FILM
Michael MacCauley (Liam Neeson) pendelt al tien jaar over en weer naar zijn werk, telkens op dezelfde forenzentrein. Deze terugrit naar huis wordt er echter ééntje om in te kaderen: hij heeft net te horen gekregen dat hij op zijn zestigste wordt afgedankt, en hij heeft de ballen niet aan zijn lijf om het zijn vrouw Karen (Elizabeth McGovern) te vertellen. Op de trein wordt hij echter benaderd door een vrouw die zichzelf Joanna (Vera Farmiga) noemt, en die een aanlokkelijk voorstel voor hem heeft: hij krijgt alvast een voorschot van 25.000 dollar toegestopt om op de trein één welbepaald persoon te identificeren. Hij of zij is géén vaste pendelaar, gebruikt de schuilnaam Prynne en heeft een stuk bagage met gestolen goed bij zich. Als Michael de taak tot een goed einde brengt, krijgt hij nog eens 75.000 dollar er bovenop. De man twijfelt echter, want - hij is een ex-politieagent - hij vindt dat het zaakje stinkt. Om de druk op de ketel te zetten ontvangt hij bij het volgend station een enveloppe met de trouwring van zijn vrouw, samen met een verontrustend telefoontje dat nee zeggen tegen de opdracht niet langer een optie is...

 

Liam Neeson, de man die gewoonlijk in films een ex-politieagent speelt die, wanneer zijn familie bedreigd wordt, toevlucht moet nemen tot een potje knokken, speelt in deze film een ex-politieagent die, wanneer zijn familie bedreigd wordt, zijn toevlucht neemt tot een potje knokken. Niets nieuws onder de zon, dus. Opnieuw werkt de Ierse acteur daarbij samen met regisseur Jaume Collet-Serra, net als in Non-Stop en nog een paar soortgelijke films, waarbij ten opzichte van eerstgenoemde film het vliegtuig werd vervangen door een trein en Downton Abbey-oudgediende Michelle Dockery door Downton Abbey-oudgediende Elizabeth McGovern. De film opent met een interessante montage die de dagelijkse sleur van MacCauley's saaie leventje moet schetsen; één van de nevenpersonages oppert daarbij de suggestie dat het leven eigenlijk een gevangenis is, met als enige uitweg de dood, die hij ironisch genoeg een paar scènes verder inderdaad vindt. Na deze interessante filosofische overpeinzing wordt The Commuter echter een run of the mill-thriller met vooral veel onwaarschijnlijke toevalligheden en toevallige onwaarschijnlijkheden. Als de film in een muziekterm omschreven zou moeten worden, dan is het crescendo, want het tempo gaat met schreden vooruit; Liam Neeson blijft intussen met zijn sympathieke karakterkop nadrukkelijk aanwezig, en slaat gaandeweg het snot uit de criminelen die het hebben gewaagd om met zijn familie te sollen. Wie bereid is om over de onvolkomenheden in het scenario te kijken, zit met deze film gebeiteld voor een thrill ride van begin tot einde, gesteld dat je je verstand twee stations vroeger al hebt laten uitstappen.

 

BEELD EN GELUID
E1 Entertainment heeft weer eens voor de goedkoopste optie gekozen en de film op een enkellagige schijf geperst. Het beeld is wat aan de donkere kant, ook de kleuren ogen nergens fris, en hier en daar is de compressie niet helemaal optimaal. Scherpte kon ook beter, maar ruis blijft gelukkig achterwege. De audiotrack doet wat die moet doen, en vooral naar het einde toe wanneer de actie explosief toeneemt, heeft de geluidstrack zo zijn momenten. Ruimtelijk klinkt de claustrofobische omgeving van een trein alleszins beklemmend genoeg om te overtuigen.

EXTRA'S
Naar goede E1-gewoonte is al het bonusmateriaal dat op zowat elke buitenlandse versie te vinden is, er vakkundig afgestript. Niet goed bezig, noemen ze dat.

 

CONCLUSIE
The Commuter is een aardige hersenloze actieflick met Liam Neeson als actieflik, van het soort waar de man sinds Taken patent op schijnt te hebben. De release van E1 Entertainment kunnen we echter niet aanprijzen als een goed product, daarvoor bevat de schijf te veel mankementen.