Carne Trémula oftewel Live Flesh zoals deze film bij ons genoemd wordt, is beslist één van Almodóvars betere producties. Dat ie de stiel onder de knie heeft, daar twijfelt onderhand niemand meer aan, maar dat betekent niet dat de Spaanse regisseur altijd gelijke kwaliteit heeft geleverd. Sinds Carne Trémula staat zijn carrière evenwel stevig op de rails en bewijst hij met goed doordachte scenario’s, een strakke regie en dito montages dat hij zonder meer tot de internationale top behoort. Carne Trémula is een drama met thrillerachtige accenten, want Almodóvar weet een aantal spannende verhaallijnen met elkaar te verweven tot een veelzijdig en intrigerende geheel.

 

 

Centraal in de film staan vijf personages die als het ware door het noodlot elkaar leren kennen, want hoe is het anders uit te leggen dat individuen die normaliter nooit met elkaar in contact zouden komen, door een reeks toevalligheden toch met elkaar kennis maken, met verstrekkende gevolgen voor zichzelf en hun relaties. De protagonist van de film is de jonge Víctor Plaza (Liberto Rabal). Hij belt naar Elena (Francesca Neri), een jonge vrouw die hij tijdens het voorbije weekend in het toilet van een disco heeft geneukt. Voor hem was het de eerste keer, maar Elena was dronken en herinnert het zich niet. Ze wil hem niet ontmoeten. Víctor laat zich niet uit z’n lood slaan en belt een tijdje later bij haar aan. Zíj drukt op de zoemer omdat ze een dealer verwacht en kort daarna staat híj in haar huiskamer. Elena schrikt, verzoekt hem om weg te gaan en trekt een pistool. Er gaat een schot af, de politie wordt gebeld en dan tovert Almodóvar  het politiepatrouilleteam David en Sancho te voorschijn, maar in plaats van beide mannen meteen naar de flat van Elena te voeren, gunt hij de kijker tijdens de korte autorit een blik op hun relatie: hun vriendschap maakt een crisis door. Sancho (José Sancho) vertelt z’n collega dat ie ervan overtuigd is dat zijn vrouw vreemd gaat. Wat hij niét zegt, maar wel vermoedt, is dat David (Javier Badem) haar minnaar is. Vervolgens knipt Almodóvar naar de flat van Elena waar tijdens een handgemeen tussen de politiemannen en Víctor opnieuw een schot afgaat. David is voor de rest van zijn leven verlamd.

 

 

In de gevangenis verneemt Víctor dat Elena met David getrouwd is. Na z’n onfortuinlijke carrière bij de politie, is die sterspeler geworden bij het Spaanse volleybalteam voor mindervaliden. Het jonge stel heeft het ongelukkige incident samen verwerkt en leidt een rustig en geordend leventje. Maar dat is zonder Víctor gerekend, want na zijn vrijlating – vier jaar later – verschijnt hij opnieuw in hun leven. Almodóvar is vaag over de beweegredenen van Víctor, maar na verloop van tijd zal duidelijk worden dat hij meer weet over de achtergronden van de schietpartij waarbij David verlamd raakte. Vervolgens laat de regisseur zijn hoofdpersonage Víctor een relatie beginnen met Clara, de collega van Elena in de crèche, en je gelooft het of niet, maar Clara is de zgn. overspelige echtgenote van Sancho, Davids voormalige collega bij de politie. Daarmee is de cirkel rond en heeft Almodóvar de handen vrij om zijn vijf personages te positioneren in een gevaarlijke dance macabre. Plots lijkt niets meer op wat het ooit is geweest en steken intrige en manipulatie de kop op. Als zelden tevoren toont de regisseur dat hij de verhaalstof te allen tijde onder controle heeft, want Carne Trémula blijft tot op het einde geloofwaardig en spannend, zonder dat de kijker het gevoel krijgt dat Almodóvar trucs gebruikt of via een barokke enscenering de voortgang probeert te forceren. In deze film passen de premissen van het verhaal en de gevolgen van de dramatische ontwikkeling als puzzelstukjes in elkaar.

