FILM
In principe had Lipstick uit 1976 de film moeten worden die Margot Hemingway, kleindochter van schrijver Ernest Hemingway, tot de grote ster had moeten katapulteren, maar dat was niet het geval. Iedereen kende Margot, die zelf haar naam veranderde in Margaux, als fotomodel van Cosmopolitan, Elle, Harper's Bazaar, Vogue en zelfs als de covergirl van Time die haar één van de nieuwe beauties uit Amerika noemde. Margaux was altijd in de Studio 54 in New York City aan de zijde van beroemdheden als Bianca Jagger, Liza Minnelli, Grace Jones en Andy Warhol te bespeuren, waar ze bekend stond als een hevige drinker.




Met Lipstick wilde de invloedrijke producer Dino De Laurentiis van Margaux Hemingway een filmster maken. Ofschoon ze één van de meest gevraagde modellen ter wereld was, maakten de critici brandhout van haar verschijning. Of ze vonden haar stem niet goed, of haar wenkbrauwen waren te dik, of ze kreeg in het gezicht gesmeerd dat ze als kleindochter van de grote Ernest Hemingway alles in de schoot geworpen kreeg. Margaux Hemingway had nadien nog wel een paar rolletjes in kleine B-films, maar de Hollywood-droom was door Lipstick aan diggelen geslagen en, daar zat haar jongere zus Mariel Hemingway voor iets tussen. Mariel speelde immers het jongere zusje van Margaux, en over haar hadden de filmcritici wel een goed woordje voor over. Margaux zonk stilaan in de vergeetput, terwijl Mariel een paar jaar later zou doorbreken met het lesbische sportdrama Personal Best en de Woody Allen-film Manhattan. Vreemd genoeg zou Mariel in 1983 de rol spelen van Dorothy Stratten in Star 80, een fotomodel dat tragisch om het leven kwam. Dat gebeurde ook met haar eigen zus, want op 1 juli 1996 werd Margaux dood aangetroffen in haar appartement in Santa Monica na een bewuste overdosis van fenobarbital.




Lipstick is een nogal vreemde film, en gaat over een supermodel, Christine McCormick, dat op een beestachtige wijze verkracht wordt door de muziekleraar Gordon Stuart (Chris Sarandon) maar de rechtbank oordeelt dat er geen bewijzen van zijn en vooral dat de blondine het zelf heeft uitgelokt. Qua verhaal dus een beetje als The Accused met Jodie Foster, maar de film bracht vooral zeer veel controverse teweeg omdat de verkrachtingsscène wel heel lang duurde en alles vrij gedetailleerd in beeld gebracht werd. De film veroorzaakte heel wat kwaad bloed bij de de feministische groeperingen die de woke-agenten van toen waren. Je kan veel zeggen over de bewuste scène, toch is het hierdoor dat Lipstick een cultfilm is geworden, want voor de rest is dit eerder een rechtbankdrama, hoewel er op het einde een stukje geniale vigilante-cinema bij te pas komt.




Lipstick is bij momenten een vrij rare film, zo moet je het maar kunnen aanvaarden dat iemand die naar industriële muziek luistert zoals de hoofdverdachte als mentaal gestoord wordt bestempeld, maar over het algemeen is deze film van Lamont Johnson (die naast de klassieker Naked City ook een paar afleveringen van The Twilight Zone deed) een heerlijke mix van drama, thriller en (jawel) erotiek. God weet wat er in de hoofden van de critici omging, want ook al speelde Margaux Hemingway niet meer dan een versie van zichzelf, doet ze dit op een zeer overtuigende manier.

BEELD EN GELUID
Lipstick verscheen vorig jaar op Blu-ray via Shout Factory, en bij ons weten is dat de enige maatschappij die deze cultfilm op deze manier uitbracht. In onze contreien vind je wel een goedkope dvd, maar die is nauwelijks te bekijken. Deze release van Shout Factory is echter tot in de puntjes verzorgd, met zo goed als geen filmgrain en met een schitterende detaillering. De geluidsband is een DTS-HD MA 2.0 die voorzien is van Engelse ondertiteling en een nogal uitzinnige disco-score bevat van het Franse popidool Michel Polnareff. Een nadeel is wel dat je hier een regio-vrije Blu-rayspeler voor nodig hebt.




EXTRA'S
Deze disk bevat naast een trailer, een fotogalerij ook een commentaarband van filmcriticus Justin Kerswell en filmhistoricus Amanda Reyes. De disk werd uitgebracht in corona-dagen en dus zijn de drie interviews opgenomen met de computer via Zoom. Je vindt er drie van terug. In de 26 minuten durende Lady Killer overloopt Chris Sarandon, die door Dog Day Afternoon een ster werd, zijn carrière uit de jaren '70. In A Girl from Idaho heeft Mariel Hemingway het vooral over het tragische leven van haar zus Margaux. Een derde interview is A Two Picture Deal met acteur Perry King.

CONCLUSIE
Hoewel het accent in Lipstick iets te veel op het rechtbankgedeelte komt te liggen, is deze film met de zusjes Hemingway een perfecte Death Wish-variant, waarin verkrachters door de rechters worden vrijgesproken, maar gelukkig alsnog tegen de lamp lopen.