FILM
Acht uur per dag volgt Jackie (Kate Dickie) als beveiligingsbeambte het komen en gaan van de mensen in Glasgow via de camera's die her en der in de stad zijn opgesteld. Als ze wat verdachts opmerkt belt ze haar collega's bij de politie om een patrouille uit te sturen die een kijkje gaat nemen. Het is een eenzame job, in een donkere kamer met een wand vol flitsende monitoren en de vele onbekende stadgenoten als decor. Eens in de 14 dagen gaat Jackie op stap met haar collega, een getrouwde dertiger, naar een rustige plek buiten de stad voor een snelle wip. Hun afspraakjes zijn routine geworden. Sorry, ik kwam wat snel, zegt hij verontschuldigend, en jij? Jackie kijkt nauwelijks op terwijl ze in de nauwe autocabine haar slipje weer aantrekt. Eerder al, zegt ze een beetje geïrriteerd en wegkijkend.

Op een avond als alle andere, terwijl ze geïnteresseerd naar een oudere man en z'n zieke hond zit te kijken, ziet ze hoe twee mannen een hoertje aanspreken en in de struiken verdwijnen. Ze verwittigt een patrouille, maar merkt even later dat het om betaalde seks gaat en blaast de operatie af. De blonde man op de voorgrond, z'n broek op de knieën en z'n billen bloot, trekt haar aandacht. Ze zoemt in, kijkt gespannen en herkent iemand van wie ze vermoedde dat ie in de gevangenis zat en daar nog jaren zou blijven. Zenuwachtig draait ze een nummer en vraagt om na te trekken of haar vermoeden correct is. Kort nadien komt het antwoord: vervroegd vrijgelaten wegens goed gedrag. Tijdens haar volgende werksessie houdt Jackie de buurt in het oog: een serie grauwe flatgebouwen, 25 verdiepingen hoog, in een verloederde omgeving met nogal wat ex-gedetineerden als bewoners. Clyde (Tony Curran), de man die op haar interesse mag rekenen, blijkt er te wonen en aan de kost te komen als slotenmaker, een fijne job voor een ex-gevangene. De dag nadien gaat Jackie op stap, volgt ze Clyde als ie naar de wasserette gaat en drinkt een kop thee in een belendend cafeetje waar hij met de dienster flirt en z'n hand voorzichtig onder haar rokje schuift. Jackie kijkt geïrriteerd en loopt zichtbaar van streek de deur uit.

Een paar dagen later staat ze 's avonds voor het flatgebouw en sluipt naar binnen. Ga je ook naar het feestje?, vraagt ene Stevie (Martin Compston) die Clyde's boezemvriend uit de gevangenis blijkt te zijn. Ja, zegt Jackie beduusd en volgt hem naar de armtierige flat in de top van het gebouw. Voorzichtig kijkt ze rond en probeert de aandacht van Clyde te trekken. Dat kost haar niet veel moeite, want in het bonte gezelschap van uitkeringstrekkers en mislukkelingen valt een netjes geklede jonge vrouw uiteraard op. Wanneer Clyde tijdens een dansje té intiem wordt, slaat Jackie op de vlucht. In de lift moet ze overgeven.



Het idee van Red Road komt uit Denemarken en is onderdeel van het Dogmaproject Advance Party van Lars von Trier dat moet uitgroeien tot een trilogie waarvoor zijn landgenoten Lone Scherfig en Anders Thomas Jensen (Adam's Apples en The Green Butchers) de karakters hebben ontwikkeld. Drie verschillende regisseurs krijgen de kans om met het materiaal aan de slag te gaan en een film af te leveren die de andere becommentarieert, aanvult, die voor verdieping zorgt van de aangekaarte problematiek en die de personages in een breder perspectief plaatst. Het is een hele onderneming en vooral een enorme uitdaging voor beloftevolle jonge regisseurs die zich aan de Dogmavoorschriften houden en met een minimum aan middelen het beoogde resultaat willen nastreven.

