Coogan's Bluff maakt deel uit van de Clint Eastwood Collection, een boxset die zes films van de acteur bundelt. De overige films in de collectie zijn:  Play Misty For Me, The Eiger Sanction, High Plains Drifter, Joe Kidd en Two Mules For Sister Sara.

FILM
Clint Eastwood en regisseur Don Siegel bluffen zich een aardig eindje door Coogan's Bluff maar kunnen uiteindelijk niet verhullen dat hun scenario een zwaktebod is. Het idee om een western te maken die zich niet in 1868 maar in 1968 afspeelt, is nochtans niet slecht. Zeker wanneer Eastwood in de eerste sequentie van de film memorabel komaf maakt met een uit de gevangenis ontsnapte man met Indiaanse roots, denk je nog dat het concept een aardige prent kan opleveren. En waren de filmmakers in de buurt van het onooglijke stadje in Arizona gebleven, durf ik er geld op te verwedden dat Coogan's Bluff ook een goede film wàs geworden. Helaas voor de kijker verkast Eastwood na de eerste spoel naar New York en verwatert de prent  daar snel tot een ergerlijke, doodsaaie, exploitatieve sixtiesproductie vol geweld en promiscuïteit.

Siegel en het scenaristenduo spelen in New York in eerste instantie met het idee van een man die niet in zijn element is: Coogan is immers een opvallende verschijning in The Big Apple, met zijn puntige cowboylaarzen en de hagelwitte Stetson op zijn hoofd. Bovendien blijkt ook de politie er andere gewoontes op na te houden in de grootstad. Er moeten regeltjes gevolgd worden om een crimineel uit de gevangenis vrij te laten en over te dragen aan een sheriff uit een andere staat. Coogan is echter niet gewend om te wachten: hij is een man van de daad. In plaats van de rechtsgang getrouw te volgen, bluft hij zich een weg in de gevangenis en dragen de cipiers gevangene Ringerman aan hem over. Coogans pragmatisme wordt afgestraft op de luchthaven wanneer twee kompanen van de crimineel Ringerman helpen ontsnappen.

Hier - wanneer Coogan gedwongen is in een voor hem vreemde stad Ringerman op te sporen - had de prent een versnelling hoger moeten schakelen. Hier waren zowel interne als externe strubbelingen welkom geweest om het drama stuwkracht te geven. Hier echter falen de filmmakers grandioos. Don Siegel laat de premisse van een urbane western haast volledig vallen en schetst eerder het portret van hoe de tegencultuur op het einde van de jaren zestig New York in zijn greep heeft. Symptomatisch is bijvoorbeeld dat Coogan's Bluff drie vrouwenrollen heeft met meer dan één dialoogzin en dat Eastwood met alledrie binnen de kortste keren in de koffer duikt. Ook het contrast tussen de vrolijke, vooruitdenkende LSD-gebruikers en de saaie, in regeltjes vastgeroeste NYPD wordt dik in de verf gezet. Veertig jaar na dato benadrukt het helaas enkel de grenzeloze naïviteit van de filmmakers.

Zelfs Eastwood - doorgaans betrouwbaar als de stille, compromisloze held - kan het zinkende schip niet redden. Hij zet een van de afgrijselijkste performances uit zijn carrière neer. Zijn Coogan loopt niet zozeer te koop met zijn zelfzekerheid, maar eerder met zijn arrogantie, waardoor je als kijker een natuurlijke afkeer voor hem voelt. Ook het gemak waarmee hij wegkomt met flagrante fouten, stoot tegen de borst - voor het laten ontsnappen van Ringerman krijgt hij zelfs geen blaam die naam waardig. Een schande is bovendien de wijze waarop een prachtacteur als Lee J. Cobb van de scenaristen zelfs geen half karakter krijgt om mee te werken. Zijn norse politieagent duikt op wanneer het nodig is voor het verhaal en ratelt als een machingeweer de ene overrijpe dialoog na de andere af. Als Ringerman is Don Stroud ongeloofwaardig als een geharde crimineel, terwijl de vrouwen in de cast er enkel zijn om het grauwe decor op te fleuren en op slag overstag te gaan voor de charmes van Eastwood.

Het enige positieve dat Coogan's Bluff te bieden heeft, is dan ook de regie van Don Siegel. De cineast trekt en sleurt aan een slecht script om er toch maar een interessante wending aan te kunnen geven. Af en toe - zoals in de eerste tien minuten - lukt hem dat wonderwel, andere keren compleet niet - een barslechte achtervolging op de motor en een exploitatieve LSD-party komen spontaan voor de geest. Als er gepokerd moet worden, zou ik Siegel dan ook het voordeel van de twijfel geven. Laten we het er maar op houden dat hij met Coogan's Bluff een stel kaarten in handen kreeg waar zelfs een valsspeler nog geen paar tweeën uit zou kunnen puren.

BEELD EN GELUID
Grain ligt als een permanent mistlaag over de beeldtransfer van Coogan's Bluff en bederft daarmee deels het kijkplezier. Ook het contrast is niet om over naar huis te schrijven, terwijl de scherpte te wensen overlaat. De kleurenweergave kan nog door de beugel, maar over het algemeen moet je spreken van een transfer die ver onder de maat blijft. De soundtrack brengt het er beter vanaf dankzij helder weergegeven dialogen en slechts af en toe wat achtergrondruis. De monopresentatie benut uiteraard de boxen van de thuisbioscoop niet optimaal.

EXTRA'S
De disk bevat geen extra's.

CONCLUSIE
Coogan's Bluff bevat genoeg talent voor en achter de camera om een degelijke premisse goed uit te werken. Waar het fout liep is moeilijk te zeggen, maar het blijft een feit dat iedereen - op de regisseur na - het artistieke nadir van zijn/haar carrière bereikte in deze productie. De beeld- en geluidskwaliteit stellen bovendien zwaar teleur, net als de kale bonussectie.