FILM
Ondanks de klinkende namen van William Hurt en Sigourney Weaver - en niet te vergeten regisseur Peter Yates - is Eyewitness een vrij obscure film gebleven. Ook in 1981 was de animo rond deze thriller ver te zoeken, en dat bleef ook zo toen men in Groot-Brittannië de filmtitel veranderde in The Janitor.




Peter Yates, in betere tijden de maker van baanbrekende titels als The Great Train Robbery uit 1963 met Stanley Baker, het fenomenale Bullitt met Steve McQueen met daarin één van de meest spectaculaire autoachtervolgingen maar ook The Deep, dat gebaseerd was op de roman en het scenario van Peter Benchley en duidelijk lonkte naar het succes van Jaws, maar in 1981 was zijn naam door de meeste al lang vergeten, met als gevolg een flop als Eyewitness. Het scenario van Steve Tesich, waar ook Yates aan meewerkte, was op zijn zachtst uitgedrukt een vreemd boeltje. Tesich had in het echte leven immers een enorme crush op een presentatrice uit Washington, D.C. waarvan hij impulsief alle uitzendingen opnam en foto's van haar verzamelde. In normale mensentaal een term die zeer dicht aanleunt bij stalking, maar Tesich verwerkte zijn obsessie in een script.

Daryll, een conciërge (het personage van William Hurt) is immers tot over zijn oren verliefd op de televisieverslaggeefster Sigourney Weaver (Tony Sokolow). Natuurlijk ziet ze de man niet staan, maar dat verandert wanneer er een moord gebeurt op een Vietnamese zakenman die iets te maken heeft met de Viëtnamoorlog. Wat precies komen we in feite nooit te weten, en dat is één van de (vele) mankementen van de film. Wel zien we dat de journaliste plotseling wel oog heeft voor de conciërge. Natuurlijk doet ze dat louter en alleen om met een nieuwsprimeur te kunnen gaan lopen, en dit tot grote nijd van haar vriend Joseph (Christopher Plummer) en Daryll's beste vriend,  de paranoïde losgeslagen Aldo (hoe kan het ook anders, James Woods) die beweert dat hij de moord heeft gepleegd.




Eyewitness wordt wel vaak vergeleken met Der Fan, Body Double of Visiting Hours omdat het ook eightiestitels zijn die over stalking gaan, maar daarmee eindigt ook de vergelijking. Het probleem is niet zo zeer de ongeloofwaardige romance tussen Weaver en Hurt, want die spelen vrij goed, wel is het grote probleem het verhaal rondom de moord dat geen steek houdt en lijkt op iets als dat van The Marathon Man, maar zonder dezelfde finesse. Zoals steeds is James Woods te nemen of te laten, lijkt het alsof Plummer slaapwandelend staat te acteren en Hurt - tenminste zijn personage toch - compleet onuitstaanbaar.

BEELD EN GELUID
Deze release verscheen op het Britse Signal One. Het beeld is vrij korrelig en je ziet duidelijk dat dit een oude titel is waar niet iedereen stond voor te springen om hem uit te brengen, met als gevolg een te pruimen transfer, maar daarmee is alles gezegd. De korrelvorming treedt vooral op in de donkere scènes, en dat zijn er toch heel wat. De geluidsband is een weinig opwindende LPCM Mono 1.0 die voorzien is van Engelse ondertitels.




EXTRA'S
De extra's zijn beperkt gebleven tot drie audiocommentaren met Peter Yates, waarvan twee interviews zijn van masterclass-sessies en eentje met filmhistoricus Marcus Hearn. De enige visuele extra naast trailers en tv-spots is 
Viewing Notes, wat een interview is met componist Stanley Silverman.

CONCLUSIE
Eyewitness is gewoon eentje voor liefhebbers van eightiesfilm die geen al te hoge eisen stellen.