FILM
DJ Jungle Julia, Arlene en Shanna, 3 vriendinnen die het kletsen nooit moe worden, gaan iets drinken in een bar, waar ook Mike rondhangt. Mike – een stuntman zoals bar tender Warren ons uitlegt –  is een middelbare psychopaat die mooie meiden stalkt en ze met behulp van zijn versterkte stuntwagen afmaakt. Barmeid Pam krijgt in de deathproofraceauto een lift naar haar dood, waarna de gelittekende stuntpiloot het vrouwelijke trio achterna snelt. Een hoogst spectaculaire crash volgt.



Veertien maanden later, zelfde stuntman, andere auto, andere meiden. Actrice Lee, make-upartieste Abernathy en stuntvrouwen Kim en Zoë zijn op weg naar een testrit met een witte 1970 Dodge Challenger als ze het pad kruisen van de sadistische Mike. Zich niet bewust van het feit dat ze gevolgd worden, spelen de meiden het spel “Ship’s Mast” met de geleende wagen. Stuntman Mike ruikt zijn kans en een wilde car chase begint..., maar deze keer geven zijn “slachtoffers” tegengas..



Eer je deze film bekijkt weet je best dat hij aanvankelijk uitgebracht is (in de VS) als  een Grindhouse double feature. Een Grindhouse is een type Amerikaanse cinemahuis uit de jaren 70, waar vooral exploitatie B-films van lage kwaliteit werden vertoond in het voordelige format van 2  (korte)  films voor de prijs van één (met tussenin nog trailers voor andere exploitatiefilms). Death Proof werd op het publiek losgelaten samen met Robert Rodríguez’ Planet Terror en enkele trailers voor onbestaande films (ondermeer voor Machete, dat achteraf tot een echte film is uitgegroeid). Uit commerciële overwegingen zijn de 2 films apart uitgebracht in Europa én op dvd, weliswaar in een uitgebreidere versie.

Om de sfeer van de laagkwaliteit van films uit de jaren 70 op te roepen, werden krassen aan de pellicule toegevoegd, stukjes scène weggelaten of verdubbeld en zelfs een dik kwartier werd in zwart-wit omgezet. Voorts bevat de film de typische Tarantino-elementen die al zijn fans zullen bekoren: de filmreferenties (ook naar eigen films), zijn footfetish, de expliciete taal, de grafische actie, de prachtig uitgekozen songs, het koffershot (eigenlijk motorkapshot deze keer), de uitgesproken, kleurrijke personages en niet te vergeten, de lange, maar boeiende dialogen, die vaak over de kleinste dingen des leven gaan.
 

Aanvankelijk lijkt Death Proof de slasherfilmtoer op te gaan, maar gaandeweg wordt het meer een carploitationfilm. Quentin liet vooraf weten dat hij een van de beste achtervolgingsscènes in de filmgeschiedenis wilde maken en naar onze bescheiden mening is hij daar met de afsluitende - 20 minuten durende – achtervolging met verve in geslaagd.



Een aanrader voor Tarantino-fans, grindhousefilmfans, autoliefhebbers en eigenlijk elke filmliefhebber die niet enkel negentig minuten breinloze actie apprecieert.

BEELD EN GELUID
Het beeld zit vol krassen en danst af en toe op en neer, maar dat is ook de intentie van de makers. Jammer genoeg vallen deze sfeerzettende artefacts weg tegen het einde van de film alsof men ze simpelweg vergeten is. Ook de soundtrack heeft wat bedoelde haperingen, maar de ronkende motoren van de racemachines blijven indrukwekkend.


EXTRA'S
Schijf 1 bevat een uitgebreide internationale trailer van de film, een interview met Quentin Tarantino waarin hij uit de doeken doet hoe hij één van de beste autoachtervolgingen uit de filmgeschiedenis wilde maken en hoe hij dit aanpakte. Voorts een galerij met 17 affiches en last but not least een verzameling van alle muziekfragmenten uit de film met de bijhorende scènes, waarbij ook 3 uitgebreidere fragmenten. Op de tweede schijf wordt uitgelegd hoe de belangrijkste personages tot stand zijn gekomen en gecast (commentaren van Tarantino en de acteurs zelf), komen de stuntmannen en –vrouwen aan bod met speciale aandacht voor Tarantino’s nieuwe muze Zoë Bell (de stuntdouble van Uma Thurman in Kill Bill, 2003). Het zangtalent van Mary Elisabeth Winstead is uitgebreider te zien en te horen dan in de film zelf en er was ook ruimte op de schijf voor Quentins vaste monteuse (sinds Reservoir Dogs, 1991) Sally Menke. Tot slot wordt de schijf gevuld met een trailer voor de documentaire Double Dare (starring Zoë Bell) en met de Fake Trailer Contest. Een heel pak extra’s dus, één voor één interessant en zeker de moeite, maar wat ons betreft mochten alle fake trailers uit de Grindhouse-versie op deze dvd staan.

CONCLUSIE
De minst goede Tarantino-film blijft een uiterst boeiende filmervaring (of moeten we zeggen filmles?), met enkele zeer memorabele hoogtepunten (de frontale autocrash, de dubbele achtervolgingsscène, de lapdancescène, de 8 minuten durende ontbijtscène – gefilmd in één enkel draaishot), waarbij dialoog en actie harmonieus afgewisseld worden.