FILM
Maria Flores (Javiera Bravo) woont in een verlaten spoorwegstation in Fitz Roy met haar eenjarig zoontje. Haar man is van huis, op zoek naar werk. Er is geen elektriciteit en geen stromend water en het huisje is gekraakt. Maria passeert de eenzaamheid en de stilte met briefkaarten aan spelletjesprogramma’s op televisie, die ze alleen in fragmenten ziet in de plaatselijke winkel annex kruidenierszaak. Op een dag vertelt een vriendin haar dat ze voor het Rad van Fortuin geselecteerd is voor de finale. Ze kan een foodprocessor winnen en een reis naar Brazilië. Maria moet daarvoor wel de volgende dag in de tv-studio’s zijn in San Julian, 300 km zuidelijker in de vlakten van Patagonië (Argentinië).

Don Justo (Antonio Debennedicti) heeft een zaakje langs de grote weg naar San Julian. Sinds zijn zoon en schoondochter de winkel hebben overgenomen, zit hij er elke dag stilletjes en werkloos bij op een bank voor het huis. Af en toe stopt een vrachtwagen of een bus en kan hij een praatje maken met de chauffeur en de reizigers. Op een keer vertelt iemand hem dat hij Malacara, zijn hond, in San Julian heeft gezien. De hond van Don Justo ging er drie jaar geleden vandoor na een auto-ongeluk. De oude man, die volgens zijn zoon niet eens meer alleen naar de plee kan, trekt z'n bergschoenen aan die hij gekregen heeft van een stel Nederlanders, sluipt na het vallen van de avond het huis uit en begint aan de lange voettocht naar San Julian.

In Fitz Roy laat Roberto (Javier Lombardo), handelsreiziger in vermageringspleisters, diezelfde dag een taart in de vorm van een halve voetbal maken voor de verjaardag van het zoontje van een vrouw waarop hij in San Julian een oogje heeft en die hij eens in de maand om zakelijke redenen bezoekt. Maar de bakker vergeet de naam van het jongetje op de taart te spuiten en Roberto gaat op zoek naar een andere bakker die de taart kan ‘bijwerken’. En omdat hij niet meer weet of het om een jongetje of een meisje gaat, laat hij van de voetbal door een oude vrouw ergens onderweg een schildpad maken.

Carlos Sorin, de regisseur van Historias Minimas is zelf afkomstig van Patagonië, helemaal op de uiterste punt van Zuid-Amerika, tegen de zeestraat die het continent scheidt van de Zuidpool. Het is een streek van uitgestrekte vlakten en ontelbare kleuren qua begroeiing en beplanting, een streek die tot de verbeelding spreekt met oneindige horizonten en hevige, koude winden. De drie hoofdpersonen bewegen zich langzaam door die woeste natuur met een minimum aan praktische mogelijkheden, maar met grote dromen. Het zijn brave, eenvoudige mensen op weg naar San Julian, zij het om totaal verschillende redenen, en die elkaar tegenkomen of net niet op hun zoektocht naar een hoger doel, een andere bestemming of een nieuwe ontmoeting.

Don Justo volgen we het langst. Dit personage, gespeeld door een amateur, halfblind en met een lage bloeddruk, strompelend en sukkelend en tegelijk stug en vastberaden zijn hond te vinden, spreekt het meest tot de verbeelding als de menselijke kracht die alle tegenwerking overwint. Hij steelt de show en dat niet alleen vanwege zijn beweeglijke oren. Don Justo is uit Patagonese grond gehouwen, één brok Zuid-Argentijnse natuur, met het afgebrokkeld gestel van een oud paard, maar de wilskracht van een stevige eigenzinnige os. Hij wint het van Roberto, spraakwaterval, rokkenjager en warmeluchtverkoper, en van Maria Flores, het naïeve arme schaap.

Carlos Sorin laat zijn film rustig voortkabbelen op het tempo van de personages, een roadmovie in het desolate landschap van zijn eigen jeugd. Volgens zijn eigen zeggen hoeven we niet meer te zoeken achter de verhaaltjes die hij ons vertelt dan wat ze in al hun eenvoud uitstralen. Maar er is wel degelijk meer: Don Justo heeft wroeging en zoekt een hond die met reden is vertrokken; Maria Flores wil voor één keer in de belangstelling staan, ook al weet ze niet wat een foodprocessor is en Roberto, grootsprakerig en altijd goed geluimd, is een eenzame roadrunner die wegens zijn moeilijke beroep geen vrouw kan houden en er eigenlijk ook geen durft te versieren.

Historias Minimas is een intimistische film, een kleine film, licht van opzet, toon en inhoud met af en toe een humoristische toets. Geen grote cinema, maar een melancholisch portret van een stel verliezers in een quasi lege omgeving waar minimale actie rendeert, subtiel geborsteld met een paar pennentrekken en heel veel observatietalent.

BEELD EN GELUID
Sorins film oogt goed, mede door de mooie natuur en de heldere doorzichtige lucht. De camera beweegt langzaam en laat ons in prachtige kleuren meegenieten van Patagonië. Het beeldcontrast is goed, het beeld scherp en de filmpellicule vrij van onregelmatigheden. De muziek is typisch Agentijns met bandoneon en gitaren en laait soms hoog op met vurige passages in snelle tempo’s en slepende, jankende melodieën. Het geluid staat in Dolby Digital 2.0 en slaagt erin bij momenten de aandacht helemaal naar zich toe te halen waar het beeld dat minder doet. De lage tonen dompelen de kijker onder in een zwoele, donkere sfeer. De stemmen zitten vooraan in het midden, bijgeluiden en gitaartokkels komen van opzij.

EXTRA’S
Historias Minimas bevat als extra’s de bioscooptrailer, een niet onaardig interview met de regisseur die vertelt over de locaties en de inhoud van de film, en een Making of met opnamen van de sets en commentaar van de regisseur, niet ondertiteld en dus voor niet-Spaanstaligen onverstaanbaar. Jammer.

CONCLUSIE
Carlos Sorin werd voor Historias Minimas gelauwerd op het Filmfestival van San Sebastian/Donostia in Spaans Baskenland en de commentaren van pers en publiek waren unaniem positief. In deze roadmovie vertelt hij een verhaal over drie arme Argentijnen op zoek naar een beetje geluk, een droom, een fantasie, gewikkeld in een National Geographic-achtige natuurfilm. Het resultaat is zonder meer geslaagd, subtiel en smaakvol, onderhoudend en aanstekelijk, maar misschien net iets te weinig verhalend, met iets te weinig actie om deze film voor een groot publiek aantrekkelijk te maken.