 

 

Carne Trémula is Almodóvars eerste film sinds Átame! (1990) waarin mannen en jongens opnieuw een belangrijke rol spelen. Het is niet duidelijk of het vertrek van Antonio Banderas (Atame! was zijn laatste samenwerking met Almodóvar) er voor iets tussenzit, maar in de drie films die hij in de tussenperiode draaiden, waren het vooral vrouwen die de boventoon voerden. In Javier Bardem heeft Almodóvar in elk geval een sterke mannelijke hoofdrolspeler gevonden die Banderas probleemloos passeert en die overduidelijk ook over veel meer talent beschikt. Hij kreeg al een klein rolletje in Tacones Lejanos (1991), maar het karakter David in de film Carne Trémula bood hem de kans om uit de rol van de eeuwige macho te stappen (zie Bigas Luna) en zijn talent als karakteracteur te tonen. Dat Almodóvar hem ook een makkelijk opstapje richting internationale doorbraak bood in navolging van antonio Banderas, is uiteraard aardig meegenomen. Maar Bardem stelt niet te leur. Hij domineert elke scène waarin hij verschijnt, fysiek en psychisch en het is een uitstekende keuze van Almodóvar om dan ook voor een sterke tegenspeelster te kiezen om weerwerk te bieden. Want dat doet de Italiaanse Francesca Neri als Davids echtgenote Elena. Neri is niet alleen een bloedmooie vrouw, ze weet ook precies hoe ze als actrice de dubbelzinnige rol die Almodóvar haar toeschuift inhoud en vooral geloofwaardigheid moet geven. Ángela Molina (Clara) heeft het zo mogelijk nog moeilijker om als speelbal tussen een gewelddadige echtgenoot en een aarzelende minnaar overeind te blijven. Penélope Cruz, altijd adembenemend mooi en een garantie voor spetterend acteerwerk, zien we in een korte cameo als Víctors hoogzwangere moeder (!) in het begin van de film.

Carne Trémula is zoals de meeste films van Pedro Almodóvar in prachtige en overdadige kleuren gestopt, zij het dat de regisseur zich dit keer schijnbaar heeft voorgenomen om zichzelf toch enige beperkingen op te leggen. Het komt de algemene sfeer en de geloofwaardigheid alleen maar ten goede, zonder dat de echte Almodóvar-touch verloren gaat. De buitenopnamen profiteren zoals meestal van het felle zonlicht van het Iberische schiereiland, de achtergrond is evenwel niet de Mancha of een exotisch Madrileens appartement, maar de bouwwerf van de KIA-Towers op de Paseo de la Castellana in de Spaanse hoofdstad, een prestigeproject waarvoor hele woonwijken opgeruimd werden. Het zwartniveau is in orde en wegens de opvallende helderheid is de detaillering uitstekend. Op de transfer naar dvd is hoegenaamd niets aan te merken. Pedro Almodóvar staat bekend om zijn opvallende soundtracks en ook in deze film ontgoochelt hij niet, zij het dat hij opnieuw kiest voor een weloverwogen en beperkende benadering waardoor zijn productie weliswaar meer gestroomlijnd wordt, maar ook veel meer gaat aanleunen bij klassieke voorbeelden uit het genre, terwijl het toch altijd duidelijk blijft dat het hier om een pure Almodóvar gaat. De 5.1-versie zorgt bij momenten voor een interessant effect, maar verwacht geen storm van oorverdovende geluiden.

Uiteraard de Originele Bioscooptrailer, de Trailer van Todo Sobre Mi Madre, een zeer kort Interview with Pedro Almodóvar (3 min.) en een sinds het bestaan van IMDB totaal overbodige Filmografie van Pedro Almodóvar.

Carne Trémula (Live Flesh) kondigt een nieuwe sterke doorstart aan in het oeuvre van Pedro Almodóvar: het scenario is sterk en geloofwaardig, de acteurs zijn perfect gecast en de Spaanse regisseur maakt gebruik van een zuinige, zinvolle regie en montage om het spannende verhaal tot een goed einde te brengen. Javier Bardem, Francesca Neri en Ángela Molina zijn beresterk en zelfs duizendpoot Liberto Rabal (Víctor) weet te overtuigen.