FILM
Dan Mahowny is een jonge bankier die zich snel heeft weten op te werken naar een benijdenswaardige positie bij een van Canada’s grootste banken. Aan de oppervlakte lijkt hij een hard werkende, stille man, die zijn vriendin goed behandelt, graag naar sport kijkt en erg sympathiek overkomt. Maar onderhuids broeit een gevaarlijk virus: Mahowny is verslaafd aan gokken. En niet zo’n klein beetje. Wat begint als onschuldige weddenschappen op de hondenraces, eindigt met nachtenlang doorspelen in de casino’s van Atlantic City. En met torenhoge schulden. Om zijn financiële problemen te boven te komen, maakt Dan Mahowny handig gebruikt van zijn machtsfunctie bij de bank. Hij ‘leent’ geld van rekeningen van rijke klanten, sommen die soms in de miljoenen lopen. Het voortdurend jongleren van zijn echte leven en zijn verborgen leven moet uiteindelijk wel tot een finale confrontatie met de omgeving leiden. Maar wanneer barst de bel? Als Mahowny op winst staat? Of als hij, naar gewoonte, zichzelf in het verlies gegokt heeft?

Owning Mahowny is de zoveelste film in een lange lijst producties die gokken, casino’s en verslaving in beeld trachten te brengen. Met zoveel voorgangers is het natuurlijk niet eenvoudig nog met iets nieuws op de proppen te komen. Cineast Kwietniowski tracht onder de huid van de gokker te kruipen, de kijker duidelijk te maken hoe de verslaving een degeneratieve ziekte is, waarbij het spel de cruciale factor is, niet de winst. De belangrijkste denkfout die hij hier maakt, is het geloof dat hij de eerste is die het probleem op deze wijze aanpakt, waardoor de film een ongewenste, overdreven gravitas over zich krijgt. Zelfs de lichtere scènes worden met zoveel sérieux in beeld gebracht, dat ieder frame wel uit een Griekse tragedie lijkt weggelopen. De regisseur had beter eens naar het superieure Leaving Las Vegas gekeken. De verslaving is daar alcohol, maar het principe blijft identiek. Met iets meer entertainment en iets minder boodschap was Owning Mahowny vast een betere film geworden.

Maar daar houden de problemen niet op. Naast het scenario, dat té gemoedelijk en repetitief voortkabbelt, en de van weinig visuele flair getuigende regie, zijn het ook de acteerprestaties die de prent in een neerwaartse spiraal duwen. Voornaamste zondaar is hoofdrolspeler Philip Seymour Hoffman. De corpulente acteur speelt eens te meer een zwetende loser eerste klas. Waar hij in het begin van zijn carrière nog probeerde om elk van die personages een eigen stem te geven (dikwijls geholpen door goede scenario’s, het moet gezegd), slentert hij in deze prent op autopiloot door de decors. Hij is als het ware een parodie op zichzelf geworden, waardoor meeleven met zijn personage een zo goed als onmogelijk zaak wordt. Al even erg is Minnie Driver, die nooit vies is van een fikse portie overacting, maar schijnbaar gelooft door dat een blonde pruik en een dikke bril haar acteerkunst nóg dikker in de verf gezet dient te worden. Het resultaat is ronduit lachwekkend. Drivers hilarische sérieux in haar clichérol overstijgt bijwijlen zelfs die van de regisseur. De enige van de hoofdcast die zich enigszins staande weet te houden is John Hurt, als een opportunistische casinobaas. Ook hij krijgt weinig materiaal om mee te werken, maar zijn présence alleen is dikwijls voldoende om Owning Mahowny een broodnodige energiestoot te geven.

Misschien overdrijf ik wel een beetje. Owning Mahowny is heus niet zo’n slechte film als je uit voorgaande alinea’s misschien zou denken. Maar het is zo’n prent waarbij je je van de eerste minuut afvraagt: 'Waarom?'. Waarom wordt een film gemaakt die niks nieuws aanbrengt? Waarom zou een serieus onderwerp als gokverslaving geen lichtere, grappigere benadering mogen krijgen i.p.v. constant doemdenken? Waarom loopt de cast als zombies door de grauwe decors? De elementen voor een leuke film zijn ongetwijfeld aanwezig. Het feit dat het hier om een waar gebeurd verhaal gaat mag niet betekenen dat je de waarheid niet mag verdraaien. Dat je geen inventiviteit aan de dag mag leggen. En dat zijn de makers vergeten. Owning Mahowny kabbelt rustig voorbij op het beeldscherm, onbezorgd, rustig zijn tijd nemend. Maar tegen de tijd dat de eindgeneriek loopt, snak je naar de extravagante leut van bijvoorbeeld een casino. En dat kan toch niet de bedoeling geweest zijn.

BEELD EN GELUID
We hebben weer te maken met een productie die voor weinig geld gedraaid is, en dus moeten we voorzichtig zijn met wat we zeggen over de visuele kwaliteit. Het beeld oogt vrij dof, met matte kleuren, maar dit is waarschijnlijk de bedoeling geweest van de regisseur. Scherpte en schaduwdetail zijn verre van optimaal, maar ik stelde geen onoverkomelijke problemen vast. De hoeveelheid filmgrain valt dan weer binnen het te verwachten bereik voor een low-budget film. Ook zijn printbeschadigingen en vuiltjes nauwelijks te bekennen. Geen supertransfer dus, maar een gemiddelde zonder meer. Geluid is aanwezig in twee sporen. Het stereospoor zal voor de meeste mensen volstaan, aangezien er buiten dialogen weinig geluidseffecten de tracks bevolken. Het 5.1 Dolby-spoor voegt weinig essentieels aan de stereotrack toe, maar is behoorlijk gemixt, met heldere klanken. Opnieuw een degelijk resultaat dus, gezien de oorsprong van de prent.

EXTRA'S
Spijtig genoeg is er geen bonusmateriaal op de disc aanwezig.

CONCLUSIE
Owning Mahowny is geen ramp van een film, maar eentje die gewoonweg te vrijblijvend voortkabbelt. Je krijgt niet de kans je emotioneel te investeren in de personages door de kille regie en de veelal clichématige vertolkingen. Beeld en geluid zijn van degelijk niveau, maar springen er niet uit. Extra's blijken missing in action. Kortom: interessant om eens te huren op een blauwe maandag misschien, maar verre van een must-buy.