FILM
Als het niet echt gebeurd was, zou je het nooit geloven. Er was een tijd, niet zo lang geleden (meer bepaald de jaren  tachtig) dat het Amerikaanse leger inzette op 'alternative gevechtsmethoden'. Het opleiden van dit Nieuwe Wereld Leger bestond uit gevorderde technieken van... psychokinese, telepathie en niet-dodelijke mentale interventies. Dat krijgt journalist Bob Wilton tenminste te horen van ex-militair Lyn Cassidy wanneer de twee elkaar toevallig ontmoeten tijdens Amerikaanse invasie van Irak. Hoewel de reporter ervan overtuigd is dat Cassidy gekker is dan een achterdeur, volgt hij de zelfverklaarde supersoldaat in zijn zoektocht naar de leider van het Nieuwe Wereld Leger die zich ergens in de woestijn zou schuilhouden. Een goed verhaal is immers een goed verhaal, hoe verknipt het ook mag klinken. Maar dan gebeurt het bizarre: Bob wordt zo meegezogen in Cassidy's verhalen dat hij geloof gaat hechten aan diens mentale gaven.

The Men Who Stare At Goats is gebouwd op een premisse die de aandacht van de kijker meteen vast heeft. Tel daar bij dat de film het regiedebuut is van de getalenteerde producent Grant Heslov en dat de cast niet alleen George Clooney bevat, maar ook Ewan McGregor, Kevin Spacey en Jeff Bridges en je zou het recept voor een intrigerende komedie moeten hebben. Helaas blijkt al snel dat een goed idee alleen nog geen goede film oplevert. Het scenario van Peter Straughan mist immers een coherente centrale plotlijn en rekent er op dat een aaneenschakeling van excentrieke scènes voldoende is om de aandacht van de kijker vast te houden. Nu bevat de prent wel een aantal leuke scènes (een aanrijding met een eenzame steen in de woestijn, een poging om door muren te lopen, de scène waarin Clooney de geit uit de filmtitel letterlijk doodstaart) maar dit zijn eilandjes in een zee van middelmatigheid.

Deels is dat een gevolg van het script, dat een moeizaam evenwicht zoekt tussen het verhaal van Bob Wiltons ontmoeting, de trektocht met Lyn Cassidy en flashbacks die de historie achter het Nieuwe Wereld Leger uit de doeken doen, en dat evenwicht nooit vindt. Problematisch is eveneens dat de prent (ongewoon voor samenwerkingen tussen Heslov en Clooney) geen moeite doet om de absurditeit van de paranormale soldaten als metafoor voor een idiote oorlog in het Midden-Oosten te gebruiken, op één scène op het einde na. Naast de onevenwichtigheid van het script valt bovenal het gebrek aan komische timing van de regisseur op. Wat in de trailer voor The Men Who Stare At Goats nog fris en adrem leek, blijkt in de film landradig en niet bijster grappig. Waarom Heslov zo miserabel faalt, is moeilijk onder woorden te brengen, maar het feit dat hij een redelijk sobere stijl hanteert i.p.v. de humor uit te vergroten, zit er ongetwijfeld voor iets tussen. Wel geslaagd is dan weer de integratie van populaire muziek in de film.

De cast daarentegen is even wisselvallig als de rest van de film. Ewan McGregor, wiens stem in de vorm van een voice-over de drijvende kracht achter The Man Who Stare At Goats is, wekt nooit de indruk volledig mee te zijn met de toon die de prent tevergeefs tracht aan te slaan. George Clooney daarentegen gaat helemaal op in zijn vertolking van de qua haarstijlen niet verwende Lyn Cassidy: waanzin ten top, maar gebracht met een sérieux die zo geloofwaardig is dat het aandoenlijk wordt. Jeff Bridges duikt weinig verrassend op als de overjaarse hippie die het Nieuwe Wereld Leger bedacht, terwijl Kevin Spacey weinig overtuigend de rol van paranormale slechterik op zich neemt.

Met een prachttitel als The Men Who Stare At Goats zou het verboden moeten zijn een slechte film te produceren, maar dat is wat Grant Heslov ei zo na doet. Gegrinnik om ironische passages is zo goed als afwezig, verveling sluipt langzaam de ogen van de kijker binnen en op Clooney na is er geen enkele acteur die boven zichzelf uitstijgt. Occasionele hilarische oneliners - de leukste is wanneer McGregor het kurkdroog over de 'silence of the goats' heeft - worden bovendien geregeld verkracht door een apert gebrek aan filmische timing. The Men Who Stare At Goats valt dan ook het best te omschrijven als een onvoldoende uitgewerkt, maar intrinsiek briljant idee dat ooit nog wel eens herwerkt zal worden tot een briljante satire, maar dat nu slechts een flauwe mop is.

BEELD EN GELUID
De kleuren van de beeldtransfer ogen iets te flets, de scherpte is dik in orde en het contrast haalt een degelijk niveau. Dat is allemaal goed en wel, maar van een wow-effect kan je niet spreken. De soundtrack geeft de dialogen goed weer, maar heeft soms problemen om een balans te vinden in de geluidsmix, waardoor de muziek zelden tot haar recht komt.

EXTRA'S
De disk bevat geen extra's. Zelfs geen menu.

CONCLUSIE
The Men Who Stare At Goats had een MASH voor een nieuwe generatie kunnen zijn, maar is visueel te klassiek, op het vlak van scenario te weinig grenzenverleggend en heeft met George Clooney slechts één acteur die uitblinkt. Dat, en het feit dat de film gewoonweg niet grappig genoeg is. De schijf bevat geen extra's, een wisselvallig geluidsspoor en een degelijke beeldtransfer.