Kenners van kwalitatieve auteurscinema zullen zeker vertrouwd zijn met de Finse cineast Aki Kaurismäki die met pareltjes als The Man Without A Past en The Match Factory Girl zijn plaats in de alternatieve filmwereld meer dan verdiend heeft. Ook zijn laatste werkje Le Havre was op het filmfestival van Cannes bijna een schot in de roos, want ook al moest Kaurismäki de duimen leggen voor Terrence Mallicks The Tree Of Life, zag het er toch eventjes naar uit dat in 2011 de Fin met de Gouden Palm zou gaan lopen. Ondertussen kreeg de prent een troostprijs met de jaarlijkse FIPRESCI-award (Féderation Internationale de la Presse Cinématographique) en natuurlijk het allerbelangrijkste: de appreciatie van het cinefiele publiek.
 

 

Kaurismäkis nieuwste prent draait om Marcel Marx (André Wilms), een personage dat we reeds eerder zagen in La Vie De Bohème uit 1992. Marcel is nog steeds een schoenpoetser die samen met de sans-papier Chang (Quoc Dong Nguyen) de straten van de havenstad afdweilt om een stuiver bij te verdienen. Marcel durft in het café wel eens pochen dat hij in huis de broek draagt, toch blijft de oude man verweesd achter wanneer zijn geliefde vrouw Arletty (Kati Outinen) in het ziekenhuis wordt opgenomen voor het verwijderen van een kwaadaardige tumor. Eventjes dreigt de mooi georganiseerde wereld van Marcel in elkaar te storten, maar bij toeval vindt de bejaarde man een nieuwe missie: de verzorging van de jonge vluchteling Idrissa (Blondin Miquel) die samen met zijn familie op zoek ging naar wat geluk in Londen, maar die door een routineuze politiecontrole alleen in de Franse stad achterbleef.
 

 

Een film van Kaurismäki bevat doorgaans weinig hoop en dat is vanzelfsprekend als je weet dat de regisseur een drama pas interessant vindt als het hoofdpersonage daadwerkelijk lijdt. De Fin beschouwt deze personages als zijn eigen alter ego’s en zoals steeds gaat hij ook in Le Havre op zoek naar karakters die een marginaal bestaan leiden. In Kaurismäkis films kom je dan ook de meest kleurrijke snuiters tegen die soms uit één of ander stofferig Marcel Pagnol-boek lijken te komen. Zeemzoete situaties moet je niet verwachten bij Kaurismäki, want om iedere hoek loert steeds de hardheid van het leven. Volgens de cineast is het aardse geluk enkel voer voor Hollywoodfilms die hij trouwens veracht, ook al lijkt het einde van Le Havre net iets te veel op een Disney-sprookje om geloofwaardig te zijn. De prent is (net als alle andere Kaurismäki-films) uiterst traag geregisseerd en lijkt een ode aan de kleurrijke jaren 50 te zijn geworden. Naar eigen zeggen is de havenstad Le Havre de ideale plek om de fifties opnieuw tot leven te laten komen, ofschoon dit stukje prachtcinema ook grotendeels de verdienste is van de acteurs en waarbij oudgediende Kati Outinen nog maar eens met de pluimen mag gaan lopen. Filmliefhebbers die het niet begrepen hebben met Kaurismäkis filmkunst zullen ongetwijfeld nu ook Le Havre aan zich laten voorbijgaan, maar de fans van de Fin mogen beginnen te likkebaarden, of hebt u hem reeds gezien?

 

Een van de belangrijkste kenmerken van Kaurismäkis regiewerk is het gebruik van felle (bijna fabelachtige) kleuren. Het ingenieuze camerawerk van Timo Salminen komt op deze Blu-ray mooi tot leven en is bij momenten een ware lust voor het oog. Ook het geluid is kwalitatief in orde ofschoon je er de verschrikkelijke muziek van Little Bob (de lokale Eddy Mitchell) moet bijnemen.
 

 

Normaal is een extra van slechts negen minuten verwaarloosbaar, maar in het geval van Kaurismäki zijn het negen hilarische minuten. Deze azijnpisser is zowat de schrik van alle filmjournalisten die wegens zijn torenhoge drankgebruik niet verlegen zit om controversiële uitspraken. Waarom hij bijv. regisseur werd? Gewoon omdat hij te lui was om een andere job te kiezen. Het grappige interview is gemaakt door de betaalzender Prime en je krijgt er als extra nog wat beelden van diens opgemerkte verschijning tijdens het Filmfestival van Rotterdam bovenop.

 

Soms kun je een regisseur vergelijken met goede oude wijn. In het geval van Kaurismäki is dat wederom kurkdroge topkwaliteit geworden. Le Havre is zeker niet het meesterwerk dat The Man Without A Past was, maar liefhebbers van auteurscinema met een eigenzinnige stempel mogen met een gerust hart de film in huis halen en dan nog het liefst op Blu-ray, want het prachtige kleurenpalet van Salminen is fenomenaal.