CLIPS
When I was a very small boy,
Very small boys talked to me
Now that we've grown up together
They're afraid of what they see
That's the price that we all pay
Our valued destiny comes to nothing
I can't tell you where we're going
I guess there was just no way of knowing - New Order, "True Faith", 1987

Het is eigenlijk onbegrijpelijk dat veel muziekliefhebbers tegenwoordig niet meer schijnen te weten wie of wat New Order is; toegegeven, tussen 1994 en 2001 heeft de band een vrij lange sabattical genomen, mee ingegeven door de problemen op persoonlijk vlak van drummer Stephen Morris en toetseniste Gillian Gilbert, maar een verzamel-cd alsook de diverse soloprojecten van de bandleden, zoals Electronic en Monaco, moeten toch nog altijd de interesse van de media in de groep hebben aangewakkerd. Dat de band sinds de millenniumwissel bovendien al twee uitstekende cd's heeft afgeleverd, Get Ready en Waiting For The Sirens' Call, is blijkbaar veel mensen ontgaan, met als gevolg dat veel jongeren vandaag, áls er al eens videoclips van New Order op televisie worden gedraaid, zich afvragen who the fuck die band wel mag zijn. En enkel de grootste alternativo's zullen na héél veel moeite de 1988-remix van Blue Monday aan de juiste band kunnen toeschrijven. Voor een band die mee de Britse muziekgeschiedenis heeft geschreven, en 25 jaar na hun ontstaan nog steeds staat als een huis, getuigt een dergelijke houding ofwel van slechte smaak, ofwel van verregaande onwetendheid. Feit is dat ik als verstokte fan annex bezitter van al hun albums sommige van de clips op deze compilatie nog nooit eerder had gezien, wat veel zegt over de airplay die New Order krijgt nu de ether en de kabel vervuild wordt door de éne MTV-kloon na de andere.

Doorgaans hebben we niet echt veel boodschap aan een reeks videoclips, zeker tegenwoordig niet, maar een handjevol artiesten weet het commerciële prutgehalte te overstijgen en in hun video's zowaar ook nog artistiek iets te bieden ook nog. New Order, de band die herrees uit de assen van Joy Division, behoort zeker tot die categorie. Voor een bespreking van de historiek van de band zelf, verwijzen we naar de bespreking van hun concert 5/11 Finsbury Park. New Order was lange tijd actief op het Manchesterse underground-label Factory Records, en was daar één van de weinige bands die feitelijk meer opbrengsten genereerde dan dat het label eraan uitgaf. De opkomst en de roemloze ondergang van het label werd uitvoerig uit de doeken gedaan in het docudrama 24 Hour Party People. Daarna belandde New Order via een omweggetje via QWest Records uiteindelijk bij Warner Music; qua artistieke inhoud heeft de groep echter altijd de vrij hand gevraagd én gekregen. Wat dat betreft hebben de groepsleden altijd het geluk gehad om bij mensen terecht te komen die hun talent erkenden.



Deze A Collection is een mooie staalkaart van wat de groep in haar inmiddels 25-jarig bestaan te bieden heeft gehad. Bernard Sumner, die na het overlijden van Ian Curtis een beetje onverwacht tot vocalist van de groep werd gebombardeerd, is nu niet bepaald de meest getalenteerde zanger aller tijden - er doet nog altijd een hardnekkig gerucht de ronde dat hij zijn lyrics gewoonlijk ter plekke verzon - , maar is in die 25 jaar tijd wel enorm in zijn rol gegroeid. Waar oude nummers, zoals Confusion inderdaad nog iets amateuristisch hebben, is er in de loop der tijd plaats gemaakt voor degelijke professionaliteit. De troef die New Order vooral op oudere nummers uitspeelde, was het muzikale samenspel van Bernard Sumner op gitaar en de uiterst talentvolle Peter Hook op bas. Het resultaat dat daaruit voortvloeide, was meestal al van een zodanig goeie kwaliteit dat de groep niet echt gebruik moest maken van de visuele media om zich in de belangstelling te werken. Als bewijsstuk haal ik graag de door Jonathan Demme geregisseerde videoclip van The Perfect Kiss boven: we zien hierin niets anders dan de band die in een geluidsstudio hun nummer uitvoert, maar de professionaliteit die de groep uitstraalt, is tekenend.

Als de bandleden van New Order zich al eens laten gaan in een videoclip, is het resultaat meestal om te lachen, maar dan met een zeer cynische ondertoon. Toen midden jaren '80 de dienst op de hitlijsten werd uitgemaakt door allerlei langharige hardrock-godengroepen die luisterden naar namen als Bon Jovi en Europe, liet het vrolijke viertal zich voor de clip van Touched By The Hand Of God een soortgelijke look aanmeten, die echter diametraal staat op het soort muziek dat ze brengen. In Ruined In A Day belandt het viertal in een Tibetaans klooster, waar de monniken zich blijkbaar onledig houden met een spelletje Hints. Dergelijke humoristische trekjes hebben ze nog niet afgeleerd: de clip van het recentere 60 Miles An Hour gaat over een wetenschapper die in een berenkostuum tracht de dieren van nabij te observeren, maar ongelukkigerwijs het slachtoffer wordt van een bijziende boswachter. Ook Crystal, waarin de bandleden niet te zien zijn, en zich laten vervangen door een compleet over the top prutbandje, dat tegen het eind van de clip een rel veroorzaakt, heeft een zeker mysterie-gehalte over zich: net zoals het feit dat vroeger hun platen nergens - of alleen in héle kleine lettertjes - de naam van de band bevatte, maar het serienummer dan weer in koeien van letters op de hoes prijkte, zal alleen bij het horen van Bernard Sumner's typische stemgeluid alleen bij de echte kenners een belletje doen rinkelen.



