FILM 
"It doesn’t matter who you are or what you look like, so long as somebody loves you." – The Witches (Roald Dahl)

The Witches was één van de eerste Warner-titels die door de pandemie zo goed als rechtstreeks op HBO Max werd gedropt. Het moet beslist balen geweest zijn voor Robert Zemeckis, want hoewel de film verre van perfect is, kan je hem gerust zonder al te veel twijfel de stempel van perfecte familiefilm toedienen. Guillermo del Toro werd eveneens aan boord geroepen om het boek van Roald Dahl uit 1983 om te toveren tot goed verteerbaar Hollywoodvoer, en ons te doen proberen vergeten dat er ook nog de briljante versie van Nicolas Roeg met Anjelica Huston uit 1990 was. Althans dat vinden wij en de fans toch, want Dahl vond de door Jim Henson geproduceerde filmversie een aanfluiting van zijn werk en de man liet meer dan één keer verstaan dat hij de adaptie niet kon luchten.




De mening van Dahl over deze versie kunnen we helaas niet vragen, want de auteur overleed in hetzelfde jaar dat de filmversie van Roeg uitkwam, maar dat Zemeckis een paar keer naar de Roeg-versie heeft gekeken, is zonneklaar. Wel heeft men de film omgebouwd naar huidige Hollywood-normen. De film van Roeg was een complete blanke onderneming die zich in Noorwegen afspeelde, maar Zemeckis koos ervoor om trouw te zijn aan de nieuwe Tinseltown-wetten en dus werd het verhaal getransformeerd naar Alabama en wel met een zwarte familie. Gelukkig blijven we deze keer gespaard van raciale boodschappen die ons in de strot worden geduwd, hoewel de morele raad die er op het einde door de stem van Chris Rock wordt ingelepeld weeral van het goede te veel is.

De Grand High Witch (een gemene heks die gespeeld wordt door een zwangere Anne Hathaway) heeft in een ver verleden die het jeugdvriendinnetje van de naamloze grootmoeder (Octavia Spencer) omgetoverd tot een kip. De grootmoeder heeft zich nadien verdiept in de wetenschap die heksen verjaagt, maar na haar jeugdtrauma is ze nadien de Grand High Witch nooit meer tegengekomen. Daar komt verandering in als de jonge Hero Boy (eveneens briljant vertolkt door de innemende en piepjonge Jahzir Bruno) door een auto-ongeluk als wees bij zijn oma terecht komt. Het jonge ventje komt in de winkel de boze heks tegen, vertelt daarna alles netjes aan zijn grootmoeder en die beseft meteen dat niets of niemand nog veilig is.




De grote kritiek die Roeg destijds te slikken kreeg was dat hij de heksen veel te angstaanjagend maakte waardoor de kinderen er bij het bekijken ervan nadien geconfronteerd werden met vreselijke nachtmerries. Zemeckis die natuurlijk zowat het schoolvoorbeeld is van kindvriendelijke films (Who Framed Roger Rabbit, Back To The Future en The Polar Express) ging uiterst voorzichtig te werk en hij maakte van Anne Hathaway een boze, maar al bij al toch aaibare feeks wiens mondhoeken opengesperd zijn zoals dat bij de Joker het geval kis. Trouwens, dat familievriendelijke karakter was wel niet te vinden achter de schermen, want tussen twee leden van de filmcrew kwam het tot een steekpartij waarbij één van de vechters een ernstige nekblessure opliep. Zagen de heksen bij Roeg eruit als aftandse gedrochten, dan kiest Zemeckis voor iets als voeten zonder tenen. Het zal de kinderen wel tot rust brengen, maar zoals steeds vergaloppeert de man zich in overdadig CGI-gebruik, wat wel deels bij de heksen werkt, maar iemand moet ons toch maar eens proberen uit te leggen waarom een kat ook zo nodig een CGI-beest moet worden. Guillermo del Toro, die ook de producer was, wou er overigens aanvankelijk een stop motion-picture van maken, maar dat plan werd achterwege gelaten. De kinderen die door de heksen in muisjes worden veranderd zien er wel snoezig uit, maar het heeft absolute niet het Henson-effect wat de eerste film zo sympathiek maakte.




