FILM
"Hoe gemeen iemand ook is, blijf bescheiden en reageer kalm". Het is behoorlijk vreemd om deze woorden uit de mond van Will Smith te horen na de muilpeer die hij Chris Rock tijdens de Oscars verkocht, ook al kruipt hij hier in de huid van Richard Williams. Er is al veel geschreven over het Oscar-incident, en wellicht zelfs iets te veel, wel is het zo dat deze woedeuitbarsting voor altijd Smiths carrière zal blijven overschaduwen. Als er op een dag een in memoriam van de man in de krant zal komen, kan je er donder op zeggen dat dit de eerste regel wordt die je in het artikel zal lezen. Een voorval dat niet alleen de aandacht wegtrok van de Oscar-winnende film Coda, maar ook van Smith zelf die eindelijk voor het eerst in zijn carrière een beeldje mee naar huis mocht nemen om een paar dagen later te moeten horen dat hij tien jaar persona non grata bij de Academy is geworden.




Wat de zaak nog vreemder maakt, is dat het in de sterren geschreven stond dat Smith voor King Richard een Oscar zou krijgen. Enerzijds een soort van "het werd eens tijd"-prijs, anderzijds omdat dit het soort film is dat op alle vlakken zijn best deed om in de gratie bij de Academy te vallen. Als je geen excentrieke personages hebt zoals in Borg/McEnroe uit 2017, dan is tennis zo wat de meest saaie sport die je als filmonderwerp kan bedenken, maar met een buitenissige kerel als Richard Williams is dat geen probleem. En wie geen backhand van een forehand kan onderscheiden, zoals ondergetekende, kunnen we ook al geruststellen, want op de laatste (veel te lange) twintig minuten na waarin Venus Williams (Saniyya Sidney) haar eerste belangrijke toernooi wint, is de tennissport niet meer dan een achtergrond om het verhaal van Richard te vertellen. Een half geslaagde opdracht, want King Richard bevat net iets te veel Martin Luther King-achtige preken en wil vooral veel te politiek correct zijn. Weer zo'n film dus, ook al ligt het zeker niet aan Will Smith, die hier wel niet zijn beste rol neerzet, maar toont dat geen enkele cancelcultuur het feit zal kunnen doen vergeten dat hij een briljant acteur is.

Bij ons was King Richard een flop, en wie weet lag dat aan de titel, want er moeten echt wel mensen geweest zijn die dachten dat dit om een saaie Shakespeariaans toneelstuk ging. Ook de lengte speelt de film flink wat parten, want 145 minuten is echt wel heel lang voor een prent als deze. De allerbelangrijkste factor is misschien gewoon omdat Richard Williams een ettertje van de allerergste soort is. Een betweter die zichzelf de grootste kanjer vindt. De stem van de onderdrukten kan niet luid genoeg zijn, maar als je dat wederom doet door clichés uit de kast halen zoals bijvoorbeeld het onnodige fragment waarin we zien hoe Rodney KIng door een racistische flik in elkaar geslagen wordt, dan mist dat toch na een tijdje zijn doel.




Richard Williams komt uit Compton, en het enige wat hij in zijn jeugd geleerd heeft is zorgen dat je niet gegrepen wordt door de Klu Klux Klan. De man heeft het beste voor met zijn zes dochters, en onderwerpt hen aan een stalinistische opvoeding. Hoe harder je optreedt, hoe groter de kans is dat je ze van de straat houdt, is dan ook Richards motto. Een goede toekomst houdt alleen maar steek als er geld op de bankrekening staat. Als hij merkt hoe zijn twee dochters, Venus en Serena (Demi Singleton), bulken van het tennistalent, weet Richard dat dit de manier is om hun te behoeden van de armoede die hij dagelijks in zijn wijk ziet. Helaas is tennis een sport voor rijkelui, en vooral voor blanke mensen. Richard wil zelf zijn dochters naar de finale van Wimbledon loodsen, maar hij merkt al gauw dat wie geen connecties heeft, ook geen meter ver raakt. Na lang aandringen vindt Richard steun bij Paul Cohen (Tony Goldwyn), die als coach jarenlang de kampioen John McEnroe onder zijn hoede had. Alleen ziet Paul alleen maar toekomst in Venus en weigert om Serena mee te nemen in het verhaal.




In King Richard zie je alleen de beginjaren van de zusjes Williams. Wanneer Venus op haar veertiende een belangrijk toernooi wint, volgt de aftiteling die (hoe kan het ook anders) geïllustreerd wordt met echte archiefbeelden. De film is zeker niet slecht, maar dat is louter en alleen aan Will Smith te danken. Voor de rest is de film zonder meer vakkundig gemaakt, maar veel te veel binnen de lijntjes gehouden, om nog maar te zwijgen van het feit dat het moeilijk is om 140 minuten in het gezelschap van een onuitstaanbare vent als Richard Williams te vertoeven. Regisseur Reinaldo Marcus Green, die momenteel aan een Bob Marley-biopic werkt, kent geen grenzen in het gebruik van gepreek. Vaak zijn het holle woorden die over het belang van de familie gaan en aanvoelen als het geneuzel van Vin Diesel in de Fast & Furious-saga, of nog erger de bedenkelijke Oscar-speech van Smith.




BEELD EN GELUID
De film speelt zich in de jaren '80 af, maar behalve op een nieuwsflash of een song van Bananarama na, merk je daar maar weinig van, omdat regisseur Reinaldo Marcus Green kiest voor zachte pastelachtige kleuren die je eerder met de sixties zou linken. De detaillering is meer dan voldoende, maar komt echt weinig tot uiting, omdat men opteert voor weinig close-up's maar meer voor breedbeeld-opnames. De geluidsband is een zeer verzorgde Dolby TrueHD Atmos 7.1.4, die echter door het ontbreken van weinig special effects wat van zijn nut verliest.

EXTRA'S
Er zijn vier bonusfilmpjes bij de extra's te vinden. The Making of King Richard duurt zo'n negen minuten, en naast een kijkje achter de schermen bestaat dit stukje uit korte interviews met regisseur Reinaldo Marcus Green, producer Tim White en acteurs Will Smith, Aunjanue Ellis, Demi Singleton en Jon Bernthal. In Making Richard, dat zes minuten duurt, laat men visagiste Kudy Murdock aan het woord, en die toont wat zij heeft moeten doen om Will Smith tot Richard Williams te doen transformeren. In Champions on Screen komen Saniyya Sidney en Demi Singleton aan bod, de twee jonge meisjes die in de voetsporen van de zusjes Williams mochten treden. Tenslotte zijn er nog een drietal minuten verwijderde scènes op deze disk te vinden.




CONCLUSIE
King Richard is een veel te lang uitgerekt sportdrama met een schitterende Will Smith als etterbak Richard Williams die twee uur en een half loopt te preken en te vloeken. Op zich is daar niks mis mee, omdat Smith het personage met verve neerzet, alleen heeft regisseur Reinaldo Marcus Green net iets te veel zijn best heeft gedaan om zijn drama bij de Academy Awards in de smaak te doen vallen.