FILM
Weesmeisje Sophie (Ruby Barnhill) wordt op een avond uit het weeshuis ontvoerd naar Reuzenland, door een reus (Mark Rylance), die zich onledig houdt met het weven van dromen. Haar terugbrengen naar Londen is geen optie, want de reus is er als de dood voor dat zijn bestaan zou ontdekt worden door de mensen. In tegenstelling tot zijn soortgenoten, stuk voor stuk bullebakken die maar wat graag op tijd en stond een brokje mensenvlees lusten, geniet onze reus vooral van de aanwezigheid van het kind, dat zelf op zoek is naar een vaderfiguur. Wanneer de pestkoppen de reus echter het vuur aan de schenen blijven leggen, meent Sophie dat de enige manier om hen een lesje te leren is om de Koningin van Engeland (Penelope Wilton) te vragen om het Britse leger op hen af te sturen.

 

Weesmeisjes. Sprookjesfiguren. Slijm. Rare Britse gewoonten. Zou The BFG soms een verfilming van een boek van Roald Dahl zijn? Allicht zou u dit zonder enige voorkennis ook correct geraden hebben. De vorige verfilming van het kinderboek van Dahl dateert uit 1989, en was uiteraard een tekenfilm. Nu MoCap ín is, besloot Grote Kindervriend Spielberg dat het tijd was om een live action-film op poten te zetten, een samenwerking van Disney, zijn eigen Amblin Entertainment en Walden Media. De rechtenkwestie voor de film is overigens een onontwarbaar kluwen, want voor de distributie heeft in de Benelux E1 Entertainment de touwtjes in handen, terwijl dat in Duitsland bijvoorbeeld Constantin Film is, en in de Verenigde Staten Disney zelf. Na enkele meer volwassen projecten sluit Spielberg weer aan bij de E.T.-achtige sprookjes die het begin van zijn carrière kenmerkten. Persoonlijk vind ik dat Spielberg in zijn kinderfilms vaak de te melige toer opgaat, en ofwel kinderfilms te veel boodschappen voor volwassenen wil stoppen, zoals in Hook, ofwel volwassenenfilms opzadelt met onhebbelijke ettertjes, zoals in Indiana Jones And The Temple Of Doom.

Alhoewel The BFG kunstig gemaakt is, en vooral de visuele effecten over de hele lijn overtuigen, tapt Spielberg inhoudelijk jammer weer eens uit hetzelfde fletse vaatje. De schilderachtige wereld van Dahl wordt naar het achterplan verwezen ten voordele van een hoop grappen over winderigheid, en alhoewel de plot voor een vooral op kinderen gerichte film niet té ingewikkeld mag worden, krijgen we hier toch wel bijzonder weinig backstory mee. Spielberg, die zichzelf doorgaans beschouwt als een meesterverteller, is hier eenvoudigweg vergeten tussen de SFX-shots ook nog een verhaal te vertellen, waardoor het scenario met horten en stoten vooruit gaat. Boeken van Dahl zijn overigens niet altijd zo kindvriendelijk als ze lijken: als morgen een weeskindje zich écht, net als Sophie in de film, uit het raam zou gooien om te zien of de reus haar wel opvangt, zit Disney, dezelfde maatschappij die het aan de andere kant zelfs nodig vindt om de erectie van mijnheer pastoor weg te filteren, met een ei in de broek. Het design lijkt al bij voorbaat afgestemd op dat van een nog te bouwen (of is ze al gebouwd intussen?) attractie in één van Disney's pretparken. Het quirky wereldje van Dahl was in mijn ogen beter gediend met wat bijvoorbeeld Danny DeVito van Matilda had gemaakt, en alhoewel het mijn favoriet niet is, valt zelfs voor de visie van Tim Burtons Charlie And The Chocolate Factory te pleiten. De mystiek en magie beperken zich volledig tot het visuele aspect, want alle mogelijke nieuwsgierigheid naar de reuzen en hun plaats in de maatschappij, wordt vakkundig in de kiem gesmoord. Jammer, maar Spielberg is passé. Gelukkig wordt de eer gered door Mark Rylance, die de taak op zijn reuzenschouders krijgt om niet alleen de beminnelijke reus minder steriel te maken dan de rest van de film, maar ook de overgestileerde film te redden van de ondergang.
BEELD EN GELUID
E1 Entertainment heeft daarentegen wel gezorgd voor een voortreffelijke transfer die zowel op het vlak van beeld als geluid over de hele lijn overtuigend kan worden genoemd. De gebruikte CGI-technieken hebben weliswaar iets kunstmatigs, maar sluiten mooi aan bij Dahls verbeeldingswereld. De vele details in de inrichting van het reuzenhol komen in HD mooi tot hun recht, met gedetailleerde textuur en schitterende kleuren; vooral de trip die de reus maakt naar het land waar hij dromen 'vangt', spreekt tot de verbeelding. Ook het design van de reus zelf is van hoogstaande kwaliteit.
E1 Entertainment waagt zich overigens met deze release voor het eerst aan een Engelse Dolby Atmos-track, die erg immersief is en een mooi evenwicht zoekt en vindt tussen de dialogen, de effecten en de filmscore van Spielbergs huiscomponist John Williams, die aangename herinneringen oproept aan zijn bijdrage aan de Harry Potter-reeks. De effecten klinken vaak vrij overdreven en cartoonesk; wanneer de reuzen met elkaar op de vuist gaan, meen je dat de film verandert in een Looney Tunes-cartoon in slow motion, met als hoogtepunt een reus die gaat rolschaatsen op twee autowrakken. De opgeblazen stijl is echter in overeenstemming met de rest van de film, en het échte hardere werk is voor de kleintjes wellicht wat té impressionant. Een dikke pluim is ten slotte weggelegd voor de vertalers, voor wie de vele versprekingen van de reus overzetten naar het Nederlands een monnikenwerk moet zijn geweest.

EXTRA'S
Het bonusmateriaal beperkt zich tot vijf documentaires, één grote ('reusachtig' is wellicht wat overdreven) en vier kleintjes. Bringing the BFG to life (27:08) is een overzichtsdocumentaire verteld vanuit het standpunt van Ruby Barnhill, het meisje dat voor Sophie speelt, en dat hier een reeks videodagboeken aan elkaar praat. The Big Friendly Giant and me (1:55) is een korte, geanimeerde samenvatting van het verhaal - ja inderdaad, dat kan op twee minuten afgehandeld zijn. Gobblefunk: The Wonderful Words of The BFG (3:16) is een korte maar interessante bijdrage over het apart vocabularium dat de reus hanteert, en Giants 101 (4:57) toont ons de casting van de acteurs die de reuzen spelen. Melissa Mathison: A Tribute (5:54) tenslotte is een in memoriam voor de scenariste en ex van Harrison Ford, die onder meer ook het script van E.T. schreef, en in 2015 onverwacht overleed.

CONCLUSIE
Wellicht is het vloeken in de kerk, maar het zou interessant geweest zijn wat er van een verfilming van The BFG had kunnen worden zónder de manifestatiedrang van Spielberg. Een kinderfilm moet niet gekruid zijn met jalapeños, maar hier ontbreken duidelijk peper en zout. De presentatie van E1 Entertainment is daarentegen onberispelijk.