FILM
In Boston vallen plots in een straal van 10 kilometer alle mensen met een pacemaker dood. In Londen worden de mensen aangevallen door een vlucht duiven die compleet - en letterlijk - het noorden kwijt zijn, en een magnetische storing maakt dat de Space Shuttle kilometers ver van zijn originele landingsplaats een noodcrash moet maken, die de astronauten vooral overleven door de koelbloedigheid van copilote Rebecca "Beck" (Hilary Swank). Kortom, u hoeft geen professor in de electromagnetica te zijn om te merken dat er iets aan de hand is. De geoloog Johsua Keyes (Aaron Eckhart) wordt erbij geroepen, en die meent dat al die fenomenen te maken hebben met een verstoring in het elektromagnetisch schild rond de aarde. Hij legt zijn theorieën voor aan de pretentieuze geofysicus Dr. Zimsky (Stanley Tucci), en die moet ook toch toegeven dat er iets niet klopt. De kern van de aarde is namelijk gestopt met draaien, en normaal zou je dan zeggen who cares, maar in de beste predicties zal de aarde er binnen een jaar als een diepgefrituurde oliebol uitzien. Oh ja, en alle leven uitgeroeid. Zoals in dit soort films de gewoonte is komen de militairen niet verder dan een bunch wereldvreemde losers bij elkaar te harken, in de veronderstelling dat die binnen de zeer nauw bemeten tijd het ultieme wapen kunnen bouwen. Wacko van dienst is dr. Brazzleton (Delroy Lindo), die een super-laserstraal heeft ontworpen om tunnels mee te boren door de hardste materialen, maar wiens research eertijds gestolen was door dr. Zimsky, en nu aan de bedelstaf is. Verder halen ze er nog de copiloot van Beck bij, commandant Iverson (Bruce Greenwood) en Keyes' collega, de Fransman Serge (Tchéky Karyo), en hupsakee, het zestal is klaar om in het op drie maanden gebouwde schip Virgil (zeg maar de terranef van professor Barabas) als eerste terranauten een reis naar het middelpunt der aarde te ondernemen, om daar middels een paar kernbommen (kennen ze echt niets anders?) de kern van de aarde middels het equivalent van een elektroshock bij een hartpatiënt terug te starten. En ja hoor, zelfs wanneer de eerste euvels zijn overwonnen, en er daarbij enkelen van de bemanning er hun hachje bij hebben ingeschoten, blijkt dr. Zimsky ineens een verborgen agenda te hebben. Zijn plan B is een experimenteel superwapen Destiny, dat andere landen kan vernietigen door seismische schokken, in te zetten tegen de kern. Keyes moet hem met harde hand overtuigen dat dit waarschijnlijk de kern helemaal naar de filistijnen zal helpen. Bovendien stoppen kernen van planeten niet zomaar ineens met draaien; experimenten met het Destiny-wapen hebben natuurlijk de aarde in de eerste plaats in de benarde situatie gebracht waarin ze zich verkeert. En of het spreekwoord two wrongs make a right hier van toepassing is, is nog maar de vraag... Intussen is op het aardoppervlak Rome al tot een smeulende hoop as herleid, alsook de helft van San Francisco. Dus het wordt toch wel stilaan tijd voor beslissingen...

Als U deze film begint te bekijken met de instelling van een fysicus, zal U ongetwijfeld een vette kluif hebben aan het ontrafelen van alle zaken die manifest alle bestaande wetenschappelijke theorie tegenspreken. Onze haren rezen natuurlijk helemaal ten berge wanneer er op gegeven ogenblik in de film beweerd wordt dat 1 een priemgetal is (quid non, zoals iedereen die een beetje onderlegd is in wiskunde u kan vertellen). En er zit nog wel meer wetenschappelijke prietpraat in: een communicatietoestel waardoor het grondstation dwars door de aarde met de bemanning van de Virgil kan praten? Ja, hallo! Een metaal dat, in tegenstelling tot het vloeibare ijzer in de kern van de aarde, niet door de enorme druk wordt verpletterd? Zal zijn! Een nerd - type geeky snotneus - die al het verkeer op het internet kan controleren, zo lang ze hem maar voorzien van genoeg tapes van Xena, Warrior Princess? Yeah, right! Maar ook het feit dat de mensheid blijkbaar met een kluitje in het riet kan worden gestuurd bij faits divers van het kaliber "Rome is met de grond gelijk gemaakt", is op zijn minst gezegd ongeloofwaardig.

