FILM
Voorlopig moeten ze zich bij Warner nog geen zorgen maken over het Conjuring-universum. Het concept lijkt dan wel al meer en meer uitgemolken te zijn, maar de kassa blijft nog altijd lekker draaien. Dat deed het ook voor The Conjuring 3: The Devil Made Me Do It, het achtste deel binnen The Conjuring-wereld, want ook de spin-offs (hoewel die van een veel lager allooi zijn) worden netjes meegerekend. De derde Conjuring is één van de weinige films die de pandemie enigszins dankbaar mag zijn, want tussen de twee lockdowns door bleef deze titel wekenlang op de bovenste plaats in de box office rondhangen, al was het maar omdat er niks anders te zien was. En natuurlijk ook wel omdat The Conjuring een franchise is met heel wat toegewijde fans, hoewel je nu al geneigd bent om te gaan roepen dat men, net zoals men dat met Saw deed, wegens bloedarmoede alles aan het doodknijpen is.




The Conjuring is, zoals iedere horrorfan ondertussen al lang weet, opgebouwd rond de bevindingen van Ed en Lorraine Warren, twee paranormale onderzoekers die mensen van de duivel bevrijden. Naar verluidt allemaal gebaseerd op waargebeurde verhalen en feiten. Het is maar wat je gelooft, feit is wel dat zowel de non als de Annabelle-pop iconische figuren uit de horrorwereld zijn geworden. The Conjuring is, net zoals de Saw-franchise, het kind van James Wan. De regisseur regisseerde de eerste Conjuring-films (alsook Annabelle en Annabelle: Creation) maar voor de derde Conjuring liet hij het roer over aan Michael Chaves. Een naam die niemand iets zegt, tenzij je The Curse Of La Llorona zou kennen, want het was op basis van dit filmdebuut dat hij de regie in handen gestopt kreeg. En hiermee komt het eerste pijnpunt bloot te liggen: The Conjuring is niet langer meer het ingenieuze bedenksel van Wan, maar wel een product dat vooral moet verkopen. Weliswaar een product dat nog voldoende in zijn mars heeft, maar toch mijlenver van de eerste twee films staat. Behalve de hoofdrolspelers dan, want die worden nog altijd vertolkt door Patrick Wilson en Vera Farmiga. De chemie is zo aanwezig tussen de twee dat je zou gaan zweren dat ze in het echte leven ook een echtpaar zijn. Wel speelt de ouderdom hun ondertussen wat parten. Wilson, die Ed vertolkt, loopt met een wandelstok rond en moet om de haverklap pilletjes voor zijn zwakke hart slikken, gelukkig wel nog altijd fit genoeg om de mensheid bij te staan om Satan terug naar de hel te loodsen.




De film begint met (wat had je anders verwacht) een duivelsuitdrijving. De elfjarige David Glatzel (Julian Hilliard, die er een beetje uitziet als Stephen King in kindformaat) is bezeten van de duivel. Er komt schuim uit zijn mond, zijn lichaam neemt de meest rare vormen aan en net als bij Regan MacNeil in The Exorcist wordt er een priester met wijwater bijgeroepen. Net als alles lijkt te lukken, komt de vriend van Davids zus, Arne Johnson (Ruairi O'Connor), er zich mee bemoeien en hij stelt de duivel voor om van lichaam te ruilen. Een nobele daad, maar het blijft niet alleen bij schuimbekken, want binnen de kortste keren doodt Arne de eigenaar van een hondenkennel en nog wel op de tonen van Call Me van Blondie.

De muziekkeuze is geen toeval, want dit vreemde voorval speelde zich af in 1983. Niet dat je daar op de modellen van de auto's of zo veel van merkt, want meestal zitten Ed en Lorraine Warren in een donkere kelder om op te zoek gaan achter het paranormale mysterie. Arne dient twee keer bevrijd te worden. Van de duivel, maar ook van de rechtbank, zodat de advocate van dienst de jury ervan kan overtuigen dat haar cliënt niet de moord heeft gepleegd, maar wel de duivel. The devil made me do it. Als gezegd allemaal echt gebeurd, maar het was dan ook in Amerika.




The Conjuring 3: The Devil Made Me Do It is best onderhoudend, maar dat komt vooral door het routineuze spel van Patrick Wilson en Vera Farmiga, ook al lijkt het alsof de twee er zelf ook genoeg van beginnen te krijgen. De ongeïnspireerde regie van Michael Chaves speelt veel te veel op veilig en gaat geen seconde buiten de lijntjes, de epiloog die is samengetrokken uit de grootste denkbare clichés is daar het beste voorbeeld van. De film bevat weinig jump scares en toont alleen maar de zoveelste duiveluitdrijving, alleen merk je dat in tegenstelling tot vele B-films die hetzelfde verhaal vertellen hier geld tegenaan is gegooid, terwijl de ontknoping zo simpel is dat je het als kijker amper nog kan geloven. The Conjuring 3: The Devil Made Me Do It is dan ook niet meer dan een professioneel ingeblikte horrorfilm met een paar fijne momenten, maar helaas is men met weinig tevreden.

BEELD EN GELUID
The Devil Made Me Do It is beschikbaar op dvd en 4K, maar wij hebben de Blu-ray hier voor ons liggen. Wie vertrouwd is met het Conjuring-universum weet dat er weinig of nooit gebruik gemaakt wordt van felle kleuren, maar eerder donkergele of grijze tinten die zacht en wat vaal overkomen, maar dat is natuurlijk de keuze van de regisseur. Bij de close-up's merk je dat dit geen Blu-ray is die het moet hebben van details. Het oogt allemaal een beetje vies zelfs. Qua geluid kun je bij de Engelse versie kiezen tussen een Dolby True HD Atmos 7.1.4 en een Dolby Digital 5.1. Echt spectaculair is het niet, behalve in de scenes waar de special effects (bonken op deuren of gegil) hun werk doen, maar voor de rest is het gewoon een goed uitgebalanceerde geluidsmix met een paar '80's-songs. In andere talen is de geluidsband een Dolby Digital 5.1




EXTRA'S
Zoals bij de meeste Warner-releases krijgen we als bonusmateriaal een paar korte filmpjes die een achtergrond over de film schetsen. In het vier minuten durende The Occultist geven regisseur Michael Chaves, de producers James Wan en Peter Safran alsook de acteurs Patrick Wilson, Vera Farmiga en Eugenie Bondurant in een paar zinnen weer waar de film over gaat. By Reason Of Demonic Possession duurt vijf minuten en gaat over het (dat nemen we toch aan) waargebeurde verhaal met interviews met van de cast, maar ook met de echte Arne Johnson en diens vrouw Debbie. Of de slachtoffers met deze prietpraat ("Ik heb het niet gedaan, het was de duivel!") tevreden zullen zijn, is een andere zaak. Ook Exorcism Of Fear duurt vijf minuten en gaat voornamelijk over de openingsscène met interviews van de productieontwerper Jennifer Spence, de stuntcoördinator Glenn Foster, de VFX-supervisor Robert Nederhorst en Emerald Wulf, die als body double de acrobatische stunts van David Glatzel moest uitvoeren. Ten slotte is er nog The Conjuring: The Lover # 1, wat twaalf minuten in beslag neemt en een videocomic is met een origineel verhaal uit het Conjuring-universum dat eerder al in gedrukte vorm verscheen. En dat is natuurlijk leuk voor de fans die alles daarover verzamelen.

CONCLUSIE
Het derde deel van The Conjuring is zeker genietbaar maar komt nooit in de buurt van de eerste twee delen en alles lijkt er sterker en sterker op dat de franchise stilaan uitgemolken is.