Juan (Alberto Ammann) heeft net een baan gekregen als gevangenisbewaarder. In zijn enthousiasme meldt hij zich een dag eerder aan voor een rondleiding in de gevangenis. Tijdens zijn toer krijgt hij echter een ongeluk en raakt hij buiten bewustzijn. Vlak na deze ongelukkige gebeurtenis breekt er een helse opstand uit onder de gevangenen. Juan wordt door twee vluchtende cipiers gewond achtergelaten in cel 211. Wanneer hij weer bij bewustzijn komt heeft hij meteen in de gaten dat hij in een zeer netelige situatie verzeild is geraakt. Hij doet alsof hij een nieuwe gevangene is en probeert door improvisatie in leven te blijven tussen de gevaarlijke criminelen. De gewelddadige leider van de opstand die luistert naar de naam Malamadre (Luis Tosar uit Miami Vice) ziet in hem een bondgenoot. Juan wordt gedwongen om het spelletje mee te spelen, maar hoe lang zal het duren voordat de gevangenen ontdekken wie hij werkelijk is?
 

We hebben altijd al een zwak gehad voor mainstream prison movies zoals The Shawshank Redemption, American History X en Felon. In tegenstelling tot deze conventionele Hollywood-producties hebben we hier te maken met een film van een totaal ander kaliber. Al van bij de intense, misselijkmakende openingsscène wordt de kijker onmiddellijk bij de lurven gevat en het nagelbijtende plot laat ons niet meer los tot na de schokkende finale act. De opbouw van de film is allesbehalve mainstream te noemen en onderscheidt zich door een zeer realistische, krachtige kijk op een gevangenisopstand waarbij een gezonde portie maatschappijkritiek niet wordt geschuwd. Zo worden onder andere de schrijnende levensomstandigheden in de Spaanse gevangenissen, het misbruik door de cipiers en de bescherming van ETA-misdadigers aangekaart in de film. Het strakke tempo laat onze aandacht geen seconde afdwalen en als kijker voel je hetzelfde gebrek aan ademruimte als Juan in zijn netelige situatie binnen de gevangenismuren.
 

Mede dankzij de geweldige acteeprestatie van Louis Tosar als de manipulatieve crimineel Malamadre worden we al snel meegezogen in een achtbaan van agressie en geweld. De man heeft zoveel charisma en overtuigingskracht dat je niks anders kan doen dan respect voor hem opbrengen, ook al is hij in wezen een gewetenloze bruut. De Argentijnse nieuwkomer Alberto Ammann doet het ook voortreffelijk als zijn afgeborstelde, goedhartige tegenpool Juan Oliver die onder invloed van de druk om ontmaskerd te worden gaandeweg een transformatie in zijn persoonlijkheid ondergaat. Sterke bijrollen zijn er weggelegd voor Carlos Bardem (de broer van Javier Bardem) als de Colombiaanse leider Apache en Antonio Resines als de gewelddadige bewaker Utrilla. Het enige nadeel is de subplot omtrent de zwangere vrouw van Juan die door middel van korte flashbacks in het verhaal wordt verweven. Deze iets te droomachtige beelden halen de vaart soms een beetje uit de film en doen de spanningsboog een beetje verslappen.

Het beeld met aspect ratio 1.85:1 is een visueel pareltje wat op zich niet zo verbazend is als je weet dat de hele film met een digitale camera is geschoten. Het kleurenpalet helt over naar de matte tinten, maar deze eerder fletse look lijkt een bewuste keuze van de regisseur te zijn om de kille sfeer binnen de gevangenis weer te geven en het draagt voorts ook bij tot de documentairelook van de film. De vele close-ups van de gezichten bieden een haast ongezien rijk detail (in de getekende gezichten van enkele criminelen) en het schaduwdetail is ook mooi weergegeven.

De omgevingsgeluiden binnen de gevangenismuren tijdens de opstand en het tumult buiten tijdens de straatprotesten worden op erg geslaagde wijze gereproduceerd door de effectieve Spaanse DTS-HD Master Audio 5.1-geluidstrack. Verder valt ook de punch van de baskanalen op die zowel de muziek als de geluidseffecten extra in de verf zetten en bijdragen tot het beklemmende sfeertje dat heerst in de film. De vele dialogen worden ook op accurate wijze weergegeven.

Na de tamelijk geniale Franse gevangenisfilm Un Prophète uit 2009 krijgen we met deze Celda 211 opnieuw een verfrissende prison movie uit Europa te zien, ditmaal van Spaanse herkomst. De film ging met heel wat prijzen aan de haal op de uitreiking van de nationale Goya Awards (de Spaanse tegenhanger van de Oscars) in 2010 - acht beeldjes om precies te zijn - en luidt samen met eerdervermelde film de Europese revival van het gevangenisdrama in. De Spaanse cineasten blijken naast huiveringwekkende hedendaagse horrorfilms nog veel meer in petto te hebben voor de cinefielen onder ons. Beeld en geluid op het schijfje zijn van topklasse maar het totale gebrek aan extra's is een crimineel feit op zich.