FILM
Met Drugstore Cowboy zat Gus Van Sant voor het eerst in de regisseursstoel van een grote productie. Dat de film niet onmiddellijk bij iedereen een belletje doet rinkelen is doodnormaal. Het verhaal van een bende drugsverslaafden die overvallen plegen om hun dagelijkse dosis drugs te bekomen, leent zich niet onmiddellijk tot uitgelezen blockbustermateriaal (of je moet Danny Boyle noemen en de klasse bezitten om een Trainspotting in elkaar te knutselen). Later zou Van Sant meer bekendheid en faam verwerven met zijn succesvolle en gedurfde remake van Psycho alsook met het alom gelauwerde Good Will Hunting.

Met deze titels in het achterhoofd waren onze verwachtingen naar het uit 1989 daterende Drugstore Cowboy dan ook niet gering. Toen we zagen dat Matt Dillon de hoofdrol voor zijn rekening nam als drugsverslaafde Bobby Hughes, werd ons enthousiasme onmiddellijk getemperd. Met reden zo blijkt, want Drugstore Cowboy is een oninteressante prent met te weinig tempo over vier vrienden en het doen en laten van hun drugsgewoontes. Naast Dillon zien we ook nog Kelly Lynch als Dillon's vriendin alsook James Le Gros en een superjonge Heather Graham als de vrienden van het koppel. Hier en daar bezit de film enkele komische momenten aangezien het hoofdkarakter volledig paranoïde is en bijgevolg in quasi alles een slecht voorteken ziet. Verder worden er eindeloze discussies en gesprekken gevoerd over drugs aangezien de beide sidekicks complete randdebielen zijn en bijgevol alles uitgelegd moeten krijgen. De film bevat hier en daar enkele goeie momenten maar die zijn eerder schaars. Een voorbeeld hiervan zijn de scènes die een dagdroom-achtige sfeer uitstralen, een lichte hint naar het onmiskenbare talent van Gus Van Sant. We kunnen besluiten dat Drugstore Cowboy aanvoelt zoals het leven van Bob: soms interessant en opwindend maar minstens op evenveel momenten traag en vervelend.

BEELD EN GELUID
Niks speciaal in termen van geluid. Een doordeweekse dolby surround-track voor een dialooggedreven film met slechts één klein nadeel: een lichte ruis die enkel waarneembaar is tijdens de stille scènes. De dialogen zijn helder en ook de soundtrack door Elliot Goldenthal, die vooral bestaat uit jazz, is nadrukkelijk aanwezig. Het beeld zit vrij goed in elkaar met een 1.85:1 anamorfische formaat. Het geheel is vrij helder en scherp behalve enkele binnenscènes die nogal aan de zachte kant zijn. Het is zeker geen kleurrijke prent en dat merken we dan ook met veel herfsttinten. Hier en daar merkten we een minieme grain en een paar krassen op maar al bij al mogen we spreken van een meer dan bevredigende transfer gezien de leeftijd van de prent.

EXTRA’S
De originele bioscooptrailer.

CONCLUSIE
Van deze uit 1989 afstammende Drugstore Cowboy onthouden we enkel de goeie beeldkwaliteit van de schijf. Verder laat men dit Gus Van Sant vehikel best links liggen.