De Britse regisseur Andrea Arnold, een voormalige actrice en tv-presentatrice, won in 2005 de Oscar voor de Best Live Action Short Film met haar productie Wasp (26 min.). In 2006 kaapte ze met haar langspeelfilmdebuut Red Road de Juryprijs weg op het Filmfestival van Cannes en oogstte er algemene bijval waarbij vergelijkingen met het werk van Michael Haneke en Lars von Trier niet van de lucht waren. Van Red Road heeft ze een heftige film gemaakt met Hitchcockiaanse trekjes, spannend van begin tot einde, gedraaid vanuit het gezichtpunt van het hoofdpersonage Jackie, een eenzame jonge vrouw die doelloos lijkt te laveren tussen werk en minnaar en met weinig of geen interesse voor de wereld om haar heen. Dat verandert als Clyde op haar monitor verschijnt. Gebiologeerd volgt ze zijn laten en doen, twijfelend en vervuld van angst, want de man stoot haar af maar trekt haar ook aan. Een confrontatie lijkt onvermijdelijk wanneer ze als een nachtvlinder in zijn buurt gaat rondfladderen en oogcontact maakt. Van daar tot een voorzichtige kennismaking is maar een kleine stap. Andrea Arnold laat niet in haar kaarten kijken en vertelt de kijker niet waar en wanneer en onder welke duistere of rampzalige omstandigheden Jackie en Clyde elkaar eerder hebben ontmoet, maar dat de tijd rijp is voor een definitieve afrekening blijkt overduidelijk uit Jackie's besliste houding en berekende optreden. Jackie en Clyde, ze zijn mekaars tegenpolen en de toeschouwer kan zich moeilijk een voorstelling maken van het verband tussen de stille droevige vrouw en de haast dierlijke en luidruchtige ex-gevangene die zich ophoudt in het gezelschap van een stel losers. Arnold creëert een onheilspellende en fascinerend decor met de Red Roadflats, een ranzige buurt met de haast ondraaglijke sfeer van dreigend geweld en makkelijk fysiek misbruik. Jackie's nachtelijke uitstapjes naar Clyde's flat zorgen voor huiveringwekkende sequenties met als hoogtepunt één van de meest berekende en meest hardvochtige seksscènes uit de recente filmgeschiedenis.



BEELD EN GELUID
Een Dogmafilm moet per definitie zonder veel foefjes tot stand komen: geen extra licht, geen gemaakt decors en geen extra attributen, realistisch qua thema, aankleding en acteerprestaties met een zeer directe en losse cameravoering en een montage zonder special effects. De regisseur krijgt m.a.w. niet veel speelruimte, maar Andrea Arnold buit de beperkingen tot het uiterste uit en kiest met de Red Road-flats voor een locatie waarmee ze alle kanten uit kan. De kleuren zijn grauw, zowel op straat als in de uitgewoonde flats en de opnamen in de interieurs zijn donker met volle kleuren en bij momenten een stevige korrel. De zwart-witverhouding is desondanks in orde. Van ongerechtigheden is geen sprake, noch van beschadigingen. Er is m.a.w. sprake van een uitstekende transfer. Het geluid is eenvoudig maar zeer effectief en men had zich de moeite van een 5.1-geluidstrack kunnen besparen, want Red Road is helemaal niet dat soort film. De bijgeleverde stereotrack lost overigens probleemloos alle verwachtingen in.

EXTRA'S
Jammer van de magere extra's: de Originele Bioscooptrailer en Andere Trailers. Het Interview met Andrea Arnold en de Making of, allebei aanwezig op de Angelsaksische uitgave, ontbreken.



CONCLUSIE
Red Road van de Britse regisseur Andrea Arnold is een heftige psychologische thiller volgens de Dogmaprincipes van de Deen Lars von Trier. Dat houdt allerlei beperkingen in qua aanpak en uitwerking, maar de regisseur compenseert de restricties door de introductie van een intelligent en spannend verhaal en een stel interessante en originele hoofdpersonages. Ondanks de geplande trilogie is Red Road overigens uitstekend te bekijken als een opzichzelfstaande productie, want Andrea Arnold rondt het verhaal helemaal af, zij het niet helemaal zoals de toeschouwer zal verwachten.