FILM
Op het toppunt van zijn macht verslaat Perzië de heilige stadsstaat Alamut, waarvan er wordt beweerd dat er wapens worden opgeslagen om een opstand te voeden. Bij het overwinningsfeest wordt echter de koning (Ronald Pickup) vergiftigd, en zijn pleegzoon Dastan (Jake Gyllenhaal) krijgt de schuld. Hij verdenkt zijn oudste broer Tus (Richard Coyle) ervan de hand te hebben gehad in de aanslag, maar het is de broer van de koning, Nizam (Ben Kingsley), die eindelijk zijn hand uitspeelt in een poging het koningschap naar zich toe te trekken. De inval in Alamut was eigenlijk een excuus om een magische dolk in handen te kunnen krijgen die de drager ervan toelaat om de tijd terug te draaien. De dolk wordt bewaakt door de hoedster Tamina (Gemma Arterton), die door een samenloop van ongelukkige omstandigheden samen met Dastan de benen heeft moeten nemen. Samen trekken ze op queeste naar de Zandloper, waarin zich het magische zand bevindt dat als brandstof voor de dolk dient. Om het zacht uit te drukken is het vertrouwen in het partnerschap tussen de twee wat aan de wankele kant, en naast het feit dat ze de troepen van de koning, een dolle sjeik (Alfred Molina), woestijnrovers én de huurdoders van Nizam achter hun veren hebben, laten ze geen van beiden ook maar één poging onbenut om elkaar de dolk afhandig te maken.

Prince Of Persia is een bijzonder duur verfilmd videospelletje, een bizarre mix van Tomb Raider en Pirates Of The Caribbean, in elkaar gestoken door de productieploeg van deze laatste film. Met Alfred Molina proberen de makers zelfs de lelijkere, oude broer van Jack Sparrow leven in te blazen. Toch heeft de film enkele verdiensten die ook niet onopgemerkt mogen voorbij gaan. Ten eerste is dit de eerste film sinds mensenheugenis waarin Ben Kingsley na een palmares van de ene miskleun na de andere (The Love Guru anyone?) nog eens een min of meer aanvaardbare rol speelt na Gandhi, en daar alleen al voor verdient regisseur Mike Newell een speciale prijs. Ten tweede zitten er echt wel een paar snedige dialogen in de film, waardoor het niveau aan ernst gelukkig wat naar beneden getrokken wordt en de film eerder luchtig dan serieus wordt. Een aspect dat overigens zich wel vaker bij Bruckheimerfilms manifesteert, zoals ik vorige week in de bioscoop bij The Sorcerer's Apprentice zag. Het derde positieve punt dat niet te onderschatten valt, is dat er in tegenstelling tot veel van de kwak-twee-hete-sterren-tegen-elkaar-en-zie-wat-ervan-komt-cinema die onze bioscopen heden ten dage vervuilt er toch wel echt een zekere romantische vonk overschiet tussen Gemma Arterton, sinds Clash Of The Titans goed in marktwaarde gestegen, en Jake Gyllenhaal, die blijkbaar zijn carrière evenwichtig uitbalanceert tussen niemendalletjes als deze en substantiëlere films als Brothers. Nochtans: je mag zeker niet de fout maken om van Prince Of Persia meer te verwachten dan een videogameverfilming. Wat betekent dat de voornaamste leitmotive van de film gratuite knokpartijen zijn, overdreven speciale effecten en een hoop goofy actie die meestal niet cruciaal is voor een goed begrip van de flinterdunne plot, zoals een redelijk coole struisvogelrace. De body count had wel wat minder steriel mogen zijn. Deze plot is overigens bij elkaar geharkt met elementen uit allerlei Midden Oosten-fantasylegendes en andere sandalenfilms als The Thief Of Badgad, wat niet betekent dat er geen fungehalte inzit, maar wel dat je je niet van het gevoel kan ontdoen dat je het allemaal wel eens eerder hebt gezien. Of de franchise levensvatbaar zal zijn zal de toekomst moeten uitwijzen.

BEELD EN GELUID
Prince Of Persia kan uitstekende resultaten voorleggen qua beeld en geluid. Het beeld is zeer somptueus en kleurrijk, met oog voor details, waarbij het flitsende camerawerk, waarin slow-motionactie een belangrijke rol speelt, goed wordt uitgevoerd. Misschien neigt het gehele kleurenpalet een beetje te veel naar het gele af, wat de huidtinten wat onnatuurlijk maakt, en de film een iets lichtere tint geeft dan wat honderd procent op de kop exact is, maar het geheel is aangenaam om naar te kijken. Het beeld is ook zeer scherp, en ruis of artefacts zijn er niet aanwezig. Grain is minimaal, en het geheel ziet er vrij mooi gepolijst uit, zonder onnatuurlijk aan te doen. De DTS-HD MA 5.1-track is uitstekend gepositioneerd, dynamisch en laat het nauwkeurig uitgewerkte sounddesign van de film zeer goed tot haar recht komen, met als ingrediënten onder meer zandstormen, vliegende pijlen en dolle struisvogels. Wat me bij deze disk bijzonder goed meeviel was dat de speciale effecten de dialogen niet overspoelen, en dat het geheel een zekere vorm van evenwicht uitstraalt.

EXTRA'S
Over een dure, met speciale effecten overladen videogameverfilming als Prince Of Persia is veel te vertellen. Uit de extra's kunnen we dat alleszins niet afleiden, want op een promotionele featurette "An unseen world: Making of Prince Of Persia" van 16 minuten na en welgeteld één verwijderde scène "The Banquet: Garsic presents heads" van een dikke minuut na staat er hier geen bonusmateriaal op. We rekenen dan even de overvloed aan verplicht opgelepelde cross-promotionele trailers niet mee. De Cine-explore optie die op buitenlandse versies wordt beloofd, is afwezig!

CONCLUSIE
Prince Of Persia: The Sands Of Time is aangenaam popcornvertier zonder veel diepgang; de Blu-raydisk is technisch zeer goed opgebouwd, maar het departement bonusmateriaal laat het afweten, en als we naar de specificaties van buitenlandse versies kijken worden we hiermee weer eens behoorlijk genaaid.