Maar ja, het is science-fiction, hè, dus gooi alle logica maar best overboord om de film te beoordelen. Wat blijft er dan over? Vooral een film die erg, maar dan ook erg veel mosterd is gaan halen bij Armageddon. Afgezien dan van de richting waarin de redders in nood moeten reizen - tot en met bepaalde subplots waar iemand van de missie zich moet opofferen om de rest te redden, de verrader in de crew met een hidden agenda, de medewerkers aan het team die in ruil onredelijke eisen stellen (50 miljard dollar, a cheque will do) wat met de glimlach wordt neergeteld voor de uitvinding van een wereldvreemde kluizenaar wiens wereldreddende machine op het zicht even goed zou kunnen dienen om garnalen te pellen. Bovendien blijkt er een film uit 2000 te bestaan, Deep Core, waarvan de plot merkwaardige gelijkenissen vertoont met deze prent. Normaal gezien zouden we deze laatstgenoemde film moeten klasseren onder het soort van plagiaat dat we gewoonlijk van maatschappijen als The Asylum gewoon zijn, ware het niet dat de producenten dan ongetwijfeld toegang moeten gehad hebben tot een tijdmachine, want Deep Core antidateert The Core met ruim drie jaar! Zelfs het aantal kernbommen dat tot explosie moet worden gebracht om het evenwicht van de aarde te herstellen is gelijk. Het budget van The Core is echter van een iets andere grooteorde.

Maar als dit het voorschrift is voor je ideale medicijn, dan kunnen we je niet anders dan deze film warm aanbevelen. Beschikken over een goeie cast die een rol neerzet, een Oscar waardig, is echter absoluut geen noodzaak in dit soort van popcornfilm. Als men tegenwoordig een acteur met een beetje een uitstraling van een jonge en coole wetenschapsprof nodig heeft, tovert men Aaron Eckhart uit de hoge hoed (The Dark Knight). Wilt men een archetypische vloekende en moppen over vrouwen tappende Fransman, dan komt Tchéky Karyo (Le Roi Danse) op de proppen. En Stanley Tucci heeft zijn rol uitzonderlijk slecht overgeacteerd. Hilary Swank is nog redelijk te noemen, maar heeft in andere films zoals Million Dollar Baby al uitvoerig bewezen dat ze veel emotionelere rollen dan deze aankan. De prille relatie tussen Aaron Eckhart en Hilary Swank is wat aan de onderkoelde kant, en er komen op zijn zachtst uitgedrukt minder vonken aan te pas dan bij een elektromagnetische storm, okee, maar naar een film als deze ga je vooral om de speciale effecten te bewonderen. Immers, aangezien het in het binnenste van de aarde stekedonker is, zou het evidenterwijs een redelijk saaie film worden, ware het niet dat de makers de tocht van de Virgil op een zeer ingenieuze manier in beeld weten te brengen. Ik heb me er bovendien op betrapt dat ik telkens met veel spanning uitkeek naar de steeds extremer wordende rampenscènes, waarvoor de speciale effecten ook bijzonder goed geslaagd zijn. Kortom, The Core is een thrill ride zoals we er wel meer hebben gezien, maar die toch genoeg weet te amuseren.

BEELD EN GELUID
Deze heruitgave op Blu-ray van Paramount heeft een mooi opgepoetst en scherp beeld dat een high definition-release waardig is: de kleuren en het contrast zijn smaakvol en artefacts en ruis zijn tot een minimum herleid. Het is echter de overdonderende geluidstrack die u mogelijk een duwtje in de rug kan bezorgen wat betreft een eventuele aanschaf. Al bij de openingscredits rommelen de surroundkanalen onheilspellend om u een voorsmaakje te geven van wat u te wachten staat. Binnen de twintig minuten heeft een paniekgolf zich meester gemaakt van Boston, vliegen de meest angstaanjagende duiven sinds The Birds tegen de ramen en is de Space Shuttle neergestort. Voorwaar geen slecht begin. Naarmate de film vordert en de rampen van de weeromstuit catastrofaler worden, zoals een instortende brug, een vernietigende aardbeving en het van de kaart vegen van Rome, worden de registers nog wat meer opengetrokken.

EXTRA'S
"Meester, meester, waar zijn de extra's van de dvd naartoe?" Het is blijkbaar ook bij Paramount crisis, en er wordt weer eens op één en ander beknibbeld. Of de ergerlijke tendens die de Blu-rays van Paramount teistert sinds American Beauty zich doorzet, weet ik niet, want wat een andere regio-release betreft tast ik voorlopig in het duister.

CONCLUSIE
The Core is nog steeds een redelijk voorspelbare rampenfilm, die erg veel, laten we zeggen, "creatieve inspiratie" heeft gevonden bij films als Armageddon. We hadden het echter slechter kunnen treffen; de film scoort merkwaardig goed op de schaal van de amusementswaarde.