FILM
Jennifer Marsh (Diane Lane) heeft bij het FBI een redelijk gezapige kantoorjob, waarbij ze samen met haar collega Griffin Dowd (Colin Hanks) het internet afstruit, op zoek naar kinderporno en illegale muziekdownloads. In die hoedanigheid komt ze na een anonieme tip op de site killwithme.com, waarop de beelden van een doodgemarteld katje te zien zijn. De site blijkt ontraceerbaar te zijn, opereert ergens van op een schimmige server in Rusland, en voor elk IP-adres dat geblokkeerd wordt komen er twee nieuwe bij. Maar het blijft niet bij onschuldige katjes: de webmaster heeft een onschuldig slachtoffer, Herbert Miller (Tim deZarn), gelokt met valse hockeykaartjes, en hem voor een webcam vastgebonden. Hij adverteert daarbij zijn site met het motto dat hoe meer bezoekers hij krijgt, hoe meer zijn slachtoffer een middel krijgt geïnjecteerd waardoor hij langzaam leegbloedt. In geen tijd haalt de website een record aantal bezoekers, en bij alle surfers kleeft daarbij bloed aan hun toetsenbord. En wat meer is: de dader (Joseph Cross) heeft de smaak nog maar pas echt goed te pakken gekregen, en heeft nog een paar zéér inventieve werkwijzen achter de hand om mensen dood te martelen.




Gregory Hoblit verraste me enkele jaren geleden met Frequency, een aardige en sfeervolle sciencefictionfilm over tijdreizen. Met Untraceable bewijst de regisseur opnieuw dat hij aan slechts één goed idee een redelijk goede film kan ophangen, mits de juiste schemerige, koude atmosfeer. Het centrale thema waarrond Hoblit dit keer heeft gewerkt is de sensatiegeilheid van de gemiddelde internetgebruiker. De film is een stevig brokje no-nonsense, waarbij we al van redelijk in het begin de dader te zien krijgen, en waarbij zorgvuldig wordt vermeden om er aan het einde een vergezochtte plottwist aan te breien. Psychologisch zit de film eenvoudig maar solide in elkaar, waarbij de dader vooral handelt als slachtoffer van sensatiezucht dat zich uit wraak tegen de maatschappij keert. Ook het feit dat zijn slachtoffers uiteindelijk niet zo héél willekeurig gekozen blijken, wordt omkleed met redenen die niet zomaar uit de lucht komen vallen. De bekommerdheid om de hoofdpersonages is echter een stuk minder groot dan in Frequency, en vooral in het begin hebben de scriptschrijvers problemen om hun personages hun draai te laten vinden. Op Diane Lane na zijn acteurs als Billy Burke blijkbaar niet erg veel geïnteresseerd in wat er met het script op dramatisch vlak kan worden gedaan. Colin Hanks zou het wellicht beter gedaan hebben mocht hij het einde van de film gehaald hebben. Eens de film op gang is getrokken valt het tempo nogal mee, vooral gezien het feit dat het aantal slachtoffers in de prent nogal beperkt blijft in vergelijking met andere films over seriemoordenaars. Het gegeven van de sadistische boobytraps lijkt wel wat op de films van de Saw-franchise, maar ook hier siert de eenvoud; iemand "oplossen" in een bak water die langzaam maar zeker van chemische samenstelling aan het veranderen is naar batterijvloeistof: meer moet dat niet zijn. Untraceable is in elk geval een minder shockerende film, waarbij meer wordt gesuggereerd dan getoond, en ik vind dat als minder gore value ten goede komt aan het toch wel redelijk goed omlijnde verhaal, dit zeker niet negatief. En het is niet eens zó ver gezocht: er zijn mensen die inderdaad het net afsurfen hopend dat er zoiets als dit gebeurt... en de wisselwerking tussen diegenen die zoiets op het net zetten en diegenen die er naar kijken is, zoals zo netjes uit het slot van de film blijkt, een op hol geslagen sneeuwbal die maar niet stopt met groter worden.




BEELD EN GELUID
De 5.1-geluidstrack is ronduit zwak te noemen. Geen enkele keer worden de surrounds fatsoenlijk aangesproken, of wordt er maar enigszins moeite gedaan om een fatsoenlijk geluidsbeeld te creëren. Het geheel klinkt vlak en bewegingsloos. Een monotrack zou waarschijnlijk even veel impact gehad hebben. De muziekscore van Christopher Young is op een paar simpele muzikale thema's gebouwd die ook goed aansluiten bij de relatieve eenvoud van de film. De beeldkwaliteit is OK, zij het dat de print er vuil en kleurloos uitziet (wat ongetwijfeld een artistieke keuze is), en de gebruikte internetbeelden expres artefacts als macro-blocking en andere compressieproblemen vertonen. Voor beelden die geacht worden van een Russische undergroundserver te komen ziet het er zelfs nog allemaal goed uit. De kleuren zijn erg gedesatureerd, de huidtonen zien er allemaal onnatuurlijk bleek uit. In bijvoorbeeld scènes waarin de Killwithme-webmaster zijn slachtoffers in de kelder mishandelt zit echter toch wel genoeg contrast en detail om van een goeie transfer te kunnen spreken.

EXTRA'S
Qua extra's is dit weer eens een ondermaatse prestatie: enkel drie trailers die (verplicht) vóór de film opstarten, en voor de rest niet eens een menu. En zeggen dat er zo'n mooie en rijkgevulde blu-rayversie in de States ligt...




CONCLUSIE
Zeker qua inhoud ben ik overtuigd dat Untraceable een goede film is, al laat de cast het hier en daar afweten. De beeldkwaliteit is aanvaardnaar maar het geluid is een plat musje. En wat de bonussectie betreft zijn we er nog altijd niet uit of we nu hysterisch moeten beginnen lachen of juist moeten beginnen huilen. Tough call.