Een brief van zijn halfzusje Augusta, die hij meer dan 13 jaar niet meer heeft gezien, gooit evenwel roet in het eten, want de ontmoeting die erop volgt draait uit op een verleidingsritueel waaraan Byron niet kan weerstaan. Maar Augusta is getrouwd en ze heeft drie kinderen en dus kan van een normale relatie geen sprake zijn, te meer omdat de buitenwereld het niet zou accepteren. De oplossing: een rijke erfgename die haar broer meteen ook uit het financieel moeras kan bevrijden. Het slachtoffer is Annabella Millbanke, de enige dochter van een onwaarschijnlijk rijke adellijke familie, die al langer een oogje op Lord Byron heeft. In een milieu waar de muren oren hebben (de kamermeisjes) is geheimhouding een zo goed als onbestaand begrip. Om een schandaal te vermijden (en wat te doen aan z’n weinig rooskleurige financiële situatie) stapt Byron zonder veel enthousiasme in het huwelijksbootje met de Millbanke-erfgename, maar het huwelijk is gedoemd om te mislukken: hij kan z’n zus niet uit z’n hoofd zetten en tussen de echtelieden is er nauwelijks sprake van eenstemmigheid. In dezelfde periode begint Byron diverse buitenechtelijke relaties waardoor z’n vrouw met hun dochtertje Ada weer bij haar ouders intrekt en de scheiding aanvraagt.  Byron komt in grote financiële problemen en opnieuw steken geruchten over een incestueuze relatie met Agusta de kop op als broer en zus in Londen samen aan het societyleven deelnemen. Byron besluit om Engeland te verlaten en deel te nemen aan de Griekse oorlog tegen het Ottomaanse rijk. Hij zal nooit meer naar zijn vaderland terugkeren.
 

Byron is de biografische film over één van Engelands grootste en invloedrijkste dichters, die ook vandaag nog wordt gelezen. Hij werd geboren met een klompvoet – sommige specialisten spreken van een vorm van kinderverlamming tijdens zijn vroege jeugd – en dat zorgde een leven lang voor fysieke en psychologische problemen. Hij noemde zichzelf le diable boiteux (de hinkende duivel) terwijl hij er voor de rest vrij aantrekkelijk uitzag. Bovendien was hij atletisch en goed in boksen, paardrijden en zwemmen. Zijn handicap was evenwel een voortdurende zorg en leidde uiteindelijk, wegens een gebrek aan voldoende lichaamsbeweging, tot overgewicht, ondanks een streng dieet dat hij al sinds z’n studententijd consequent volgde. In 1819 werd hij lid van The House of Lords waar hij pleitte voor sociale hervormingen, wat leidde tot politiek geïnspireerde gedichten. Zijn meesterwerk is Don Juan, een lang gedicht waarin sociale, politieke en ideologische thema’s aan bod komen, vaak in een satirische en humoristische stijl.
 

In de verfilming van regisseur Julian Farino is dat allemaal niet meer dan het canvas waartegen het weinig succesvolle privé- en amoureuze leven van Byron zich afspeelt. De schandaalsfeer omtrent de intieme relatie met z’n zus Augusta, z’n mislukte huwelijk met Annabella Millbanke en z’n voortdurende financiële nood overstemmen z’n literaire successen en z’n geëngageerde politieke carrière waardoor je als kijker geen indruk krijgt van z’n grote talent, want Byron had niet alleen een grote invloed in Engeland, ook op het Europese continent beïnvloedde hij schrijvers en kunstenaars (o.a. de componisten Mendelsohn, Schumann, en Berlioz). En als je als regisseur dan toch voor een schandaalsfeer kiest, dan zou je verwachten dat ook Byrons ingewikkelde seksuele geaardheid aan bod zou komen waardoor het mislukken van zijn huwelijk wellicht kan worden verklaard, maar dat doet Farino niet of heel kort en bijna onopvallend in het prille begin van de film als we een jonge Byron en een vriendje op een Grieks strand in een erotische scène te zien krijgen. Dat thema komt nadien nooit meer terug, zelfs niet als een toevallige suggestie, terwijl je mag veronderstellen dat een biseksuele geaardheid wel degelijk een levenslang probleem was in het begin van de 19de eeuw.
 

Uit Julian Farino’s Byron komt de Engelse dichter en schrijver vooral tevoorschijn als een mislukkeling en een uitermate tragische figuur, terwijl zijn beruchte zin voor buitenechtelijke escapades eerder een avontuurlijke en gedurfde ingesteldheid suggereert. Bovendien genoot hij in het vroeg 19de-eeuwse Engeland dezelfde bijval als hedendaagse rocksterren, niet meteen wat je van een sukkel zou verwachten. Maar wellicht heeft Julian Farino met zijn versie willen voorkomen dat de film als een arthouseproductie zou worden afgedaan.

Gelukkig zijn de acteerprestaties goed tot uitstekend. Jonny Lee Miller (Emma, 2009; Mansfield Park, 1999) is een uitstekende keuze voor de rol van Lord Byron, terwijl Natasha Little (The Night Manager, 2016;  Wolf Hall, 2015) als Augusta Leigh de belangrijkste vrouwelijke rol voor haar rekening neemt, een personage dat ondanks negatieve connotaties altijd op de gunst van de kijker mag rekenen. Julie Cox (Dune, 2000) zit als Annabella Millbanke in een minder gunstige positie, maar dat heeft vooral te maken met de onfortuinlijke positie van het personage als slachtoffer van een mislukte relatie.