FILM
Hoewel Frank Perry niet meteen de grootste naam is, blijft het een regisseur die heel wat (voornamelijk Amerikaanse) critici doet likkebaarden. Onder zijn bekendste werk behoort The Swimmer met Burt Lancaster, de western Doc en deze opmerkelijke zwarte komedie: Diary Of A Mad Housewife, waar later Neil Young zijn inspiratie zou uit halen voor zijn klassieker A Man Needs A Maid. Het is een onweerstaanbare film die weliswaar tegen alle politieke correcte regeltjes indruist, maar dat drukt de pret nooit, althans voor ons niet.




Carrie Snodgress vertolkt de rol van Tina Balser, het soort huisvrouw die je vroeger op de reclameborden uit de jaren '50 aantrof. Altijd gewillig, nooit mekkerend en altijd in de weer om de wil en de grillen van haar echtgenoot te dienen. Van liefde is geen sprake, het enige waar het hem om draait is om het gezin draaiende te houden, net zoals je dat bij een onderneming doet. Haar echtgenoot Jonathan (Richard Benjamin) is een onuitstaanbare advocaat uit New York City die alleen maar aan zichzelf en zijn carrière denkt. Voor hem is zijn vrouw niet meer als een bediende die met de regelmaat van de klok met de nodige beledigingen moet aangespoord worden om haar huistaken naar behoren te vervullen. Het is een gezinspatroon waar de twee jonge dochters genoegen mee nemen, want de twee kinderen behandelen hun moeder al even onbeschoft als hun vader dat doet. Carrie is dit leven moe en denkt meer begrip te vinden in de armen van ijdeltuit George Prager (Frank Langella in zijn debuut).




Qua onderwerp is deze komedie misschien net iets te gedateerd om het allemaal serieus te nemen, maar dat neemt niet weg dat Diary Of A Mad Housewife een overheerlijke film is met een fantastisch scenario en met al even prachtige vertolkingen. De altijd perfect uitziende Richard Benjamin past perfect in de rol van slavendrijver, terwijl Carrie Snodgress, die een jaar daarvoor een klein rolletje in Easy Rider had, in deze rol schittert en er terecht een Oscarnominatie voor kreeg. Carrie Snodgress stond er trouwens op dat zij en Richard Benjamin buiten de opnames geen contact met elkaar zouden hebben, zodat hun spanningen in de film geloofwaardiger en authentieker zouden overkomen. Gedurfde beslissingen, maar het was dan ook de doorbraak van method acting, maar wel met een perfect resultaat als gevolg want zowat alles aan deze zwarte komedie is van zeer hoogstaand niveau.

BEELD EN GELUID
Deze film verscheen bij Kino Lorber op Blu-ray en is dus regiogebonden, maar eind deze zomer kun je deze titel ook vinden bij het Britse Indicator Powerhouse. We nemen aan dat het op de extra’s na om dezelfde transfer zal gaan, want wat je op deze Amerikaanse Blu-ray ziet is een opgepoetste versie de perfectie nastreeft. Af en toe zie je sporadisch wel een vuiltje, maar dat is alleen iets voor de azijnpissers, want voor de rest krijg je een prachtig gerestaureerde film te zien met majestueuze ‘70s-kleuren die zich grotendeels binnenskamers afspeelt. De geluidsband is een DTS-HD MA 2.0 met zo goed als geen effecten, maar goed verstaanbare dialogen die voorzien zijn van Engelse ondertitels.




EXTRA’S
Wie extra’s wil, zal die ongetwijfeld wel krijgen bij de Indicator-release, want bij de Kino Lorber-uitgave moet je je tevreden stellen met een trailer en een commentaarband.

CONCLUSIE
We mogen wel zeggen dat bij ons Diary Of A Mad Housewife een zo goed als onbekende titel is, maar bij de Amerikaanse cultliefhebbers en heel wat podcasts aldaar wordt deze zwarte komedie terecht als een klassieker gezien. Een titel die je aandacht verdient als je gaat voor ‘70s-cinema.