Tussen critici en horrorfilmers heeft het nooit echt geboterd. De enige twee mannen uit het genre die regelmatig op een degelijke kritiek kunnen rekenen zijn de Italianen Mario Bava en Dario Argento. Deze grootmeesters van de giallo (de term voor een Italiaanse horrorprent) durven echter ook af en toe de bal misslaan. Bij Argento is dat met The Card Player het geval, want alles loopt fout in deze film. En dan hebben we het niet alleen over het huiveringwekkende scenario, maar ook over de kwaliteit van de "nagelbijter".
 

 

Het flauwe verhaal hangt met haken en ogen aaneen. De politie van Rome moet afrekenen met een vreemde psychopaat. De man kidnapt zijn slachtoffers om nadien de flikken voor een spelletje poker via de pc uit te nodigen. Winnen de wethouders dan wordt de ontvoerde persoon vrijgelaten, maar in het andere geval wordt de pineut online gedood. Rechercheur Anna Mari (Stefania Rocca) wordt op de zaak gezet, doch ze bakt er niks van. Alles komt in een stroomversnelling als ze de medewerking van de Britse speurneus John Brennan (Liam Cunningham) krijgt, waarmee Argento meteen een alibi heeft om deze Italiaanse film in het Engels te draaien. Of dat een verstandige keuze is laten we maar beter in het midden, het Engels van de Italianen is immers lachwekkend slecht.

 

De zeventiende film van Argento faalt werkelijk op elk vlak. Je voelt geen enkele seconde dat je naar een prent kijkt die is gemaakt door één van de uitvinders van het genre. Alles lijkt oppervlakkig, de film is nooit spannend (zelfs vervelend) en de acteurs acteren ondermaats, bovendien nog in potsierlijk Engels ook! Deze te verwaarlozen horrorfilm (die in feite meer als een ordinaire politiethriller oogt) heeft alleen maar nut voor verzamelaars die alles van de man in hun collectie willen hebben.
 

 

De transfer van deze prent is, gelet op het goedkope budget, een meevaller. De dagopnames zijn scherp en het is alleen maar in de donkere scènes dat het moeilijk wordt als je wil weten wat er zich precies afspeelt. Het geluid is technisch in orde, maar het wordt door de monotone technomuziek (en zoals eerder gezegd ook het afgrijselijk Engels) ronduit afschuwelijk. 

 

De twee extra’s die je op dit schijfje aantreft hebben geen enkele meerwaarde, zelfs niet voor de grootste fans. Backstage biedt de kijker zoals de titel aangeeft de mogelijkheid om een kijkje op de set te nemen. Nu ja, je ziet niet meer dan één of andere repetitie en een Italiaans interview met Dario Argento en Stefania Rocca, en daarmee houdt het feestje op! Er staat ook nog een nutteloos promofilmpje van zo'n tien minuten op deze disk.
 

 

Hoe groot (en terecht!) de bewondering van vele filmfans voor Dario Argento ook is,iedere cinefiel weet ondertussen ook dat de grootmeester al heel wat van zijn pluimen heeft verloren. The Card Player is daar een mooi voorbeeld van: een verwaarloosbare thriller die niet meer dan verzamelwaarde heeft, kwestie van gewoon die collectie te vervolledigen!