Maar elk van de clips heeft artistieke meerwaarde, misschien uitgezonderd World In Motion, een nummertje dat ter ondersteuning diende van de Engelse ploeg bij één of ander voetbalkampioenschap. Manchester, nietwaar? World is bijvoorbeeld een opeenvolging van vier langgerekte shots die onwillekeurig doen denken aan Hitchcock's film Rope, waarbij enkel de echte kenners de vier bandleden die in de achtergrond door het beeld passeren zullen kunnen identificeren. Round & Round uit het album Technique is dan weer een zwart-witmontage van enkele zwijgende dames die ongegeneerd in de lens kijken. Krafty is dan weer een mooi gefilmde boy meets girl-clip, zeer apart in beeld gebracht door de altijd in onmogelijke hoeken ronddraaiende camera's. En Regret ziet eruit als een smaakvol fotoalbum met prachtige shots van Italië. Sommige van de clips zijn nogal aan de experimentele kant, wat soms klinkt en soms botst - zo is Fine Time zeker niet mijn favoriet. In Spooky en True Faith is allebei een flinke rol weggelegd voor mimespelers, maar de eerste clip maakt een nerveuze en hyperkinetische indruk, terwijl de tweede tot in de puntjes gestileerd is.

TRACKLIST
De volgende clips sieren, in chronologische volgorde, deze dvd:
1. Confusion
2. The Perfect Kiss
3. Shellshock
4. State Of The Nation
5. Bizarre Love Triangle
6. True Faith
7. Touched By The Hand Of God
8. Blue Monday '88
9. Fine Time
10. Round & Round
11. Run
12. World In Motion
13. Regret
14. Ruined In A Day
15. World (The Price Of Love)
16. Spooky
17. 1963
18. Crystal
19. 60 Miles An Hour
20. Here To Stay
21. Krafty
22. Jetstream
23. Waiting For The Sirens' Call

Kenners zullen merken dat er vooral in het begin van de lijst wat hiaten zitten; meer daarover in de extra's.

BEELD EN GELUID
We krijgen twee mogelijke keuzes voor audio: een ongecomprimeerde PCM-stereotrack, die zeer zuiver klinkt, en een Dolby Digital 5.1-track. Hetgeen onmiddellijk opvalt is het verschil in volume: de Dolby Digital-track is een stuk stiller. Slechts in de recentere video's wordt er beperkt een klein beetje spreiding op de achterste kanalen toegepast; het nut van de 5.1-track is ons dan ook niet echt duidelijk, aangezie de PCM-track van uitstekende kwaliteit is. Qua beeld zitten we hier met het vreemde verschijnsel dat, ondanks het feit dat dit een regio 2/3/4/5-release is, de transfer is uitgevoerd in NTSC. Misschien dat de stroboscopische effecten in sommige van de clips een transfer naar PAL niet wenselijk maakten? Het bijkomend neveneffect hiervan is wel dat de muziek niet verminkt wordt door de immer storende PAL-speedup. De beeldkwaliteit van de clips zelf is uiteraard variabel met de tijd.



EXTRA'S
Zoals reeds eerder gezegd ontbreken er uit de beginperiode van New Order enkele clips. De tijden waren toen erg turbulent, zo vlak na de dood van Ian Curtis, en de productiemaatschappij van New Order, Factory Records, plande hun budgetten meestal één dag op voorhand, al naargelang de bierverkoop van de avond ervoor. Om een lang verhaal kort te maken: van de eerste singles van New Order zijn destijds nooit videoclips gemaakt. Dat hiaat heeft men met deze dvd proberen op te vullen in de extra's-sectie: er werden recent in Parijs respectievelijk Peking nieuwe video's geschoten voor Temptation en Ceremony, en deze clips zijn bij de extra's terug te vinden, alsook een live-versie van Temptation uit 1981 die ook terug te vinden was op de concertregistratie 316. Nog extra tracks zijn een alternatieve versie van Round & Round, waarin slechts één meisje wordt gefilmd in plaats van een hele reeks, een live-versie van Regret, geschoten op de zonnige filmset van Baywatch, en een trance-achtige remix van Crystal door Gina Birch, meteen ook de minst waardevolle track van de hele dvd. Als bijkomende extra kan je zelf je eigen playlist van acht nummers samenstellen uit een beperkte shortlist, waarbij vreemd genoeg niet gekozen kan worden uit álle nummers. Dergelijke alternate branching/random play-opties zijn nogal eens gevoelig voor technisch gepruts, en inderdaad, als je in de playlist tweemaal hetzelfde nummer opgeeft, raakt je dvd-speler het noorden kwijt. Bezitters van een dvd-speler met programmeerbare tracks zullen het nut van een dergelijke optie bovendien niet zien. Afsluiten doen we met een link naar de website.

CONCLUSIE
New Order: A Collection is een mooie compilatie van een legendarische band waarvan het muziekhistorisch belang blijkbaar nog niet ten volle is doorgedrongen tot het grote publiek.

DISCOGRAFIE
De ultieme New Order-collectie bevat minimaal de albums Movement (1981), Power, Corruption & Lies (1983), Low-life (1985), Brotherhood (1986), de maxi-singleverzameling Substance (1987), Technique (1989), Republic (1993), Get Ready (2001) en Waiting For The Sirens' Call (2005). Goede compilatie-albums zijn o.a. The Best Of New Order (1994), in duo verschenen met het remix-album The Rest Of New Order (1995), International (2002) en in oktober 2005 is er een dubbelalbum Singles verschenen met hun verzamelde werk. Voor de liefhebbers van curiosa zijn er ook nog enkele opnames uit de studio's van John Peel. In 2006 verschijnt er naar alle waarschijnlijkheid een nieuw album.