EN JA HOOR! Kristen Stewart beschikt nog steeds over haar uitgebreid scala aan gelaatsuitdrukkingen...

 

Bella Swan heeft de paranormale gave om met haar schild iedereen in een straal van een kilometer bescherming te kunnen bieden tegen bovennatuurlijk onheil. Kristen Stewart heeft de paranormale gave om iedereen die in een straal van een kilometer in haar buurt komt, compleet te laten vergeten hoe je moet acteren - in het geval van Michael Sheen kan het ook zijn dat de acteur zich gewoon oncomfortabel voelt omdat zijn gezicht is volgeplamuurd met yoghurt. Na het treinwrak Twilight: Breaking Dawn part 1 stond het in de sterren geschreven dat deze franchise in de laatste film zou uitdraaien op een ramp. De film heeft evenwel eindelijk de erkenning gekregen die hij verdient: de prent is terecht overladen met prijzen op de beruchte Razzie Awards, niet alleen voor de slechtste film en slechtste sequel, maar uiteraard voor de slechtste ensemblecast én als klap op de vuurpijl was er ook een prijs voor Kristen Stewart als - uiteraard - slechtste actrice, een categorie waarin ze het moest opnemen tegen een blok beton, een verlebberde cactus en een platgereden egeltje. In de eerste helft van de film houdt regisseur Bill Condon zich onledig met het plagiëren van de X-Men-franchise door ettelijke blikken vampiers met paranormale gaven open te trekken. In de tweede helft van de film hoop je héél even dat er eindelijk wat leven in de brouwerij gaat komen wanneer de fanclub van Bella de Volturi te lijf gaat: er worden in die sequens nogal wat hoofden van vampiers van hun romp gescheiden. Maar ik ga eens heel gemeen zijn en de plot verraden: dit alles blijkt één van de mogelijke toekomstscenario's, die zich in het hoofd van het orakel Alice afspeelt, en uiteindelijk druipen alle protagonisten het strijdtoneel af. Nadat ze uiteraard eerst een half uur tegen elkaar hebben staan grommen om tijd te rekken, naar het lichtende voorbeeld van crap zoals Dragonball Z. Edward en Bella mogen nog tot het einde der tijden botergeile tieners spelen terwijl nonkel Jacob op de kleine past. Spijtig genoeg wordt er een opening gelaten voor een vervolg: al wat wij daar als recensenten aan kunnen doen is de film zoveel tegenwind geven dat geen enkele uitgever het in zijn hoofd haalt om Stephenie Meyer nog een contract aan te bieden.

 

Nu vol met levensechte, realistische wolven!

De grap heeft nu echt wel lang genoeg geduurd: de manier waarop Twilight zich aanmatigt om een groots fantasyepos te zijn van hetzelfde kaliber als Harry Potter, The Hunger Games en andere Hobbits strookt compleet niet met de werkelijkheid. De hele Twilight-saga is één beschamend spektakel dat me in de grond doet kruipen van plaatsvervangende schaamte. De enige bestaansreden is de opgeklopte hype waarmee de filmmaatschappijen hopen om de bakvissen aller landen te dwingen partij te kiezen tussen Team Jacob of Team Edward, ongetwijfeld gepaard gaande met het spenderen van fortuinen aan nutteloze merchandise met de rotsmoelen met één van deze twee over het paard getilde tieneridolen op. Wie hoopte op een spetterende finale zal zich grandioos bedrogen voelen: ook dit laatste deel gaat over de hele lijn in de fout op dezelfde vlakken als de vorige delen dat ook deden: de plot is belachelijk, de computergeanimeerde wolven zijn prutswerk en elke zichzelf respecterende theaterschool zou de volledige cast buizen bij het afleveren van zo'n slecht acteerwerk (ik vermijd hier angstvallig het woord 'acteerprestatie'). Specifiek in dit laatste deel vallen de 'medestanders' van Carlisle elkaar over de voeten en geen zinnig mens kent nog al die personages, waarbij de acteurs overigens ook niet veel moeite doen om ze enig onderscheidend vermogen mee te geven. Er is werkelijk niet één lichtpuntje in al deze ellende te noemen; de enige evolutie die de reeks heeft doorgemaakt is dat elke volgende film weer nét dat beetje dommer is dan zijn voorganger.

Ik kan intussen de hele franchise in één woord samenvatten.
 

WAAROM?