FILM
Een wedijver tussen twee eigenzinnige Japanse regisseurs: de jonge hond Rhyuhei Kitamura (Versus, Azumi) nam de uitdaging aan van de ervaren Yukihiko Tsutsumi (Chinese Dinner): een film maken volgens de formule: één locatie, twee personages, één overlevende. Te draaien met gelijke middelen en dat de beste moge winnen. Het tweede deel heet Aragami. Dit is deel 1.

Yukihiko Tsutsumi neemt de rivaliteit tussen twee aankomende actrices als uitgangspunt voor zijn duel. Lana en Nozomi delen een apartement in Tokio. Ze azen op dezelfde filmrol en met de audities op komst lopen de meisjes in huis strak gepannen rond. Irritaties krijgen grip op de twee en de spanning kan oplopen tot ver in het rood. Als de zaken op een dergelijk moment escaleren, is er geen houden meer aan. Maanden opgekropte ergernis vindt een kanaal. Schreeuwen, slaan en bijten. Een scala aan huishoudelijke apparaten wordt door de dames ingezet naar maximaal schadelijk effect. Er is geen weg meer terug. De strijd is niet gestreden voordat het ene kreng het andere tot zwijgen heeft gebracht.

"2LDK" staat voor 2 Two Bedrooms, 1 Living Room, 1 Dining Room, 1 Kitchen, en tref je hoofdzakelijk aan in Japanse huur-advertenties. Regisseur Yukihiko Tsutsumi vergroot de problemen uit, waar iedereen die ooit al met iemand anders heeft samengewoond (op kot, met een partner, met een roommate...) mee geconfronteerd wordt. Persoon A houdt de keuken rein, terwijl persoon B er steevast een boeltje van maakt. Op een gegeven moment barst er een bom en komt er een meningsverschil. 2LDK gaat nog een stapje verder in deze richting door er rivaliteit en jaloezie aan toe te voegen, door het element met de auditie in het geheel te verwerken. Deze prent kun je zowel bekijken als een pikzwarte komedie, als claustrofobisch drama of als een viscerale thriller. Het resultaat is zonder meer boeiend. Voornamelijk het eerste gedeelte van de film, waar de spanning tussen de twee hoofdrolspelers steeds grotere vormen aanneemt, straalt een grote dynamische kracht uit. We horen in een voice-over wat de ene werkelijk over de andere denkt bij bepaalde situaties en gesprekken. We krijgen hierdoor niet enkel een registratie van een bepaalde gebeurtenis, maar ook twee verschillende hiermee gepaard gaande gedachtenstromen. De kijker krijgt op deze manier toegang tot een deel van het innerlijke van de twee hoofdrolspelers, en dat is geen kleine filmtechnische prestatie.

Het moment waarop alles losbarst komt wel een beetje geforceerd over, waarna het karikaturale slotstuk het niveau opnieuw optilt. Enkel het scharniermoment tussen beide delen is minder, alsook de onweerstaanbare drang van de regisseur om de camera steeds in beweging te houden, zelfs al zijn we enkel getuige van een dialoog. Hetgene dat gezegd wordt is zeker boeiend genoeg, waardoor een steeds roterende camera enkel de aandacht van het gesprek afneemt. Al bij al zeker eens het bekijken waard.

BEELD EN GELUID
Het anamorfische 1.78:1 beeld is nipt voldoende scherp. Af en toe is er wat ghosting merkbaar en heeft het beeld te lijden onder kleine compressiefouten. De kleuren ogen soms redelijk flets, terwijl vooral de grote hoeveelheid grain de grootste boosdoender is. Het Dolby Surround 2.0 geluid is een normale stereo-track. De schrale muziek wordt mooi verspreid over beide kanalen, terwijl de dialogen - uiteraard enkel voor mensen die het Japans machtig zijn – verstaanbaar zijn . Technisch is deze transfer op de grens van het aanvaardbare te noemen.

EXTRA'S
Voor een film als deze mogen we zeker niet klagen omtrent de extra's. Naast de bioscooptrailer staat er een Making Of van ongeveer vijftien minuten op het schijfje. Je kunt ook enkele liner notes onder de loupe nemen of een kort promoclipje van de film onder ogen nemen. De boeiendste extra is het intervieuw met de regisseur, die heel wat over dit speciale duel-project komt vertellen.

CONCLUSIE
Deze prent is het eerste deel in een speciaal tweeluik met Aragami. 2LDK is op zijn best tijdens de eerste twintig minuten waar de onderhuidse spanning tussen de twee personages steeds grotere vormen aanneemt. Je voelt als kijker dat er iets in de lucht hangt. De escalatie is moeilijker aan te nemen, terwijl het slotstuk door het surrealisme dan weer een ongeziene poëtische kracht krijgt. Zeker een interessante film.