CONCERT
Tienersterren zijn van alle tijden en muzikale gezindten. Zeker door de mediatisering van het hele muziekbedrijf zijn de straten nog nooit zo geplaveid geweest met tieners die het willen maken in de showbiz. Werd er in de tijd nog schande geroepen als een zingende kleuter als Silvy Melody als freak van het éne galabal naar het andere werd gesleurd terwijl ze eigenlijk op de schoolbanken had moeten zitten, staan diezelfde criticasters nu mee te juichen met excessen als Eurosong For Kids. Dergelijke pré-tienermuziek beneemt een flinke hap van het muzikale spectrum, gaande van geforceerd onnozel (K3) tot debiel (M-Kids) over hopeloos slecht (Xink) tot vieze brij (Spring). Op vaderlandsche bodem is het motto dus hoe commerciëler en hoe platter, hoe beter.

Laten we daarom eens kijken hoe het over de Atlantische gesteld is. Tienerpop wordt daar bijna vereenzelvigd met één naam, die we hier uit disrespect niet gaan noemen, maar laten we even een schets maken om U een goed idee te laten krijgen over wie we het hebben: tienersterretje haalt goede punten voor turnen, en merkt plots dat als ze in videoclips optreedt in een strakke maillot, platen begint te verkopen. Tienersterretje meet zich het imago van een onvervalste lolita aan, waarbij ze naast de doelgroep van hopeloze bakvissen die zich aan haar imago spiegelen ook een ongezonde belangstelling van overjaarse pedofielen wekt. Tienersterretje speelt die laatste kaart ten volle uit; terwijl ze in de media loopt te kirren dat ze een braaf meisje is die alle dagen een stukje bijbel verorbert (het is nog altijd Amerika hè) en die haar maagdelijkheid wil koesteren tot op haar huwelijksnacht, laat ze zich in haar videoclips op elke vierkante centimeter gewillig aflikken door een bende van testosteron overlopende hete dekhengsten. Tienersterretje draait dan op een awards-show nog eens een tong met haar grootste idool, nog zo'n onbeschreven blad, en krijgt het dan nog zo in haar bol dat ze de media uitkaffert dat ze haar nu maar eens met rust moeten laten. Bij dit alles zijn we één klein ding vergeten te vermelden: tienersterretje in kwestie kan voor geen meter zingen (heeft haar opgespoten botox-lippen blijkbaar voor wat anders nodig), en wie kaartjes koopt voor haar concerten zal tegen wil en dank getuige worden van de duurste en meest smakeloze playbackshow aller tijden.

Niet verwonderlijk dat er tegen zoiets prompt een tegenbeweging ontstaat: er zijn ook nog tieners in Amerika die wél kunnen zingen en proberen met een iets minder rebels en iets meer girl next door-imago het publiek te bekoren. Met die golf van nieuw muzikaal talent zijn onder meer Avril Lavigne en Vanessa Carlton aan komen waaien, maar ook het Texaanse filmsterretje Hilary Duff probeert op die golf mee te drijven. Nu moet het ons van het hart dat wat we totnogtoe van juffrouw Duff aan acteerwerk hebben gezien qua infantiliteit niet moet onderdoen voor K3, Kabouter Plop en Samson De Pluchen Hond, maar vreemd genoeg kan Hilary Duff ons op muzikaal vlak toch iets meer bekoren. Zestien jaar zijn en er twintig willen uitzien is natuurlijk ook niet het ideale rolmodel, maar als tieners zich dan toch aan een idool moeten afspiegelen, prefereren we juffrouw Duff boven die andere met haar navelpiercings. Hilary Duff heeft nu al twee albums afgeleverd, Metamorphosis en Hilary Duff die er mogen wezen; alhoewel het natuurlijk in de eerste plaats een commercieel product in hart en nieren blijft, brengt ze vrolijke en ongecompliceerde FM-rock, tekstueel niet bepaald Nobelprijsmateriaal, maar toch meer dan aanvaardbaar. Nummers als "Where Did I Go Right?", "The Math" en "Metamorphosis" steken toch nog net iets boven de middelmaat uit, en op zijn minst zijn "So Yesterday" en "Why Not?" toch nog altijd ongecompliceerde meezingers zonder veel franje. 48 minuten is voor een "concert" natuurlijk wat aan de korte kant, en aangezien Hilary Duff hierbij bij de verschillende shots twee verschillende outfits draagt, is het nog overduidelijk een montage van minstens twee shows ook. Duff heeft echter meer smaak dan bovengenoemd tienersterretje, en er is één levensbelangrijk verschil: zij kan wél zingen!

