FILM
Elektra Natchios (Jennifer Garner) is de doodgewaande compagnon de route van de blinde advocaat Matt Murdoch uit Daredevil. Na haar dood wordt ze op een nogal onduidelijke manier - tja, anders valt er sequelgewijs niet veel te beleven - terug tot leven gewekt door de blinde ninja-meester Stick (Terence Stamp). Elektra is intussen al een paar jaar een nieuw leven begonnen, en ze heeft zich vervolmaakt in het enige waar ze goed in is... nee, dat is niet hetgene waar U spontaan aan denkt bij Jennifer Garners verschijning. Naughty you! Elektra is een huurmoordenares. De beste, te oordelen naar de bedragen die men voor haar diensten neertelt. Alhoewel: de laatste tijd begint haar eigen beroepskeuze, die ze zelf poëtisch en lyrisch omschrijft als "inkrimpingen en afslankingen", aan haar te knagen. Min of meer tegen haar zin laat ze haar boekhouder McCabe (Colin Cunningham) toch nog een opdracht aanvaarden, omdat er zo'n kolossale som mee te verdienen valt. Elektra wordt ergens op een eiland gehuisvest in the middle of nowhere, waar ze de opdracht krijgt om haar buren, Mark Miller (Goran Visnjic) en zijn dochter Abby (Kirsten Prout) om zeep te helpen. Spijtig genoeg heeft ze net de avond ervoor met vader en dochter verbroederd, en ze kan haar belofte niet waarmaken. Haar opdrachtgevers, een onderwereldorganisatie die bekend staat als The Hand, stuurt dan zelf maar een bende rare kleurrijke kwieten om de Millers om zeep te helpen. De leider van het genootschap is ene Kirigi (Will Yun Lee), die door deze opdracht tot een goed einde te brengen het leiderschap van The Hand binnen handbereik (pun intended) kan krijgen. Hij wordt bijgestaan door figuren die luisteren naar alledaagse namen als Typhoid (Natassia Malthe), die alle beplanting met een vingerwenk kan doen sterven - handig voor het onkruid in uw tuin - Stone (Bob Sapp), die met zijn blote borst kogels kan opvangen en voor de rest inderdaad wel wat van een blok graniet heeft, en niet te vergeten Tattoo (Chris Ackerman), die blijkbaar in bij Bertje Tattoe al een paar klantenkaarten heeft volgekregen; zijn tatoeages kunnen echter naar willekeur zijn lichaam als levende wezens verlaten, wat toch geen standaard-optie is... Hoe het ook zij, Elektra vat sympathie op voor het meisje, die blijkbaar niet alleen over dezelfde talenten, maar ook over dezelfde dwangneurosen beschikt als zijzelf, en wanneer The Hand klaar staat om Abby te ontvoeren, omdat ze wordt geacht een oude profetie van henzelf te vervullen, staat onze heldin klaar om de diverse leden van The Hand met haar ninja-kunsten tot prut te slaan...



Jennifer Garner was een redelijk onbeduidende actrice die bijrolletjes speelde in onder meer Pearl Harbor, totdat ze de hoofdrol aangeboden kreeg in de succesvolle televisieserie Alias. Daarin vertolkt ze de rol van Sydney Bristow, een ogenschijnlijk frêle en saai studentje, die in werkelijkheid bij de Amerikaanse inlichtingendiensten het groot huisvuil mag buitenzetten. In die hoedanigheid reist ze in de reeks elke week naar enkele internationaal welklinkende lokaties om daar volkomen deskundig enkele gevaarlijke geheime agenten van andere mogendheden op niet bepaald de meest zachte manier een nieuw gebit te steken. Dat ze daarbij zich regelmatig moet vermommen met behulp van niemendalletjes waar zelfs pakweg Walter Van Beirendonck het schaamrood van op de wangen zou krijgen, is voor de mannelijke, heteroseksueel geaarde kijker mooi meegenomen. Veel van de kracht van de reeks spruit voort uit het feit dat Jennifer Garner werkelijk redelijk bedreven is in tal van gevechtssporten, en dat ze op een paar uitzonderingen na al haar stunts zelf doet.

