FILM
Toen Disney in 1940 Fantasia uitbracht, was het de bedoeling dat het niet bij een eenmalig project zou blijven. Eerder het tegenovergestelde aangezien Walt Disney van Fantasia een organisch geheel wilde maken dat gaandeweg zou aangepast, uitgebreid en bewerkt worden. Maar doordat de film niet het succes kreeg waarop gehoopt werd, en het overigens een kostbare productie was, bleef een vervolg uit. Toch bleven de plannen wel ergens hangen en in de jaren zeventig begon een team – met onder andere Mel Shaw – aan Musicana, de opvolger van Fantasia. Verder dan storyboards en vele tekeningen is het team echter niet geraakt want de plannen voor Musicana verdwenen in de koelkast tot grote teleurstelling van de tekenaars. Maar het is duidelijk dat de droom van een vervolg op Fantasia nooit echt verdwenen is, waarvan Fantasia 2000 uiteindelijk het bewijs is. Fantasia 2000 heeft hetzelfde opzet als de oorspronkelijke Fantasia-film, namelijk beelden plakken op klassieke muziek. Ook de aanpak is dezelfde gebleven. Net als Fantasia bestaat Fantasia 2000 uit een aantal muziekstukken die telkens een korte inleiding krijgen. Zelfs het onderscheid tussen de drie soorten muziek (muziek voor de muziek, muziek die beelden oproept en muziek die een verhaal vertelt) is overgenomen voor deze nieuwe versie. Wat er dan nieuw is aan Fantasia 2000? Uiteraard bestaat deze nieuwe film grotendeels uit nieuw beeldmateriaal en andere muziekstukken. Enkel het verhaal van de tovenaarsleerling Mickey Mouse uit de eerste film is hernomen. In tegenstelling tot Fantasia, waar elk muziekstuk werd ingeleid door Deems Taylor, is er nu voor gekozen om elk onderdeel door een andere bekende (of minder bekende) artiest te laten inleiden.


Fantasia 2000 gaat van start met Symfonie nr. 5 van Ludwig van Beethoven. Net als in Fantasia, is het eerste stuk een minder toegankelijk werk. De begeleidende beelden vormen geen echt verhaal. We krijgen enkel abstracte patronen te zien die iets weg hebben van vlinders en vleermuizen. Op de achtergrond is er een heel spel van licht en duisternis aan de gang.


Het tweede werk – ingeleid door Steve Martin en Itzhak Perlman – is Pini di Roma van Ottorino Respighi. Hoewel beelden van mooie Romeinse straatjes voor de hand liggen, hebben de tekenaars gekozen voor iets totaal anders. We gaan immers een familie bultruggen volgen. Bovendien is er iets vreemds aan de hand, want de bultruggen lijken te kunnen vliegen wat het verhaal nogal een vreemde indruk geeft.


Vervolgens gaan we over naar een moderner stuk van de hand van George Ghershwin, Rhapsody in Blue. Hierbij hoort een filmpje over het leven in New York City in de jaren dertig. We volgen verschillende mensen die elk met hun eigen problemen af te rekenen krijgen. De tekenstijl van dit filmpje is totaal verschillend van alles wat we al gezien hebben en helemaal anders dan de gewoonlijke Disney-stijl. Eigenlijk gaat het bij Rhapsody in Blue om eenvoudig tekeningen en vlakke kleuren.


Het is pas in het vierde werk, Pianoconcert nr. 2, Allegro van Sjostakovitsj – ingeleid door Bette Midler – dat we een echt sprookje te zien krijgen, namelijk het bekende verhaal van het tinnen soldaatje van Hans Christiaan Andersen.


Het volgende stuk muziek is het bekende Carnaval des Animaux, Finale van Camille Saint-Saëns. Hierbij hoort een heel kort, maar geslaagd filmpje over een groep flamingo’s die elke dag dezelfde routine en hetzelfde dansje opvoeren. Maar daar is één van hen het niet mee eens. Gewapend met een jojo probeert hij de heersende orde te doorbreken.


