Het verhaal begin op het moment dat Roberta (Meryl Streep) in de steek wordt gelaten door haar echtgenoot. Ze trekt bij haar moeder in, maar die laat haar verstaan dat ze werk zal moeten zoeken, want dat ze zelf te weinig inkomen heeft om haar dochter en haar beide zoontjes te onderhouden. Roberta vindt werk als inpakster in een winkel, waar ze Brian Turner tegen het lijf loopt met wie ze samen op de high School zat en die altijd een boontje voor haar heeft gehad. Hij geeft haar het adres van een public school in East Harlem waar men op zoek is naar een muzieklerares. Maar directrice Janet Williams (Angela Bassett) is niet onder de indruk van Roberta’s cv en pas nadat ze Roberta’s zoontjes Nick en Alexi, resp. 7 en 5 jaar oud, op de viool aan het werk heeft gezien en gehoord, neemt ze de jonge vrouw in dienst als tijdelijke kracht. Tien jaar later valt het verdict: de vioollessen worden geschrapt wegens krimpende budgetten. Daarmee is Roberta het niet eens en dus zoekt ze naar een uitweg voor de kinderen, maar ook voor zichzelf.

Feelgoodfilms hebben een slechte reputatie bij cinefielen. Ze mikken zgn. op de buik en veel te weinig op het hoofd. Dat het anders kan bewijst Wes Craven in Music Of The Heart, ook al is er sprake van emotie en een buikgevoel, want hij slaagt erin om een perfecte mix tot stand te brengen waarin het sociale element (de zorg voor de toekomst voor jongeren in een achtergestelde buurt) altijd voorop staat. Er is m.a.w. ook sprake van een zekere dramatische spanning, en alhoewel het duidelijk is in welke richting de handeling zal evolueren, is het vooral verrassend op welke manier het doel wordt bereikt, en je kan er gif op innemen dat Wes Craven de opdracht had geweigerd indien hij geen beroep had kunnen doen op de ronkende namen die de echte Roberta Guaspari aan haar succesvolle resultaat hadden geholpen. Zelfs Meryl Streep was onder de indruk van wat Wes Craven tot stand wist te brengen en in het interview (zie Extra’s) noemt ze de slotscène uit deze film één van de hoogtepunten uit haar carrière.

Een film maken met kinderen is geen gemakkelijke aangelegenheid en vooral niet als ze geen toneelopleiding hebben gekregen of niet over een natuurlijk talent ter zake beschikken en dat is in Music Of The Heart het geval, want heel veel acteurs (kinderen en tieners) zijn geselecteerd uit de leerlingen van Roberta Guaspari. Dat komt het realiteitsgehalte ten goede (omdat ze in de meeste gevallen uitstekend viool spelen), maar het houdt ook een risico in, nl. dat hun voordracht gekunsteld en onnatuurlijk overkomt. Maar dat weet Wes Craven te voorkomen door professionele acteurtjes te gebruiken voor de essentiële rollen (met veel tekst), o.a. Henri Dinhofer als Alexi en Michael Angarano als Nick (de zoontjes van Roberta), en door alle kinderen in de tweede helft van de film – ze zijn dan 10 jaar ouder – door professionele acteurs te vervangen. Het zal u trouwens opvallen dat die tweede helft van de film een vrij hoog documentaire gehalte heeft.

Angela Bassett speelt de rol van de schooldirectrice en ze doet dat op een uitstekende manier, want ze voert een personage op dat hoge eisen stelt, maar dat ook gevoelig is voor de verontwaardiging van Roberta Guaspari, die de afschaffing van de vioollessen een aanslag noemt op de toekomstmogelijkheden van haar pupillen, want de vioollessen houden de kinderen niet alleen van de straat, waar ze alleen foute dingen kunnen leren, ze geven ze een doel en ze brengen ze discipline bij. Meryl Streep kruipt in de huid van Roberta Guaspari en zij staat voor een moeilijke opdracht, want de vrouw in kwestie leeft nog en het was dus belangrijk om een goed gemiddelde te vinden: het oorspronkelijke karakter respecteren én toch een aantrekkelijk en inspirerend filmpersonage neer zetten. Dat doet ze op een uitstekende manier, want ze maakt van Roberta een sterke vrouw, terwijl ze haar grote muzikale talent perfect etaleert én ook haar sociale bezorgdheid om het lot van de jonge vioolspelertjes zeer nadrukkelijk en op een genuanceerde manier in de verf zet. En zoals we dat van Meryl Streep gewend zijn, heeft ze er ook geen moeite mee om zich Roberta’s New Yorkse accent eigen te maken. In een kleinere rol ziet u Aidan Quin als de oude schoolvriend die Roberta op weg helpt, maar die emotioneel te weinig in z’n mars heeft om haar leven te delen, en een zeer aantrekkelijke Gloria Estefan, die bewijst dat ze meer kan dan alleen maar zingen.