FILM
Aan doorbroken taboes en maatschappelijk relevante thema's is er geen gebrek in Le Chant Des Mariées, een Franse film die de uithuwelijking van twee tienermeisjes in het Tunis van 1942 onder de loep neemt. Al in de eerste minuten toont de prent de twee protagonistes - Myriam, een joodse en Nour, een moslima - naakt in een badhuis: een voorbode zo blijkt van een eerlijke, taboeloze blik op de wijze waarop religie, seksualiteit en cultuur het karakter van een jong meisje vorm kunnen geven.Cineaste Karin Albou is er echter niet op uit om te choqueren, maar om een intiem verhaal te vertellen, met het respect dat de protagonistes verdienen. Dat injecteert een prent die narratief magertjes uitvalt met voldoende charme en curiositeit om de kijker weliswaar niet van zijn sokken te blazen, maar toch tenminste geregeld aangenaam te verrassen.

Myriam en Nour mogen dan wel van een verschillende religie zijn, voor de rest gedragen ze zich als twee zussen. Ze wonen in hetzelfde woonblok in Tunis, hebben dezelfde gezonde nieuwsgierigheid over hun seksualiteit en hebben genoeg aan een half woord om elkaar te begrijpen. Onder de bezetting van de Nazi's drijven externe factoren hen echter geleidelijk uit elkaar. Nour wordt uitgehuwelijkt aan een moslim die als verklikker voor de Duitsers werkt, terwijl Myriams moeder de hand van haar dochter belooft aan een veel oudere joodse arts in de hoop zo uit de armoedespiraal te geraken waarin het gezin sinds de dood van Myriams vader vertoeft.

Als kapstok om een film van 100 minuten aan op te hangen is dit echter wat weinig, wat zich vertaalt in nogal wat scènes die herhalen wat we eerder al wisten of nodeloos lang inzoomen op culturele rituelen. Een meeslepende vertelling is Le Chant Des Mariées kortom niet. Maar de wolk heeft een zilveren randje, want de karakterontwikkeling komt prima uit de verf. Cineaste Albou dompelt de kijker op een geloofwaardig manier onder in de wereld van een tienermeisje in Tunis. Of dat nu in 1942 is of in 2009 maakt weinig uit, want thema's en dialogen zijn ook vandaag nog actueel. Enkel de jodenvervolging grondt de prent in een niet zo ver verleden, hoewel Albou een pluim verdient voor de subtiliteit waarmee ze dit aanpakt. Er is bijv. welgeteld één shot van een vertrekkende trein met joden, één raid op een badhuis en daarnaast enkel wat opruiende taal op de lokale radiozender.

De twee hoofdrolspeelsters wekken bovendien meteen sympathie op. Lizzie Broucheré en Olympe Borval lijken inderdaad meisjes die elkaar al hun hele leven kennen en die door elkaar voor het vuur durven gaan. Zij verdienen eveneens lof voor het inlevingsvermogen waarmee ze enkele bijzonder oncomfortabele scènes draagbaar maken voor het publiek. Een sequentie waarin Myriams schaamhaar pijnlijk geëpileerd wordt ter voorbereiding op haar huwelijksnacht is daardoor niet voyeuristisch of choquerend maar vooral een emotionele dolksteek in het hart van de kijker. De andere acteurs neigen meer naar het stereotype - de strenge joodse moeder, de té zelfzekere Tunesische bruidegom, de goedbedoelende oudere echtgenoot-in-spe - zonder daarbij het niveau van de prent genadeloos naar omlaag te halen.

Als puntje bij paaltje komt is Le Chant Des Mariées geen bijzondere film. Ja, de prent gunt een zeer oprechte kijk in de interne keuken van twee verschillende, doch overlappende culturen, maar kan de kijker niet continu op het puntje van zijn stoel houden. Een conventioneler scenario had wellicht minder persoonlijkheid gehad ; anderzijds zijn de soms eindeloze variaties op hetzelfde thema in Le Chant des Mariées niet bevorderlijk voor de impact van de vertelling. De film is het beste geval dan ook een gemengde zegen.

BEELD EN GELUID
Het beeld van Le Chant Des Mariées schippert tussen een aantal uitersten. De daglichtscènes zien er prima uit met voldoende scherpte en contrast en kleuren die realistisch worden weergegeven zonder de aandacht te trekken. In de nachtelijke scènes (in een aanzienlijk deel van de prent) schiet het contrast echter tekort, waardoor je vaak naar niet meer dan een stel bewegende schimmen zit te kijken. Grain of printbeschadigingen zijn nooit een probleem. De soundtrack is een Dolby Digital 5.1-spoor dat de nadruk stevig op de dialogen legt. Enkel bij een handvol ontploffingen komen de achterste boxen in actie. Het opvallende gebrek aan muziek wekt wel onnodig de indruk dat er iets schort aan de dynamiek van de track.

EXTRA'S
De enige extra is een stel Trailers.

CONCLUSIE
Le Chant Des Mariées gunt de kijker een intrigerende blik in het privéleven van een opgroeiend joods en Arabisch meisje, maar bezit te weinig narratieve kracht om de sterke karakters ondersteuning te geven. Beeld- en geluidskwaliteit zijn onopvallend, de bonussectie is nagenoeg leeg.