Zoals we reeds vermelden, wordt in Fantasia 2000 het verhaal van De Tovenaarsleerling hernomen. Hoewel het beeldfragment van Mickey Mouse als tovenaarsleerling hetzelfde is als in de originele film,is de muziek wel opnieuw opgenomen. Uiteraard kan na Mickey Mouse ook Donald Duck niet ontbreken. Hij krijgt, samen met zijn vriendinnetje Daisy, de hoofdrol in het voorlaatste onderdeel van Fantasia 2000, Pomp and Circumstance van Edward Elgar. Hier zien we Donald in het verhaal van de ark van Noach.

Fantasia 2000 eindigt met de Suite uit de Vuurvogel (Igor Stravinsky) waarin het verhaal verteld wordt van een elf die, als de lente is aangebroken, de natuur weer laat ontwaken. Maar ze krijgt heel wat tegenwerking van een vuurgeest.

Qua opbouw, inhoud en aanpak lijkt Fantasia 2000 heel sterk op zijn voorganger. Maar hoewel het concept hetzelfde is, bereikt Fantasia 2000 voor ons toch lang niet hetzelfde niveau als de film uit 1940. De gekozen muziek valt wel te pruimen, maar de bijhorende verhalen zijn nogal magertjes. Een bijkomend probleem is dat de CGI-animatie die in Fantasia 2000 gebruikt is er ondertussen hopeloos verouderd uitziet. En dat terwijl dit helemaal niet kan worden gezegd over het handgetekende materiaal van Fantasia dat zo maar even 60 jaar ouder is.


BEELD EN GELUID
Op het vlak van beeld- en geluidskwaliteit is er uiteraard wel heel wat veranderd op 60 jaar tijd. Eigenlijk is het voornamelijk het geluid dat een stuk indrukwekkender is geworden. Het Surround 7.1 – dat we moesten herleiden tot een 5.1 – is echt wel de moeite en levert een grote bijdrage in het eindresultaat. Qua beeldkwaliteit zit het meestal ook wel goed. In de meerderheid van de filmpjes zijn de kleuren helder en scherp. In het eerste filmpje is dit zelfs op het schreeuwerige af. Er zijn zoveel kleuren en flitsende beelden dat je er hoofdpijn van zou krijgen en dan is de film nog maar net begonnen. Enkel bij Rhapsody in Blue was er een probleem. Hier hadden we heel vaak trillende beelden en dat was echt wel storend.

EXTRA'S
Naast een aantal audiocommentaren vinden we nog een aantal andere extra’s op de Blu-rayversie van Fantasia 2000. In eerste instantie hebben we een 9 minuten durend filmpje over Musicana, dat eigenlijk Fantasia moest opvolgen. Er worden heel wat storyboards en tekeningen getoond die deel zouden uitmaken van Musicana. Bij het zien van al het prachtige artwork dat al voor dit project gemaakt was, is het gewoon pijnlijk te beseffen dat Musicana uiteindelijk niet in productie is gegaan. Nog pijnlijker wordt het als je dit prachtige materiaal vergelijkt met Fantasia 2000. In Dali and Disney: A Date with Destino krijgen we een bijna anderhalf uur durende reportage over de samenwerking tussen Walt Disney en Salvator Dali. In Destino krijgen we dan ook nog het resultaat van hun samenwerking te zien. Destino is een kort filmpje uit 1946 dat pas 50 jaar later is afgewerkt. In Destino valt niet al te veel meer te bespeuren van Disney. De invloed van Dali daarentegen is meer dan duidelijk. Het is dan ook een uiterst surrealistisch verhaal geworden. De laatste extra Disney’s Virtual Vault valt enkel te bekijken via een internetverbinding.

CONCLUSIE
Het is duidelijk dat Fantasia 2000 de opvolger is van Fantasia. Het opzet en de aanpak is bijna identiek, maar toch haalt Fantasia 2000 voor ons lang niet het niveau van zijn voorganger.