FILM
Nadat ze haar vader heeft zien wegcreperen door het getreiter van de dorpelingen, leidt Manon (Emmanuelle Béart) een teruggetrokken bestaan als herderinnetje. De boerderij die ooit van haar vader was, is ingenomen door César Soubeyran (Yves Montand), die er zijn neef Ugolin (Daniel Auteuil) anjers op laat kweken. Haar mysterieuze verschijning laat een indruk na op de nieuwe schoolmeester (Hippolyte Girardot), maar ook op Ugolin, die een ziekelijke seksuele obsessie voor haar vertoont. Eén en ander wordt natuurlijk er niet makkelijker op gemaakt wanneer Manon in hare pure in de rivier een bad neemt. Wanneer ze op een dag een verdwaalde geit volgt naar een grot, vindt Manon een manier om de gehele waterbevoorrading naar het dorp droog te leggen, en ze besluit dat niet alleen de Soubeyrans, maar ook alle dorpsbewoners een lesje nodig hebben omdat ze haar vader zichzelf dood hebben laten werken. Wanneer alle bronnen droogvallen, en het agrarische dorpje voor waterbevoorrading moet terugvallen op aanvoer per tankwagen, meent de pastoor dat het dorp collectief gestraft wordt omdat er een zondaar tussen zijn parochianen zit die niet voor zijn misdaden wil uitkomen. De man zit niet zo ver van de waarheid, alleen zijn het twéé zondaars, niet één. Er liggen echter nog lijken in de kast waartegen Manons blokkeren van de waterleiding klein bier tegen zijn.

Manon Des Sources heeft niet toevallig als ondertitel Jean De Florette 2: de twee films zijn vlak na elkaar gedraaid, waarbij de enige inhoudelijke scansie is dat het tweede deel zich tien jaar later afspeelt. De opbouw van de eerste filmen het open einde is zodanig scherp dat je nagenoeg onmiddellijk dit tweede deel zal willen zien (ondanks het, in mijn geval, late uur van de dag). De opbouw van dit tweede deel is wat ongelijkmatiger: de eerste helft van de film handelt over de wraakactie van Manon voor de dood van haar vader, terwijl het verhaal in de tweede helft een kanjer van een bocht neemt die ik om de pret niet te bederven niet ga onthullen. Laten we het erop houden dat de Soubeyrans danig gestraft worden voor hun wandaden, in die mate zelfs dat je je als kijker afvraagt of hun straf nog wel in verhouding tot hun misdaad staat. Daniel Auteuil is voortreffelijk als de alsmaar waanzinniger wordende Ugolin, wiens karakter duidelijk gebaat kan zijn bij psychiatrische behandeling, maar het is vooral Yves Montand, die gebroken wordt als een dorre tak, die naar het einde van de film toe een schitterende vertolking neerzet, wanneer hij een straf over zijn hoofd gekieperd krijgt die zelfs de grootste sadist niet had kunnen bedenken. De cirkel van leven en dood op het einde van de film is nagenoeg perfect in beeld gebracht. Het lijkt me dan ook rechtvaardig om de beide films dezelfde score toe te kennen.

BEELD EN GELUID
Ook Manon Des Sources wordt gepresenteerd op een vrij kale Blu-ray, waarbij beeld-en geluidskwaliteit alvast de leeftijd van de film niet verraden, en de mooie fotografie van dit tijdloos drama nog eens goed onderstrepen, maar waarbij het weer om een vrij rudimentaire release handelt zonder bonusmateriaal. Ook hier krijgen we een oogstrelend palet dat een schilderachtig dorpje in het zuiden van Frankrijk nog eens zoveel levensechter maakt, in schitterende kleuren en met prachtig oog voor detail. Ook hier is de geluidstrack met DTS-HD 2.0 stereo ruim voldoende om het beoogde effect te bereiken.

EXTRA'S
Er is opnieuw geen bonusmateriaal op deze film te vinden.

 

CONCLUSIE
Het onlosmakelijk met Jean De Florette verbonden Manon Des Sources is wellicht iets minder doordacht dan het magistraal opgebouwde eerste deel, maar het is opnieuw één van de hoogtepunten van de Franse cinema van de jaren '80.