FILM
Step Up vertelt of toont niets wat nog niet eerder op het witte doek te zien was, maar is niettemin meer dan de zoveelste hippe dansfilm gericht op een tienerpubliek. Ja, de plotlijnen konden nauwelijks meer een cliché zijn en de stereotiepe personages hebben we allemaal al eens ontmoet in andere, en vaak betere prenten. Maar de enthousiaste dynamiek die het regiedebuut van de befaamde choreografe Anne Fletcher uitstraalt, overkomt het pedante verhaal en neemt de kijker mee op een intrigerende reis door de wereld van de moderne dans.

De protagonist van Step Up is – o verrassing! – een ouderloze jongen uit een armere Amerikaanse wijk, die ongetwijfeld een toekomst vol hiphopfeestjes, kleine criminaliteit en celbezoekjes tegemoet kan zien. Tyler Gage beseft het nog niet, maar een inbraak in een zang- en dansacademie zal zijn leven helemaal overhoop gooien. Hij wordt immers gesnapt en moet 200 uren gemeenschapsdienst in de school verrichten. Dat begint met het schoonmaken van vuilbakken en het dweilen van vloeren, maar wanneer laatstejaarsstudente Nora Clark met een geblesseerde danspartner te maken krijgt, valt haar oog op Tyler als nieuwe repetitiegenoot. Het klikt tussen de twee, met als gevolg een kruisbestuiving tussen zijn hiphopdans van de straat en haar klassiek ballet. De loyaliteit t.o.v. zijn oude vrienden bezorgt Tyler echter twijfels over zijn groeiende liefde voor de dans… en voor Nora.



Ik zou de plot nog wat verder uit de doeken kunnen doen, maar betwijfel of dat wel nodig is. Iedereen die regelmatig naar films kijkt, zal namelijk zonde veel moeite de afloop van het verhaal kunnen raden. Romantische verwikkelingen tussen twee jongeren uit tegenovergestelde milieus inclusief. Op basis daarvan alleen al lijkt het aangewezen Step Up te mijden als te pest, zeker wanneer de scenaristen er ook nog eens een onnodige, clichés bevestigende en er met de haren bijgesleurde gangmoord in proberen te proppen. Dat ene plotpunt is bijna voldoende om de prent te kelderen. Dat dit toch niet gebeurt, getuigt van de klasse en het vakmanschap dat zich in andere departementen dan het schrijfgedeelte openbaart.

Anne Fletcher debuteert in de regiestoel, maar heeft er al een uiterst succesvolle carrière als choreografe voor zowel het podium als het witte doek opzitten. Nu ze nagenoeg de vrije hand krijgt in het uitwerken van zowel danspassen als choreografieën en beeldvoering, toont ze waarom ze al jaren een gerespecteerde en veelgevraagde speler in de danswereld is. Het zit hem in het ritme. In de moeiteloze combinaties van moderne heupbewegingen en klassieke pas de deux's. Zelfs het door mij doorgaans gehate gebruik van hiphop of R&B in films als deze weet ze handig te omzeilen door te kiezen voor variaties op eenzelfde, beste aardig deuntje. De danssequenties behoren niet verwonderlijk tot de beste passages in de film, maar het is een aangename verrassing dat Fletcher's gevoel voor ritme ook in de narratieve delen tot zijn recht komt. Hiermee polijst ze op den duur zelfs de meest ergerlijke kanten van het script en laat ze het tempo ook in het altijd cruciale middendeel nooit slabakken.

In de cast herkennen we niet veel bekende namen. Enkel Rachel Griffiths zal bij sommigen een belletje doen rinkelen, ook is haar rol van schooldirectrice niet veel meer dan een veredelde cameo. En voor R&B-liefhebbers zal ook de verschijning van Mario niet onopgemerkt blijven. De knul toont zich naast een goede zanger (hij heeft blijkbaar ooit op 1 gestaan in de Amrikaanse hitlijsten) ook een beloftevol en sympathiek acteur trouwens. Maar de overige acteurs zijn veelal nobele onbekenden. Als Nora heeft Jenna Dewan niet enkel de looks om het ver te brengen in de filmwereld, maar ook danspassen en de uitstraling om de kijker te overtuigen. Idem dito voor haar mannelijke tegenspeler Channing Tatum. Het ex-model intrigeerde al in de komedie She's The Man en zet hier ook een performance neer die doet vermoeden dat hij een naam is om te onthouden. Zijn slungelige, ingehouden, pseudo-verlegen wijze van acteren doet denken aan het werk van Jimmy Dean, maar net als dat icoon moet Tatum nog bewijzen dat hij zijn acteerbereik kan uitbreiden.

Zal Step Up iedereen kunnen bekoren? Vast en zeker niet. Het is niet gemakkelijk vooroordelen en de barrage van clichés te overwinnen die bij een film als deze schering en inslag zijn. Maar als je je verstand op nul zet, en de minpunten van het script eventjes terzijde legt, ontdek je onder alle Hollywoodrommel zowaar een ruwe diamant. Aanstekelijke muziek, sublieme dansnummers en een snedig tempo doen Step Up dan ook zo voorbijvliegen. Origineel is het allemaal niet, en de snaren van je hart worden er ook niet door geraakt, maar de professionaliteit en het enthousiasme van de makers compenseert dat grotendeels. Een belangrijke bijdrage aan de zevende kunst levert Step Up dan ook niet, maar de prent is zowat het equivalent van een gebakken cervela. Geen haute cuisine, maar op tijd en stond smaakt het best lekker.



BEELD EN GELUID
Step Up ziet er op dvd uit zoals je dat van een recente film verwacht: kleurrijk, zonder noemenswaardige printproblemen en met een prima contrast en zwartniveaus. Belangrijk is eveneens voor deze film dat de soundtrack goed uit de verf komt. En dat doet hij in een Dolby 5.1-track die barst van de dynamiek telkens de hiphopsongs uit de boxen schallen. Dialogen zijn steeds goed verstaanbaar en de solide mix is aangenaam om naar te luisteren.

EXTRA'S
De bonussectie stelt teleur. Zo is er geen goede making-of te vinden, maar moeten we het stellen met monotone Interviews (41 min.) met cast en crew en een B-Roll (18 min.) die slechts kleine blikken toelaat op de gebeurtenissen achter de schermen. Het spreekt boekdelen dat er meer interessante weetjes te rapen vallen in de Making of Videoclips-sectie (5 min.) dan in de extra’s die het over de hoofdfilm hebben. De drie Videoclips (12 min.) zelf en Trailers voor Step Up en het aankomende integratievriendelijke Nederlandse boksvehikel Kicks ronden de bonussectie af.

CONCLUSIE
Step Up vertelt een tienerverhaal dat al honderd keer eerder verteld is, maar doet het op zo'n enthousiaste wijze en met zulke leuke danschoreografieën dat je niet anders kan dan meegesleurd te worden in de passie. Grootse cinema is dit niet, wel aangenaam escapisme. Beeld en geluid ogen en klinken prima, maar van de extra's ga je niet spontaan een dansje doen.