FILM
Een paar decennia geleden hadden vooraanstaande filmcritici (what’s in a name) een heel bijzondere uitleg als ze het over Woody Allen hadden. De cineast zou er namelijk een gewoonte van maken om het ene jaar een meesterwerk te maken om daarna het publiek te verblijden met iets dat veel minder was. Een theorie waarover veel kan gezegd worden en sowieso zijn er mensen die vinden dat Allen nooit iets goeds heeft gemaakt. Feit is wel dat The Purple Rose Of Cairo uit 1985 als één van zijn beste beschouwd wordt. Een zeer atypische Allen-film, want voor één keer gaat het niet over seksueel gefrustreerden (hoewel) die een tienrittenkaart bij de psychiater hebben gekocht, maar een filmpje (hij duurt amper 80 minuten) die gaat over de liefde van de cinema, en dan nog wel die van de jaren '40.

Het leverde Allen de BAFTA-award op voor Beste Film, en hij werd eveneens genomineerd voor een Oscar voor het Beste Scenario en ook de Writers Guild of America bekroonden de cineast met een prijs. Een heerlijke film sowieso, maar qua idee toch niet zo bijster origineel. De film gaat namelijk over iemand die zo gefascineerd is door film dat hij (in dit geval een zij) het verschil niet meer snapt tussen fictie en realiteit en waardoor de personage van het witte doek levend worden. Een paar jaar later zou Arnold Schwarzenegger het ook doen in Last Action Hero, maar Woody Allen haalde (zoals hijzelf aangaf) vooral de mosterd bij de surrealistische klassieker Hellzapoppin' uit 1941 van H.C. Potter. En ook de Buster Keaton-classic Sherlock Jr. waarin de toeschouwer in het witte doek kon kruipen om zo kennis te maken met zijn geliefde filmpersonages, vormde het idee voor Allens meesterwerk. Compleet kierewiet, maar toch levert het één van de mooiste filmromances ever op, niet in het minst door de fantastische Mia Farrow die zo veel meer verdient dan het getormenteerde tabloid-gezicht dat zij jammer genoeg wegens de bekende redenen de laatste jaren is geworden.

De film speelt zich af in New Jersey tijdens de Grote Depressie in 1935. Armoede troef en er zijn maar weinig perspectieven voor beterschap. Voor serveerster Cecilia (Mia Farrow) zijn haar reguliere bioscoopbezoekjes zowat de enige vorm van geluk en zijn ze een groot contrast met haar trieste huwelijk met de bullebak Monk (Danny Aiello) die niet alleen losse handjes heeft, maar ook alleen maar interesse heeft in zuipen en doelloos lanterfanten met zijn vrienden. Cecilia is een filmnerd die alle recente films wil zien en daar ook alles over weet. Nieuw in het rijtje is The Purple Rose Of Cairo van RKO Radio Pictures (een echte studio dus, maar de film zelf is volledig verzonnen) waar beginnend acteur Tom Baxter (Jeff Daniels) een bijrolletje speelt als archeoloog. Cecilia krijgt maar niet genoeg van de film en wil hem keer op keer zien. Dat merkt ook Tom op die vanuit de zwart-witwereld van zijn eigen bioscoopfilm naar de echte kleurenwereld stapt. Er hangt zowaar liefde in de lucht...

Wat de film zo uniek en mooi maakt is de souplesse waarmee Allen te werk gaat. Mocht iemand vandaag zo’n film maken dan mag je er zeker van zijn dat die met de meest ingewikkelde (om niet te schrijven) lelijke CGI-effecten voor de dag zou komen. Woody Allen gebruikt niet meer dan het contrast tussen zwart-wit en kleur, en meer heb je niet nodig. De komedie is wel niet meer dan een luchtig niemendalletje die naast een ode aan de gouden musicaljaren van Fred Astaire zich ook op de koord van de slapstick begeeft, maar het is moeilijk om niet meegezogen te worden in deze wervelwind waar zelfs Woody Allen-haters zouden voor vallen.

De kracht van deze film zit hem niet alleen in de regie en het script van Allen die zeer goed wist waarmee hij bezig was, maar zeker en vast ook in de onweerstaanbare, onschuldige charme van Mia Farrow die Jeff Daniels zowat iedere seconde weet te overtreffen. Trouwens, Daniels was zo aan de film verknocht dat hij later zijn eigen amateurtoneelgroep in Chelsea de naam de Purple Rose Theatre Company gaf. Normaal gezien zou Michael Keaton de rol vertolkt moeten hebben die Daniels kreeg, maar na tien dagen filmen vond Allen dat Keaton toch niet de geschikte man was en mocht hij beschikken. Of Allen hiermee gelijk had?

BEELD EN GELUID
Deze film is niet zo courant op dvd te vinden en dus ook niet al te goedkoop, en daarom is deze blu-ray dan ook wel een aanrader. Het gaat om een gerestaureerde versie met in de donkere kleuren soms wat filmgrain. Het kleurenpalet dat Allen hier gebruikt is zeer bruinachtig en er zitten ook heel wat zwart-wit beelden in deze komedie verwerkt. De geluidsband is een sobere 2.0 die uit vooral veel dialogen (Engelse ondertitels aanwezig) bestaat en een paar bekende Hollywood-deuntjes uit de 30’s zoals bijv. Cheek To Cheek van Fred Astaire.

EXTRA'S
De Arrow-releases zijn zeker niet van de goedkoopste, en zeker niet uit de Arrow Academy-sectie. Het is dan ook bedroevend dat deze blu-ray aangeboden wordt zonder de minste extra.

CONCLUSIE
The Purple Rose Of Cairo staat nog altijd genoteerd als één van de beste Woody Allen-films. Volgens Allen zelf ook één van de films die hem het nauwst aan het hart ligt en dit eerbetoon aan de gouden jaren van Hollywood is zeker één van Allens grote meesterwerken die iedereen kan smaken. Wel met de nodige bloemen voor de prachtprestatie van Mia Farrow, mijnheer Allen...