FILM 
Het oeuvre en de persoonlijkheid van de in 1840 geboren Pjotr Iljitsj Tsjaikovski behoort zonder meer tot het Russische canon. Wie in zijn leven slechts één ballet zag, zal onvermijdelijk op de valreep met een titel als Het Zwanenmeer of De Notenkraker op de proppen kunnen komen. Hoewel zijn muziek net iets te vrolijk was om de Russische intelligentsia te paaien, hing er nog een andere donkere wolk boven zijn persoon. Op straat was de Russische componist regelmatig te zien in het bijzijn van vrouwelijk schoon, maar de geruchten deden de ronde dat de kunstenaar het liefst van al zijn bed deelde met jonge mannen, en zoiets was taboe in de 19e eeuw, en zeker en vast in het Russische rijk.




Tsjaikovski had hier echter een oplossing voor gevonden, tenminste dat vertelt deze film en de geruchten. Om geen aanstoot te geven aan zijn landgenoten, en vooral de hogere klasse die naar de voorstellingen van zijn werkstukken gingen, beraamde hij een schijnhuwelijk. En met deze premisse weet je meteen dat deze film er één is van verraad van innerlijke gevoelens. De film begint met zijn dood in november 1893, die waarschijnlijk te wijten was aan cholera. Antonina Miljoekova (Aljona Michajlova), die met hem getrouwd was, moet beslissen wat er op de rouwkrans moet staan, en ze kiest ervoor om zichzelf te identificeren als de vrouw die hem verafgoodde, wat niet eens een leugen was.




Nadien zien we in de film van Kirill Serebrennikov, die in 2021 al het wereldwijd goed ontvangen Petrov’s Flu maakte, via flashbacks hoe de jonge vrouw er alles probeert aan te doen om het hart van de musicus (Odin Lund Biron) te veroveren. Dat lukt haar met het allergrootste gemak, maar de hartstochtelijke vrouw heeft het niet door dat ze als dekmantel dient om alle geruchten over Pjotr Iljitsj Tsjaikovski de kiem in te smoren. Antonina wordt wel aanzien als de echtgenote van Tsjaikovski, maar stilaan komt ze erachter dat haar eigen wereldje opgebouwd is vol leugens, en dat er van liefde of passie tussen de twee nooit echt sprake is geweest.




Het was niet de bedoeling van Kirill Serebrennikov om van Tchaikovsky’s Wife een historisch accurate film te maken, maar om een drama te vertellen vanuit het perspectief van een vrouw, en dat in een maatschappij die zo goed als volledig geleid werd door mannen. Het onderwerp is al even zwaar beladen als de film zelf, maar dat belet ons niet om te zeggen dat deze bij momenten trage - maar tevens intrigerende- film tot nu toe één van de beste arthousetitels van dit jaar uit Oost-Europa is geworden.

BEELD EN GELUID
Deze Russische mastodont verscheen in de Benelux bij Imagine. Hoewel er technisch niets aan te merken valt op deze dvd, valt dit drama wel op door zijn grijsachtige tinten, net zoals dat bij zo veel andere Russische titels het geval is. Puur visueel is het weinig aantrekkelijk, maar dat doet niets af van de beeldkwaliteit. Ook met de geluidsband blijven we met een objectieve 7 op 10 achter, want wel perfect in orde, maar zoals verwacht een disk vol Russische dialogen en een streepje (hoe kan het ook anders) klassieke muziek.




EXTRA'S
Er staan geen extra's op deze disk.

CONCLUSIE
Het hoeft geen betoog dat Tchaikovsky's Wife geen spek voor ieders bek is, maar wel loodzware - weliswaar prima - cinema voor cinefielen met een arthouse-smaak.