FILM
De nieuwjaar vierende feestbeesten op het luxecruiseschip Poseidon zijn nog volop aan hun eindejaarsbacchanaal bezig, wanneer een tsunami het schip letterlijk ondersteboven keert. Gevangen in een luchtbel terwijl het schip geleidelijkaan zinkt probeert Robert Ramsay (Kurt Russell) door het labyrint van gangen en schachten de speelzaal te bereiken waar zijn dochter Jennifer (Emmy Rossum) vastzit.
Laten we om te beginnen voorzichtig stellen dat deze film niet dadelijk een intellectuele uitdaging biedt. Na amper tien minuten waarin zeer oppervlakkig de tien kleine negertjes geschouwd worden die op het punt staan één voor één een jammerlijke verdrinkings-, verbrandings- of een andere dood te gaan sterven, wordt de bemanning eens goed door elkaar geschud door de monstergolf (ik heb dit woord niet verzonnen, de vertaler van dienst wel), en het spektakel kan beginnen. Het lijkt de lottotrekking wel. Een goed en melig gezelschap en een fles whisky waaruit iedereen die correct voorspelt wie de volgende is die naar de haaien gaat, een glas krijgt voorgeschoteld, zijn onontbeerlijk bij het consumeren van deze film, maar voorzie zeker voor het geval dàt genoeg whisky. In het stereotiepe gezelschap zitten naast de heroïsche ex-brandweerman (Kurt Russell dus), zijn dochter (Emmy Rossum) en haar verloofde Christian (Mike Vogel) onder meer: een aan de grond zittende zakenman die net zelfmoord wou plegen (Richard Dreyfuss), een verstekelinge (Mia Maestro), een zuiplap (Kevin Dillon), een moeder (Jacinda Barrett) met kind (Conor James), een beroepspokeraar (Josh Lucas), een paar minder belangrijke stukken
cannon fodder als een keukenhulpje (Freddy Rodríguez), en zowaar zou een mens zweren dat de zangeres van de band die de nieuwjaarsavond van muziek moet voorzien Stacy Ferguson van de Black Eyed Peas is. Voorwaar een mooie carrière voor iemand die begonnen is met de stem van Sally Brown in de
Peanuts-tekenfilms in te spreken.
Rien ne va plus et bonne chance!
Soit. Hiermee is eigenlijk alles, maar dan ook alles, gezegd wat er over de film te zeggen valt. Voor de beleving van dit actiespektakel is het van secundair belang wie van de dappere (?) helden de eindmeet haalt; belangrijker is op welke gore manier het volgende slachtoffer weer eens aan zijn of haar vroegtijdig verscheiden gaat komen. Geëlektrocuteerd, fijngemalen in een schroef, gespiest onder een neervallende lift... een schipbreuk is voorwaar geen lolletje! Het hele concept deed met sterk terugdenken aan
Deep Blue Sea, maar dan zonder de haaien en zonder Saffron Burrows.
Wel is het een beetje vreemd dat we op de aftiteling van deze film in de naam van de regisseursstoel Wolfgang Petersen terugvinden. Petersen wilde natuurlijk overduidelijk een remake maken van de klassieker
The Poseidon Adventure maar dan naar maatstaven van de 21e eeuwse filmindustrie, en de man heeft wat met boten, getuige daarvan de uitstekende claustrofobische thriller
Das Boot en het klamme handjes-vissersdrama
The Perfect Storm, die alvast gemeen met deze film heeft dat de actiescènes spectaculair in beeld zijn gebracht, maar ook dat meeste leden van de cast waarschijnlijk zouden kunnen vervangen geweest zijn door een hond met een hoed op en niemand het verschil zou gezien hebben. Maar toch. Is dit dezelfde man die ons de spectaculaire sandalenfilm
Troy heeft geschonken? Petersen maakt één kapitale fout, en dat is, ongeacht hoe mooi of gelikt zijn actiesequenties ook zijn, deze in het niet verdwijnen wanneer je niet een minimale aandacht schenkt aan de uitwerking van de personages, zodat je als kijker tenminste met hun kleine en grote drama's kan meeleven. Wie was het nu weer die zijn of haar zus ging opzoeken? Wie had er nu weer zelfmoordneigingen? Wie was er nu weer heimelijk verliefd? Na het bekijken van de film moet ik het bijna op internet gaan opzoeken, en da's toch de verkeerde aanpak. Met de krappe minder dan 100 minuten had de eerste act misschien toch wat langer gemogen en de personages wat uitgediept middels een paar uitbarstende conflicten of zo. Dan had het nog een clichéfilm geweest, maar dat hoeft geen scheldwoord te zijn. Petersen heeft de acteurs ontdaan van hun menselijkheid, en heeft ze doen verworden tot stukken machinerie die je emotioneel niet kan onderscheiden van een stuk buitenboordmotor. Wie bij het overlijden van één van de slachtoffers ook maar één traan plengt is feitelijk zelf rijp voor het ziekenhuis wegens obsessionele affectieve gevoelens voor voorwerpen. Met andere woorden: al goed dat de boot is gezonken, want anders was er gewoon niets gebeurd...