Zemeckis kon voor zijn heks onder andere kiezen uit Claire Foy, Uma Thurman, Kate Winslet, Charlize Theron, Rachel Weisz, Catherine Zeta-Jones, Salma Hayek, Keira Knightley en Natalie Portman (jaja, de rol was zeer gewild), maar hij koos uiteindelijk voor Anne Hathaway die er zo goed als onherkenbaar uitziet, maar zich rot amuseert en met veel bravoure speelt en hiermee één van de beste hoekstenen van de film vormt. Door de keuze van Anne Hathaway kwam ze ook voor een tweede keer in haar leven op de filmset met Stanley Tucci te staan. De eerste keer was dat in haar doorbraakfilm The Devil Wears Prada. Tucci speelt de hotelchef die in de versie van Roeg vertolkt werd door Rowan Atkinson en hoewel hij wederom zijn welbekende (soms afgezaagde) typetje bovenhaalde, deed hij dat toch met meer humor dan Tucci die er niet meer dan een verplicht nummertje van maakt. Was de oma bij Roeg de iewat karakterloze Zweedse Mai Zetterling (een actrice die veel in Ingmar Bergman-films te zien was) dan krijgen we bij Zemeckis een spetterende Octavia Spencer. Ontroerend, innemend en simpelweg een vrouw is die geboren is om dit soort rollen te vertolken. De producers en Zemeckis hadden het zich wellicht anders voorgesteld, maar de film werd door de corona al ten grave gedragen nog voor hij een kans kreeg, en hoewel we het niet over onze lippen kunnen krijgen dat hij in ook maar een beetje in de buurt van Roegs meesterwerk komt, toch een meer dan leuke titel.

BEELD EN GELUID
We durven wel eens in herhaling te vallen, en dat is zeker het geval bij Warner-releases, want keer op keer leveren zij een transfer af die het overduidelijke bewijs vormt waarom een aankoop op Blu-ray je zuurverdiende geld waard is. De sprookjesachtige kleuren zien er fabuleus uit. Het is misschien wel jammer dat men volop voor CGI koos, maar puur technisch gezien is ook dat top. De sprookjesachtige kleuren zien er fabuleus uit. Het is misschien wel jammer dat men volop voor CGI koos (een CGI-kat?), maar puur technisch gezien is ook dat top. De geluidsband is een bijzonder energieke DTS-HD MA 5.1 met zeer leuke effecten die tot hun recht komen en met een verbluffende score van maestro Alan Silvestri met wie Zemeckis natuurlijk al heeft samengewerkt voor zijn legendarische score voor Back To The Future.




EXTRA'S
Warner-releases zijn wel uitblinkers op technisch vlak, maar qua bonusmateriaal is het vaak een zeer mager beestje en dat is zeker en vast het geval bij The Witches. Er zijn de gebruikelijke weggelaten scènes en de compleet overbodige gag reel. Voor de rest is er een 7 minuten-durende The Making Of The Witches wat gewoon een samenraapsel is van nietszeggende anekdotes uit interviews. In Roald Dahl: The Story Behind The Witches gaat men vier minuten "dieper in" op het boek en krijg je een paar seconden beelden te zien uit het Roald Dahl-museum in het Britse Buckinghamshire en vraag je je af waarom daar geen deftige special rond kon gemaakt worden. The Witches: Making Mouse-Maker Potion duurt minder dan één minuut, maar vertelt wel de plot van de film. Opmerkelijk is dat er in de extra’s met geen woord gerept wordt over het origineel van Nicolas Roeg, wat nochtans ook een Warner-film is.

CONCLUSIE
Dertig jaar na Nicolas Roeg komt Zemeckis met een filmversie van Roald Dahls boek uit 1983 op de proppen. De gelijkenissen zijn er zonder meer, ook al beroept Zemeckis zich veel te veel op CGI, waardoor het sympathieke effect van de eerste film zo goed als volledig verloren gaat, maar het is en blijft een meer dan behoorlijke (weliswaar misschien overbodige) blockbuster.