Toen de Australische James Wan in 2004 met Saw de horrorwereld veranderde, werd meteen de term martelporno geïntroduceerd en zoals te verwachten viel, gaf dit aanleiding tot ontelbare kopieën die allemaal zo sterk op elkaar leken dat het genre in een mum van tijd ten dode was opgeschreven. Iedereen dacht dat men na Saw niks meer van Wan zou horen tot hij zes jaar later met het succesvolle Insidious geheel onverwachts terugsloeg. Wan liet zich niet enkel vergezellen door scenarist Leigh Whannel die de eerste drie delen van Saw schreef, maar ook door enkele medewerkers van die andere horrorhit: Paranormal Activity.
 
 

 

Josh (Patrick Wilson die eerder schitterde in Hard Candy) en Renai (Rose Byrne en jawel, Moira MacTaggert uit X-Men) vormen samen met hun zoontje Dalton (Ty Simpson) een ideaal gezinnetje. Josh is leraar en heeft er helemaal geen problemen mee dat hij alleen de kost moet verdienen en zijn vrouwtje thuisblijft om op de piano eigen songs te componeren, ze is er immers zeker van dat de muziekwereld ooit aan haar voeten zal liggen. Het familiale geluk krijgt echter een stevige deuk wanneer in het huis plotseling paranormale activiteiten worden waargenomen. Het begint vrij onschuldig (nou ja) met een kachel die opeens aanslaat of een deur die zonder reden dichtklapt, maar na een tijdje worden de poorten van de hel volledig geopend wanneer hun zoontje op onverklaarbare wijze in een diepe coma geraakt. De artsen staan voor een groot raadsel, daar er noch hersenbeschadigingen noch abnormale scans te bespeuren zijn. Na drie maanden in het ziekenhuis besluiten Josh en Renai om hun comateus kind thuis te verzorgen en meteen duiken de onverklaarbare verschijnselen weer op. Renai is ervan overtuigd dat het huis is behekst en daarom besluit het echtpaar om te verhuizen, doch eens ze de nieuwe woonst betreden, dagen dezelfde boosaardige geesten op. Ten einde raad roepen de ouders de hulp in van een duivelbanner (Lin Shaye) en het verdict is angstaanjagend: niet het huis is bezeten van geesten, maar wel hun zoontje. De jongen heeft er een namelijk een gewoonte van gemaakt om regelmatig uit zijn lichaam te treden, maar omdat hij op een bepaald moment te ver is gegaan, beletten fantomen het kind de terugkeer naar zijn lichaam.
 

Insidious is zeker niet van de vele clichés gespaard gebleven, want je hebt inderdaad hetzelfde soort verhaal reeds in Tobe Hoopers Poltergeist  gezien en andere scènes zullen je beslist aan (hoe kan het ook anders) Paranormal Activity doen denken. Maar geef toe, horrorfilms die uniek zijn in hun soort kun je op één hand tellen. Jammer genoeg duurt de horrorpret in deze film slechts een uurtje omdat Wan het nodig vond om met slaapwekkende special effects zowel de vaart uit het verhaal te halen als de plot te verknoeien en het is dan ook daarom dat Insiduous geen klassieker in het genre is geworden. Eens het monster (nou ja, een geschminkte acteur die als twee druppels water op het Star Wars-personage Darth Maul lijkt) zijn intrede maakt, wordt de film een lachwekkende vertoning die gedoemd is om in de nacht der wansmaak te belanden. Desalniettemin is Insiduous een halfgeslaagde horrorfilm, tenminste als je bereid bent om er de potsierlijke ontknoping bij te nemen.
 
 

 

Er zijn geen sporen van filmgrain en alle scènes (ook de donkere) zijn haarscherp, ook al is Wan een regisseur die karig omspringt met het gebruik van kleuren. Het geluid is uitmuntend en dat moet ook voor een horrorfilm die gemaakt is om je uit de stoel te doen tuimelen door zijn angstaanjagende geluiden. Let trouwens ook op de zeer eigenzinnige soundtrack die nummers bevat van alternatieve grootheden als Tiny Tim en George Crumb.
 

Er staan geen extra’s op deze dvd.
 
 

 

Met Insidious heeft regisseur James Wan de deur van de martelporno achter zich dichtgetrokken. Puike acteerprestaties en angstaanjagende scènes maken van Insidious een halfgeslaagde horrorfilm, want jammer genoeg heeft de regisseur de aanvankelijke pret verknoeid met het teleurstellende tweede gedeelte.