BEELD EN GELUID
De Blu-ray van
Poseidon biedt meer detail dan zijn
dvd-evenknie, maar het geheel is en blijft nogal soft geschoten, wat, gecombineerd met het ontbreken van licht in een zinkend schip, voor een soms duister en verwarrend beeld zorgt. Zaken als de huidtinten en niet te vergeten de verwondingen worden dan weer wel accuraat getoond. Het kleurenpalet is breed en vangt alle mogelijke schakeringen van de reflectie van water op metaal. Jammer genoeg is zowat over de hele film opvallend te zien dat de hele
Poiseidon een fake is, en nergens geloof ik dat de beklemmende sets méér zijn dan een decor in een veilige studio. De ruisreductoren zijn gelukkig niet in overdrive gezet, en het rauwere randje doet de film uiteindelijk meer goed dan schade. De DTS-HD MA 5.1 mix is een garantie voor een leuk avondje subwoofer-vertier, en om de haverklap lijken de achterste speakers zich met water te vullen, zodat het lijkt dat je lekker knus op je zetel mee aan het verdrinken bent. Ook in de diverse explosies, waarbij vervolgens een deel van het metaal gaat kraken, zit voldoende richting en subtiliteit om het te geloven. De dialogen zijn goed verstaanbaar, zo lang de personages niet letterlijk het water aan de lippen hebben staan en daarna alles klinkt als
blub-blub-blub.
EXTRA'S
Mijne heren, mijne dames,
Voor de vervaarlijke extra's moet u deze disk alvast niet aanschaffen. De
documentaire Poseidon: A Ship On A Soundstage (23 min.) is de enige die ook op de dvd terug te vinden was. Dit semi-elektronisch perskit wordt af en toe toch was afgewisseld met iets technischere aangelegenheden aangaande het maken van de film. In de
documentaire A Shipmate's Diary (12 min.) maakt een jonge afgestudeerde filmmaker die de rol van productieassistent heeft gekregen een documentaire over het leven op en vooral naast de set. Onder meer de vriendschapsbanden tussen de crewleden zorgen toch voor een welkome ontspanning: voor één keer draven eens niet de sterren van de film op. In de
documentaire Poseidon: Upside Down (11 min.) vernemen we onder meer dat om de film in chonologische volgorde te kunnen schieten, Petersen vijf soundstages van Warner Brothers tegelijk gebruikten, waarbij er telkens twee actief gebruikt werden en drie anderen voortdurend verbouwd werden. De
documentaire Rogue Waves (28 min.) tenslotte is een documentaire van History Channel waarin zoals gewoonlijk een amalgaam van wetenschappers en ooggetuigen hun verhaal komen doen over tsunami's.
CONCLUSIE
Poseidon is aanvaardbaar als popcornvertier, maar zelfs binnen het genre van de rampenfilm moet u allicht wat beters kunnen vinden. De beeldkwaliteit van de Blu-ray valt wat tegen, de geluidskwaliteit valt dan weer mee...