De eerste grote rol die haar werd aangeboden was in het voornoemde Daredevil, waarin ze als Elektra Natchios een rol te vervullen kreeg die erg dicht aanleunde bij wat ze elke week als Sydney Bristow in Alias verricht. Naast een niet onaardige gage en naambekendheid heeft ze aan die film overigens ook nog een lief (Ben Affleck) overgehouden, en nu dus een op haar lijf geschreven sequel. Alhoewel de film Daredevil door menig critici vakkundig tot stof werd vermalen en niemand eigenlijk op deze spin-off zat te wachten, verliep het de Marvel-strip waarop deze franchise is gebaseerd, wel even anders. Na het eenmalige optreden van Elektra in de Daredevil-comics - waarin ze overigens ook het loodje legde, net als in de film - schreeuwde de fanbase om een vervolg. En zo geschiedde: Elektra kreeg een eigen stripreeks, waarin er naar hartelust kon gecrossoverd kon worden met Daredevil. Dat ook de film van een dergelijke sequel zou voorzien worden, stond in de sterren geschreven, Het was niet zozeer een vraag of, dan wel wanneer.



Het gevaar bij een actrice van het kaliber van Jennifer Garner is echter typecasting. Wanneer Garner zich inlaat in bijvoorbeeld een romantische komedie van het genre 13 Going On 30, is de ramp bijna niet meer te overzien. Wie naar een film met Jennifer Garner in gaat kijken, verwacht meestal niet dat ze in een onophoudelijke reeks romantische misverstandjes verzeilt, maar dat ze na vijf minuten al wie haar in de weg staat zonder verpinken vol lood pompt. En nu Garners marktwaarde nogal hoog ligt, leek het maar best om op die Elektra-verfilming niet al te lang te wachten. Dat van dat lood en die vijf minuten mag U met betrekking tot deze film redelijk letterlijk interpreteren. En maar goed ook, want de gladde maar goed gechoreografeerde actie verbergt toch zo goed of kwaad mogelijk hét grote gebrek van de film, en dat is een coherent scenario. Zowel naar de vermeende brug die de film met Daredevil moet slaan als intern rammelt er vanalles; alle lacunes in het scenario bespreken zou ons te ver voeren, maar laten we het erop houden dat U nogal vaak een leap of faith zal moeten maken, wil U optimaal van de film genieten. En de film ís te genieten, maar ik zou die eerder vergelijken met een balletuitvoering: het verhaal is een opeenstapeling van half uitgewerkte clichés, maar de uitvoering ervan kan magistraal knap zijn. Miss Garner heeft zich overigens achteraf nogal negatief uitgelaten over de film, en inderdaad, deze prent is nogal gemakkelijk onderuit te halen als een lamentabel excuus om La Garner zien rond te huppelen in kostuumpjes die je bij de plaatselijke judo-vereniging niet zo snel zal zien.

Maar genoeg over de négligékes en terug naar de film. Regisseur Rob Bowman heeft zijn strepen verdiend met diverse afleveringen van de cultreeks The X-Files alsook door de X-Filesfilm Fight The Future tot een goed einde te brengen. Verder vinden we op zijn recentere palmares de drakenfilm Reign Of Fire terug. Bowman heeft veel goeie visuele ideeën, en kan uit een minimum aan speciale effecten een maximum aan rendement halen. Het simpele idee om bepaalde bewegingen in de gevechtsscènes te versnellen tot op een niveau waarop het metabolisme van een normale mens definitief de geest zou geven, is er zo één. Er is echter ook voldoende ruimte voor duurdere trucs, zoals het naadloos laten verschijnen en weer verdwijnen van levende tatoeages uit een menselijk lichaam. Zelfs bij een redelijk simpel gegeven zoals het gevecht tussen een hoop opwaaiende lakens, die de grote finale vechtscène van de film inleidt, heeft Bowman redelijk wat oog voor evenwicht en beeldcompositie. Deze dynamiek haalt de film moeiteloos boven een delibereerbaar cijfer. Al maar goed, want aan het ijzersterke scenario of aan de doorleefde acteerprestaties zal het niet gelegen hebben. Nevenkarakters zoals McCabe en Mark Miller zijn gewoon gemakshalve niet uitgewerkt, en hun personages zijn inwisselbaar met elke andere acteur, desnoods met een bussel prei. Alhoewel Jennifer Garner toch duidelijk de uitzondering vormt, en toont dat ze tot emotionele diepgang in staat is. Nu nog een scenario om dat te bewijzen.