The Girl Can Rock. We zijn het eens met de titel. Alhoewel zestien jaar, het aantal lentes dat Duff blijkbaar telde toen dit concert werd opgenomen, erg vroeg is om een definitief waardeoordeel uit te spreken. En ondanks de gekte die nogal eens toeslaat bij jonge mensen die op dergelijke leeftijd al een status van superster verwerven.

TRACKLIST
1. The Girl Can Rock
2. Little Voice
3. Come Clean
4. So Yesterday
5. Anywhere But Here
6. Metamorphosis
7. Sweet 16
8. Where Did I Go Right?
9. Love Just Is
10. Why Not?
11. The Math
12. Workin' It Out
13. Party Up

BEELD EN GELUID
Wat de audio betreft hebben we hier de keuze tussen een Dolby Digital 5.1-track en een Dolby Surround 2.0-track. De eerste laat wel een meer ruimtelijke indruk na - het gejoel van het publiek is wat meer naar de achterste speakers verdrongen - maar af en toe verzuipen de vocalen in de muziek. Het 2.0-geluid is wat dat betreft net iets strakker en evenwichtiger gemixt, en geniet vreemd genoeg onze voorkeur, alhoewel de normale gang van zaken omgekeerd zou moeten zijn. Alhoewel het beeldformaat dat op de cover wordt aangegeven 4:3 is, is het (mini)concert toch in een verhouding 1.85:1 opgenomen, zij het niet anamorfisch. Wie de ondertiteling selecteert - ja ja, de bindteksten van Duff zijn Nederlands ondertiteld - zal echter merken dat bij het manueel aanpassen van het beeldformaat op een breedbeeld-televisietoestel, de onderste regel onder het beeld valt. Gezien de vloekende gele kleur van de ondertiteling kan U deze natuurlijk even goed gewoon uitzetten. Het beeld is niet geheel gespaard van compressie-artefacts, en er zijn vele kleine instanties van aliasing te bespeuren. Ruis vormt niet echt een probleem, de kleuren zien er, zoals wel eens vaker bij live-opnamen gebeurt, hopeloos overgesatureerd uit.

EXTRA'S
In de geanimeerde menu's vinden we nog wat bonusmateriaal terug. In drie documentaires van respectievelijk zes, dertig en tien minuten krijgen we een blik achter de schermen bij de opnamens van Hilary Duff's nieuwe, naar zichzelf genoemde album, volgen we haar op toernee en zien we hoe de Come Clean-videoclip werd opgenomen. Een dergelijke dvd kan uiteraard niet zonder de nodige hoeveelheid videoclips: naast So Yesterday, Come
Clean en Why Not? krijgen we van dit eerste nummer ook een live-versie. Dan is er nog een negen minuten durend filmpje waarin Hilary door talkshow-host Ryan Seacrest onder de arm wordt genomen, een volstrekt overbodig filmpje van anderhalve minuut of wat waarin Hilary gaat sporten, een fotogalerij en twee cross-promotionele trailers. Bij de extra's primeerde dus de kwantiteit over de kwaliteit, en blijft, net als voor het concert zelf, "luchtig" het sleutelwoord.

CONCLUSIE
Hilary Duff kunnen we als zangeres beter appreciëren dan als actrice. Zelfs onder de commerciële pletwals die alles tot een makkelijk te slikken pap verpulvert is er een laag onmiskenbaar talent aanwezig.