FILM
Regisseur Dorothée Van Den Berghe woonde in haar kindertijd enkele jaren in een Amsterdamse hippiecommune en vond met My Queen Karo dat de tijd rijp was om dit semi-autobiografische verhaal op het (thuis)bioscooppubliek los te laten. Nochtans wijst niets er op dat de prent gemaakt is door iemand die de seventies in Nederland zelf meemaakte. My Queen Karo graait namelijk ampel uit de grote clichéton over hippies en krakers. Vrije liefde? Aanwezig. Conflict met de 'huisbaas'? Present. Lak aan autoritaire opvoeding? Zowaar een rode draad. Gratuite naaktheid? Meer dan je lief is. Als het de bedoeling was van de regisseur om een authentiek en origineel portret van krakers in het Amsterdam van 1974 te schetsen, mislukt ze kortom grandioos in haar opzet. Maar dat is nog niet het ergste. Want ze vergeet gemakshalve ook om een prent te maken die entertaint.

De plot draait om de Karo uit de titel, een meisje van tien dat met haar vader Raven en moeder Dalia haar intrek neemt in een kraakpand aan een Amsterdamse gracht. In het begin is de sfeer in de commune aangenaam, maar met name voor Karo en Dalia slaat die plots om als Raven verliefd wordt op de rebelse Alice en hij haar onderdak geeft bij de rest van de commune. Karo ontdekt dat de vrije waarden die haar vader hoog in het vaandel draagt in theorie mooi zijn, maar niet compatibel met de pragmatische beslommeringen van iedere dag. Terwijl ze haar moeder elke dag wat meer gekwetst ziet, ondervindt Karo ook een aangenaam neveneffect van de relatieproblemen van haar ouders. Alices kinderen nemen namelijk ook hun intrek in de commune, waardoor Karo voor het eerst vlinders in haar buik voelt.

Het mag duidelijk zijn: My Queen Karo bevat voldoende ingrediënten om een charmant coming-of-ageverhaal te vertellen, maar het scenario van Van Den Berghe schiet tekort. De grootste flater van de cineaste is haar onvermogen om drama te genereren. De prent bevat sowieso al weinig conflict - nochtans een basisvereiste voor drama - en als het dan aanwezig is (kraker versus huisbaas, Karo's loyaliteit t.o.v. vader dan wel moeder) gebruikt het scenario dat niet als motor voor de plot. Zo is het opvallend hoe oppervlakkig en banaal de vriendschap tussen Karo en een buurvrouw is uitgewerkt, waardoor de beoogde emotie compleet uitblijft. Een ander pijnpunt is het aperte gebrek aan humor in My Queen Karo: de film oogt zo serieus dat je soms het gevoel hebt naar een statige begrafenis te kijken, terwijl humor net de katalysator kon zijn van een charmante vertelling. Af en toe zijn er pogingen om op een anekdotische manier sterk uit de hoek te komen, maar die zijn voor het grootste deel volstrekt ongeloofwaardig. Of kan het er bij u in dat een meisje van tien gelooft dat een egel enkele weken in de diepvries kan overleven?

Aan de vaardigheid van Dorothée Van de Berghe als regisseur twijfelen we gelukkig minder dan aan haar schrijftalent. De beelden ogen mooi, geregeld zelfs poëtisch, en ze gunnen een interessante blik op de zeepbel waarin de communeleden wonen. Helaas vertaalt de esoterische beeldvoering zich niet in een aansprekende sfeer. My Queen Karo toont ons de hippie- en krakerswereld van buitenaf, maar laat ons nooit binnen. Dat is onder meer het gevolg van de onbegrijpelijke beslissing om erg spaars om te springen met muziek, terwijl dat toch een cruciale component was van de tegenbeweging in Amsterdam. Ook de acteerprestaties slagen er niet in de kijker bij het besloten wereldje van de krakers te betrekken. Matthias Schoenaerts was nog niet zo lang geleden een veelbelovende jonge acteur, maar hier bewijst hij vooral een acteur te zijn die variaties verzint op eenzelfde vertolking. Als de idealistische Raven laat hij dan ook nauwelijks een indruk na. Ook Anna Franziska Jäger overtuigt niet als de Karo uit de filmtitel: waar een coming-of-ageverhaal een protagonist nodig heeft die haar emoties aan de oppervlakte laat komen, blijft Jäger zich verschuilen achter een onderkoelde persoonlijkheid. De nevencast schippert tussen degelijkheid (Maria Kraakman als Alice) en afgrijzen (Christelle Cornil als een bijbelgekke zus van een van de protagonisten). De enige die zich wel staande houdt temidden de middelmatigheid is Déborah François (Dalia), die met bravoure een jonge vrouw neerzet die moet kiezen tussen de man van wie ze houdt en een veilig, zorgeloos leven voor haar dochter.

Dat alles maakt van My Queen Karo bizar genoeg misschien de film bij uitstek om de hippiebeweging te vertegenwoordigen. Immers: de prent bulkt van de naïviteit en de goede bedoelingen, maar maakt geen schijn van kans in een wereld waarin films in de eerste plaats moeten entertainen en renderen. Bovendien is de prent het zoveelste bewijs dat hoewel de werkelijkheid soms vreemder is dan fictie, een fictiefilm zich nooit achter autobiografische feiten mag verschuilen om geloofwaardigheid te claimen.

BEELD EN GELUID
De beeld oogt erg mooi op deze disk. De sfeer die de cineaste wil overbrengen - onderkoeld, met veel zachte blauwtinten - komt prima tot uiting dankzij een aangenaam kleurenpalet, een oerdegelijke scherpte en een meer dan behoorlijk contrast. De dromerigheid wordt alleen onderbroken in een handvol scènes met een kleine hoeveelheid grain. De soundtrack scoort net boven de middelmaat, maar de achterste kanalen van het DD 5.1-spoor worden nauwelijks gebruikt.

EXTRA'S
Naast een drietal Trailers voor andere Vlaamse films, bevat de schijf een Making-of (16 min.) die vaak meer weg heeft van een B-Roll, wat de inzichtelijkheid ervan niet bepaald vergroot. Ook bevat deze release twee kortfilms van Dorothée Van Den Berghe, die enkele thema's uit My Queen Karo voorafschaduwen. In Zoë (11 min.) krijgen we de laatste minuten te zien van een op de klippen lopende relatie, terwijl Kroeskop (10 min.) zich in de leefwereld stort van een meisje met opvallend kroeshaar. Geen van beide films zijn echter hoogvliegers.

CONCLUSIE
My Queen Karo is alles wat een coming-of-agefilm niet hoort te zijn: kil, afstandelijk, oppervlakkig en nauwelijks in staat door te dringen tot de leefwereld van het jonge hoofdpersonage. Dit is een prent die poëtisch tracht te zijn, maar die door een barslecht scenario in de banaliteit blijft steken. Beeld en geluid halen wel een goed niveau op de disk, maar de bonussectie is weinig inzichtelijk.