BEELD EN GELUID
Typisch releaset Fox recente blockbusters als deze Elektra tegenwoordig in een 1- of 2-discversie met een DTS-track waar meestal niet te veel op aan te merken is, en al dan niet wat extra's. Deze Elektra is net als de vorige soortgelijke disc die we in handen hebben gehad, Flight Of The Phoenix, een voorbeeld voor vele andere maatschappijen hoe eigenlijk elke dvd-release eruit zou moeten zien. Tijd om veel printbeschadigingen op te doen heeft de prent door haar korte bioscoopcarrière al sowieso niet gekregen; naar verluidt was de pellicule amper droog toen ze ter dvd-transfer aangeboden werd. Het beeld is haarscherp, en vooral tijdens de scènes waarin tal van heftige, razendsnelle vechtbewegingen elkaar opvolgen, valt die nergens door de mand. Compressiefouten zijn er nagenoeg niet, ruis ook niet, de kleuren zijn rijk en diep, alleen misschien een tikkeltje oververzadigd, wat in dit geval ook natuurlijk een intentionele keuze kan geweest zijn. De DTS-geluidstrack heeft enorm veel slagkracht. Iets té veel zelfs naar onze mening, want als bijvoorbeeld in de vijfde minuut van de film het eerste machinegeweer begint te ratelen, hebben we maar wijselijk de ramen van de achtertuin gesloten, of de buren denken zodadelijk nog dat we ons een antitankwapen hebben aangeschaft. De mix klinkt erg goed ruimtelijk, waarvan de scène in het bos, wanneer Elektra en co op de loop zijn voor The Hand, boekdelen spreekt.



EXTRA'S
Ondanks de goede beeld-en geluidskwaliteit was er blijkbaar toch nog ruimte beschikbaar voor een beperkt aantal extra's. Eerst en vooral vinden we 3 verwijderde scènes terug, waaronder de felbesproken droomsequentie waarin Ben Affleck als Matt Murdoch Elektra "bezoekt". Verder krijgen we een redelijk promotioneel getinte making of-documentaire van 13 minuten met niets meer dan elektronisch perskit-materiaal, enkele cross-promotionele trailers van op stapel staande Fox-titels (zoals Fantastic Four) en een schaamteloze reclamespot om U de Director's Cut van Daredevil aan te praten. Hét pronkstuk van de bonussectie is echter de documentaire "Elektra: Incarnations" van 53 minuten. Hierin krijgen we een verrassend diepgaande, erg veel verklarende documentaire over de oorsprong van het Elektra-karakter als spinoff van de Daredevil-reeks. We krijgen onder meer interviewmateriaal van Elektra's geestelijke vader Frank Miller (Sin City), die met zijn bad girl-heldin wou afwijken van de gangbare stereotiepen in superhelden-comics, en paradoxaal genoeg met haar verschijnen een nieuw stereotiep heeft bijgecreëerd. Ook vernemen we hoe de wisselwerking tussen deze en andere comics-reeksen, zoals X-Men, verloopt, zowel op gebied van tekenstijl als van inhoud. In vergeljking met de regio 1-versie doen we alleszins een goede zaak: we missen een presentatie van Jenny op Comic-Con, maar we winnen er de Incarnations-documentaire bij.



CONCLUSIE
Elektra zal niet de geschiedenis ingaan als de beste stripverfilming ooit, maar de bakken met pek en veren die over de makers zijn uitgekieperd zijn ook weer wat overdreven. Visueel is Elektra een aantrekkelijk schouwspel; qua transfer hadden we het niet veel beter kunnen treffen; en vooral de Incarnations-documentaire maakt deze disc aanschafwaardig.