FILM
Michael (James Woods) en Linda (Glenn Close) Spector zijn tien jaar getrouwd, en worden voortdurend geconfronteerd met het feit dat al hun vrienden en familie kinderen hebben; het koppel zelf is onvruchtbaar, en tal van pogingen hebben totnogtoe niets uitgehaald. Hun advocate, Susan Drew (Linda Darlow) suggereert hen om een 'open adoptie' te proberen, een procedure waarbij de kandidaat-ouders zelf de natuurlijke moeder contacteren en betalen voor de bevalling. Zo komen ze in contact met de ongewild zwangere Lucy Moore (Mary Stuart Masterson). Michael en Linda nodigen haar een tijdje bij hun thuis uit, zodat ze zich ervan kan overtuigen dat haar baby in een liefdevolle omgeving zal terechtkomen. Ze ontmoeten ook de vader, Sam (Kevin Dillon), die er op het eerste zicht als een geschifte losbol uitziet, maar het hart toch ook wel op de juiste plaats heeft. Sam en Lucy zijn vreselijk verliefd op elkaar, maar de sociale achtergrond - ze komen uit een op zijn voorzichtigst te noemen marginaal milieu - maakt het niet mogelijk op naar behoren het kind op te voeden. Alles lijkt in kannen in kruiken, en de dankbaarheid van de Spectors lijkt geen grenzen te kennen, totdat het jongetje uiteindelijk geboren wordt, en Lucy er zo van vertederd geraakt dat ze het kind niet meer wil afgeven. De Spectors staan met hun rug tegen de muur, en Lucy keert terug naar huis. Mét haar zoontje...


Op het eerste zicht lijkt dit gegeven enkel geschikt voor een melige weekeindfilm, maar het goede acteerwerk van het trio Woods-Close-Masterson maakt dat deze Immediate Family toch boven de middelmaat uitsteekt. Regisseur Jonathan Kaplan (The Accused), weet vooral op een zeer realistische en overtuigende wijze het sociale stigma te omschrijven waar reeds langer getrouwde maar kinderloze koppels voortdurend mee te maken krijgen, zoals lastige tantes die vragen stellen wanneer 'het' er nu eindelijk eens van gaat komen, feestjes waar men alleen maar lichamelijk en niet geestelijk aanwezig is omdat iedereen maar over zijn kroost aan het tateren is, en vooral de psychische en medische lijdensweg van vruchtbaarheidsbehandelingen. De menselijke reacties bij deze zeer merkwaardige vorm van adoptie zijn misschien wat voorspelbaar, maar anderzijds ook zeer spontaan en op het menselijk niveau geloofwaardig. De onwennigheid waar Lucy eerst mee te kampen heeft en de hartelijkheid van de Spectors, die hopen dat Lucy hen kan schenken wat ze zelf niet kunnen krijgen, wordt overtuigend gebracht, en de dialogen zijn ontdaan van al het overbodige ijle geklets; dat de sociale context dan wat stereotiep is - de Spectors zijn begoede middenklassers, terwijl Lucy en haar vriendje bijna uit het riool komen gekropen - nemen we er dan maar voor lief bij. We hopen echter dat het ooit nog eens zo ver komt dat die ándere film van Jonathan Kaplan met Mary Stuart Masterson, Bad Girls, het eens tot op DVD haalt.


Waarom de film, waarvan wij de (overigens identieke) UK-versie bezitten, aldaar een +15-rating meekrijgt, is ons een compleet raadsel. Zelfs de spreuken van de Bond Zonder Naam zijn meer aanstootgevend dan deze film.

BEELD EN GELUID
Zoals we bij Columbia Tristar gewoon zijn, is de beeldkwaliteit van een goed niveau, ook voor een iets oudere film, en krijgen we in tegenstelling tot de regio 1-versie wél het correcte beeldformaat te zien. Alleen aan de doffe kleuren zie je dat het om een oudere transfer gaat; de contrasten zijn aanvaardbaar. Af en toe is het beeld wat grainy en vooral in de openingscredits is er wat telecine-wobble te zien. Het 2.0-geluid is ook aanvaardbaar, maar in sommige van de beginscènes overstemt de muziek af en toe de dialoog, en de audio is erg centraal gefocust, zodat je je soms afvraagt waarom men überhaupt ooit stereo heeft uitgevonden. We hebben ook de indruk dat het geheel redelijk stil op de disc is gezet. Spijtig genoeg komt de soundtrack niet helemaal tot zijn recht, want naast een redelijk onopvallende score van Brad Fiedel (Terminator) zitten er enkele leuke popdeuntjes doorgemengd, gaande van Otis Redding over Van Morrison tot de Talking Heads. Allemaal great stuff voor de jaren '80-liefhebber.


EXTRA'S
We krijgen hier enkel cross-promotionele trailers voor Stepmom en Riding In Cars With Boys.

CONCLUSIE
Immediate Family is een aardig zakdoekendrama, dat verre van oscarmateriaal is, en zeker niet kan tippen aan Kaplan's The Accused, maar wie eens op zoek is naar een film waarin er eens geen lijken vallen, kunnen we deze wel aanraden.