FILM
Als er één regisseur is die het nodige elan aan auteurscinema heeft gegeven, dan is het beslist David Cronenberg. De Canadese cineast heeft in zijn carrière een hele resem films gemaakt die gaan van experimentele, vernieuwende horror tot beklijvende arthouse. Voor Maps To The Stars trok hij richting Hollywood, een plaats waar hij trouwens voordien nog nooit had gefilmd. Cronenberg is een grote naam, maar allesbehalve een Hollywoodregisseur en het stond dus ook in de sterren geschreven dat hij brandhout zou maken van Tinseltown. Cronenberg beschouwt Maps To The Stars als zijn Sunset Boulevard, een keiharde satire (als het dat al is) op het wereldje van filmsterren. 

Net zoals Paul Schrader dat in de schandalig onderschatte The Canyons deed, toont ook Cronenberg een beeld van Hollywood waaruit alle glamour is verdwenen. Al wat overblijft is een hoopje zielige mensen die hopeloos aan de drugs zitten, bereid zijn om zichzelf te vernederen en een leven leiden dat mijlenver van de droom staat die zij dagelijks vertolken. Het scenario is geschreven door Cronenbergs vriend Bruce Wagner: een Amerikaanse cultauteur wiens boeken zich bijna steeds in Hollywood afspelen. Het duurde uiteindelijk zo’n zeven jaar vooraleer de film werd gemaakt, en het was het wachten waard. Maps To The Stars is misschien niet Cronenbergs beste, maar wel eentje die het meest onder de huid kruipt.

 

Cronenberg weet zoals altijd het beste uit zijn acteurs te halen. Zo is er bijv. Julianne Moore als Havana Segrand, een actrice die met zichzelf overhoop ligt omdat ze niet meer op het verlanglijstje van de producenten staat. Zelden zag je Moore zo goed, en het is eigenlijk voor deze rol dat ze een Oscar behoorde te krijgen in plaats van de overschatte Still Alice. Mia Wasikowska bevestigt zich nog maar eens. Zij vertolkt de vreemde Agatha Weiss, die naar Hollywood reist omdat ze bezeten is door filmsterren (ten minste, zo lijkt dat in het begin toch!) en verliefd wordt op een limousinechauffeur (Robert Pattinson, die ook al in Cronenbergs voorgaande film Cosmopolis met een limousine mocht rondrijden). Dankzij de aanbeveling van de (echte!) Carrie Fisher wordt Agatha het huishulpje van de aan pillen verslaafde Havana. Zij sust haar geweten door in therapie te gaan bij Dr. Stafford (John Cusack), een new-ageachtige psychiater die tevens de vader is van Agatha (zonder dat Havana dat weet). Als kind stak Agatha het ouderlijke huis in de fik waardoor het gezin haar naar een psychiatrische inrichting verbande. Hiermee zijn de zorgen bij de familie Stafford geenszins van de baan. Stafford zoontje (Evan Bird) is een tienerster die op een kruising tussen Justin Bieber en Macaulay Culkin lijkt, of in gewone mensentaal: een ettertje om van te kotsen!

David Cronenberg koos voor zeer realistische kleuren. De waarheid moet niet worden verbloemd, en zo lijkt Maps To The Stars soms gewoonweg op een nieuwsreportage. De dvdr op Cinéart heeft een zeer geslaagde transfer waarin alle beelden een loepzuivere kwaliteit hebben. Voor het geluid kan je kiezen tussen een Engelse of Franse Dolby Digital 5.1-band. Wie het over Cronenberg heeft, fluistert bijna gelijktijdig de naam van zijn huiscomponist Howard Shore. Zijn score is opnieuw overweldigend.

Het extra materiaal bestaat uit een collage van interviews. In 30 minuten vertellen de vertolkers, de regisseur, de scenarioschrijver en de producent je waarom Maps To The Stars zo’n indrukwekkende film is. De gestelde vragen gaan nooit buiten de lijntjes, maar de antwoorden bevatten genoeg informatie om er iets van op te steken.

 

Met Maps To The Stars tovert Cronenberg deze keer een satire uit zijn filmhoed die Hollywood op zijn grondvesten doet daveren. Niks blijft overeind van de Hollywooddroom. Het is misschien een te harde kijk op Tinseltown, maar het levert wel (alweer) een unieke kijkervaring op.