Alan Kolber (Claude Brasseur) trekt met zijn veel jongere vrouw Lola (Sophie Marceau) naar het zonnige Haïti. Kolber is van plan om daar een nieuw boek te schrijven, toch is zijn drankzucht groter. De schrijver loopt iedere nacht stapeldronken over straat. Ook voor zijn mooie echtgenote heeft hij geen oog meer. Alles verandert als hij ’s nachts in een straatgevecht betrokken raakt en uit pure zelfverdediging zijn belager met een lege fles de keel oversnijdt. Kolber loopt weg, maar een getuige heeft alles gezien. In plaats van de politie te verwittigen perst Theophile Bijou (Sidiki Bakaba) Alan af en in ruil voor een grote som geld krijgt hij het bewijsmateriaal.
 

 

Het is niet alleen de film die onvindbaar is, ook het boek waarop Descente Aux Enfers is gebaseerd is volledig in de vergetelheid geraakt. Een zeer opmerkelijk feit als je weet dat de auteur ene David Goodis is. De boeken van Goodis bleken in het verleden ideaal cinemavoer. Er was niet alleen de verfilming van Dark Passage met Humphrey Bogart of de alom bejubelde film noir Night Fall van Jacques Tourneur, maar ook de Franse cinema had oog voor het werk van de Amerikaan. Francis Girod was de vierde Fransman in het rijtje. Eerder had je Tirez Sur Le Pianiste van Truffaut, de volledig onderschatte Rue Barbare met Bernard Giraudeau, La Lune Dans Le Caniveau van Jean-Jacques Beneix en als vierde deze Sophie Marceau-klassieker. Het is misschien vanzelfsprekend dat ondergetekende Descente Aux Enfers zo bestempelt, maar Sophie Marceau die toen amper 20 was trok in deze prent moeiteloos alle aandacht naar zich toe. Net zoals Lauren Bacall dat doet, speelt Marceau de verleidelijke femme fatale op wie je maar beter niet verliefd wordt. De rol van Claude Brasseur heb ik eigenlijk nooit begrepen. Niet omdat hij niet kan acteren, want dat kan hij wel, maar omdat hij een paar jaar eerder de beroemde vader van Sophie was in La Boum. De Franse roddelbladen begrepen er ook niks van en wegens de expliciete naaktscènes doopten ze de film gewoon om tot La Boum X!
 

Het verhaal is misschien simpel, maar Girod heeft er gewoon een ouderwets misdaaddrama van gemaakt zoals men ze in Hollywood in de jaren 40 aan de lopende band draaide. Het is trouwens opmerkelijk hoe mooi deze film de tand des tijds heeft doorstaan, want op de belachelijke hemdjes na oogt niks uit deze film gedateerd.

 

BEELD EN GELUID

Het grootste deel van de extra’s bestaat uit een halfuur durend interview met Francis Girod. De cineast heeft het over auteur David Goodis en natuurlijk ook over zijn acteurs. Zo wilde hij per se Marie Dubois in zijn film hebben omdat zij een rol vertolkte in Truffauts Tirez Sur Le Pianiste. Uiteraard zijn er ook enkele woorden over Sophie Marceau. Naar verluidt was het niet eenvoudig om de Française te overtuigen om poedelnaakt voor de camera te staan, maar gelukkig liet Sophie zich overhalen door Claude Brasseur, de snoeper! De keuze van Haïti lag ook niet voor de hand, want dit land stond bij alle producenten aangekruist als zijnde moeilijk en vooral gevaarlijk. Een andere extra is een interview met Gérard Rinaldi. In ons land kent geen mens deze man, maar in Frankrijk is hij uiterst populair als de aanvoerder van het lolbroekenteam Les Charlots. Het was de eerste serieuze rol voor Rinaldi en de waarheid is dat hij de enige acteur van de cast is die zich belachelijk maakt. Voor wie nooit uitgekeken raakt op Sophie Marceau (wie kan dat?) is er ten slotte nog een kijkje achter de schermen.


CONCLUSIE