FILM
Kolonel Charles Brubaker (James Brolin), luitenant-kolonel Peter Willis (Sam Waterston) en commandant John Walker (OJ Simpson, yup, díe OJ Simpson) zijn voorbestemd om de geschiedenis van de ruimtevaart in te gaan als de crew van de eerste bemande Marsvlucht Capricorn One. Een paar minuten voor de lancering worden ze echter in opdracht van vluchtleider dr James Kelloway (Hal Holbrook) uit hun capsule gehaald, en in het grootste geheim naar een afgelegen militaire basis in de woestijn versast, onder het mom van een noodsituatie. Kelloway legt hen uit dat een paar maanden geleden een fatale fout aan de life support-pakken is vastgesteld, maar dat de politieke en financiële druk op het ruimtevaartprogramma zo groot is, dat uitstel of afstel ineens de doodsteek van het bemande Mars-programma zou betekend hebben. In de basis is op een filmset een Marslandschap nagebouwd, en Kelloway smeekt het drietal bijna op zijn blote knieën om het spelletje mee te spelen. Vooral kolonel Brubaker heeft problemen om de natie en zijn familie voor te liegen, maar kan niet anders dan toegeven wanneer Kelloway begint met zijn naasten te bedreigen. Het grootste bedrog uit de ruimtevaartgeschiedenis is hiermee een feit; alleen de overijverige NASA-computertechnicus Elliot Whittier (Robert Walden), die parallel aan het officiële programma ook zijn eigen controleschema heeft lopen, stelt tot zijn verbazing vast dat de tv-signalen van Mars hoogstens van 500 kilometer verder kunnen komen. Nadat hij die anomalie gemeld heeft aan zijn oversten, verdwijnt hij spoorloos van de aardbol, en met hem smelten ook alle sporen dat hij ooit voor de NASA heeft gewerkt als sneeuw voor de zon. De enige die zich vragen stelt bij de mysterieuze verdwijning van Whittier is zijn vriend Robert Caulfield (Elliott Gould), een reporter die het moet hebben van sensationele scoops, en die nu, zonder het te weten, op het grootste verhaal van zijn leven zit. Caulfield probeert de puzzel te reconstrueren, maar hij wordt zelf bij herhaling het doelwit van aanslagen en onterechte verdachtmakingen. De drie astronauten beginnen intussen te vermoeden dat de entourage van dr Kelloway er voor zal zorgen dat ze na hun in kaart gezette landing nooit de kans zullen krijgen om hun werkelijke verhaal te doen, en wat is daar een betere garantie voor dan een heroïsch maar spijtig ongeluk bij herintrede in de dampkring? De drie blijven echter niet bij de pakken zitten en ondernemen een ontsnappingspoging.

Regisseur Peter Hyams (The Musketeer, 2010) maakte met deze Capricorn One zijn beste film ooit, wat niet noodzakelijk een compliment hoeft te zijn, als blijkt dat zijn oeuvre ook Schwarzenegger- en Van Damme-vehikels als Sudden Death, End Of Days en Timecop omvat. Hij schreef voor deze film zelf het scenario, zich baserend op de nog steeds levende urban legend dat de beelden van de maanlanding ook in scène waren gezet om het nationale blazoen, en vooral de profilering tegenover de Russen in volle koude oorlog, op te poetsen. Hyams kan het ook niet laten om een sneer te geven naar het Amerikaanse publiek, die bij de zesde maanlanding naar verluidt massaal protesteerden omdat door de live-beelden herhalingen van de soap I Love Lucy moesten sneuvelen. Of het de bedoeling is geweest weten we niet, maar zeker in de eerste helft van de film kan je tot op zekere hoogte sympathiseren met de motivaties van dr Kelloway. In het tweede deel, waarin de astronauten op de vlucht slaan voor hun bewakers, krijgt de film een heel ander, donkerder timbre waarbij het science fiction-element, voor zover dat al in de film aanwezig is, helemaal naar de achtergrond wordt geschoven ten voordele van een klassieke paranoïde achtervolgingsscène. Een pluspunt is dat één en ander mooi in beeld is gebracht, met als waardige afsluiter een achtervolgingsscène per helikopter die achteraf nog eens hergebruikt is in een aflevering van de tv-reeks The Fall Guy. Over de cast moet je in deze film echter je verwachtingen niet te hoog stellen; Elliot Gould straalt nog wat charisma uit, maar de drie astronauten (Brolin, Waterston en Simpson) staan hun lijntjes af te dreunen. Toch in zijn totaliteit een redelijk interessante film, met als interessantste factor nog de rudimentaire maar effectieve plot.

BEELD EN GELUID
Ondanks de onvermijdelijk met de ouderdom gepaard gaande euvels, is dit nog een redelijk scherpe transfer met een solide stel kleuren en voldoende detail. Twee zaken dwingen ons echter de score voor het beeld naar onder bij te stellen: dat een film van deze ouderdom af en toe wat beschadigingen aan de filmprint vertoont, is niet abnormaal, maar dat er hele scènes lang een witte lijn door het beeld loopt, is onvergeeflijk: iemand had dat toch moeten merken. Tweede zware rode kaart moeten we trekken voor het beeldformaat. Bij Dutch Filmworks ontbreekt blijkbaar de kennis over de verschillende soorten beeldformaat. Nadat eerst één van de twee versies van Underworld verknipt was, is ook deze Capricorn One teruggebracht van een 2.35:1-formaat naar een 1.85:1-formaat. Weliswaar is de transfer anamorfisch uitgevoerd, maar zeker in de weidse woestijnscènes merk je soms dat er informatie in het beeld ontbreekt. Cursus beeldformaten, les 1: "breedbeeld" is geen synoniem van "schermvullend op een breedbeeld-televisie". Ook het geluid is duidelijk gedateerd, maar in tegenstelling tot het beeld kunnen we daar nog wel een delibereerbaar cijfer voor uitreiken. We verlangen echter niet per definitie bij elke oudere film een opgepoetste geluidstrack, en kunnen bij een film van 1978 genoegen nemen met een simpele stereotrack. De dialoog klinkt redelijk dof, en vooral bij de iets luidere scènes krijgen we af en toe last van tubing-effecten. Dynamiek is er niet echt veel te bespeuren, maar de soundtrack van Jerry Goldsmith wordt toch in waarde gelaten.

EXTRA'S
Geen, wat niet abnormaal is gezien de lage aanschafprijs.

CONCLUSIE
Capricorn One is met deze release zeker geen recht aangedaan, wat geen afbreuk doet aan de kwaliteit van de film zelf.