeel is wel dat je je televisie wegens gebrek aan ondertiteling verdomd luid moet zetten om de dialogen tussen het vele geweld te kunnen verstaan.




EXTRA'S
Ook al gaat het maar om één titel is dit het soort bonusmateriaal dat iedere film verdient. Geen verzameling van talrijke featurettes van vijf minuten, maar één uitgebreide special Ninja Gaijin: Remembering A Classic Cannon Franchise van anderhalf uur waarin je het hele verhaal achter American Ninja te weten komt.

CONCLUSIE
American Ninja is Cannon op zijn best. Hoewel het niet meer voorstelt dan een aflevering uit MacGyver of The A-Team (maar dan met ninja’s en wat meer geld), toch blijft dit ‘80s-actie op zijn best.