Na een sterk drama (Le Temps Qui Reste, 2005), een heerlijke kostuumfilm (Angel, 2007) en een beetje een teleurstellend sprookje over een baby met vleugeltjes (Ricky, 2009) trakteert de Franse regisseur François Ozon z’n fans op een nieuwe dramatische productie waarin een vrouw centraal staat, een film die nauw aansluit bij het werk dat hij in de eerste helft van het decennium afleverde en dat hem veel beter blijkt te liggen dan z’n recente producties. Hoofdpersonage is Mousse, een jonge blondine die zich met haar vriend Louis letterlijk doodspuit. Op een keer is de heroïne versneden met valium en raakt zij in coma, terwijl hij ’s ochtends door z’n moeder dood wordt aangetroffen met schuim op de lippen. Twee dagen later ontwaakt Mousse in het ziekenhuis en wordt haar verteld dat ze zwanger is. Louis’ moeder sommeert haar na de begrafenis voor een gesprek en in het bijzijn van haar jongste zoon Paul drukt ze de jonge vrouw op het hart dat de familie niet gesteld is op een nakomeling van haar pas overleden oudste zoon. Mousse accepteert het aanbod om een met de familie bevriende huisarts te bezoeken en de affaire definitief te regelen.

 

 

Maar uiteindelijk besluit Mousse om de zwangerschap niet af te breken. Ze verlaat Parijs en installeert zich in het zuiden van Frankrijk in het buitenverblijf van een oude vriend aan zee. Daar krijgt ze het bezoek van Paul, Louis’ jongere broer. Zeker op bevel van je moeder, sneert ze met wrok in haar stem, maar Paul ontkent en beweert dat hij op weg is naar Spanje en even dag komt zeggen. Niet veel later moet Mousse vaststellen dat ze zich aangetrokken voelt tot de broer van haar overleden minnaar.

 

Alles wijst erop dat Le Refuge na deze introductie zal uitgroeien tot een vurig romantisch drama, maar dat is zonder François Ozon gerekend, want die maakt ze niet met dertien in een dozijn en dus volstaat een heel eenvoudige twist om het scenario en dus de film in een compleet andere richting te sturen. Of die ommezwaai een goede zaak is, dat laten we graag aan uw oordeel over, maar veel verder dan een wandeling langs het strand, een ontbijt in de tuin en een bezoekje aan een disco komt de regisseur niet. Ondertussen begint Paul een relatie met iemand uit het dorp, gaat Mousse op de avances in van een man die op zwangere vrouwen valt en bouwt Ozon toch nog seksuele spanning op (of wat daar voor door moet gaan) tussen de beide hoofdpersonages, een procedé dat gezien de omstandigheden weinig geloofwaardig is, ondanks de intense sfeer ervan uitgaat.

 

 

Probleem met Le Refuge is een beetje dat het uitgangspunt interessant is, maar dat het Ozon en zijn medescenarist Mathieu Hippeau nadien aan voldoende inspiratie ontbreekt om 85 minuten lang te boeien. Le Refuge dobbert rustig voort zonder dat er sprake is van een sterke voortgang of een verrassende coda, want die laatste is al in de loop van de film gedeeltelijk verraden. Als Le Refuge dan toch nog interessant blijft, dan is dat hoofdzakelijk dankzij het optreden van Isabelle Carré, die ten tijde van de opnamen zwanger was, waardoor het scenario is beïnvloed. Ondanks het feit dat Ozon geen enkele moeite doet om haar personage uit te diepen of sympathiek te maken, blijft Mousse intrigeren, misschien omdat er geen zekerheid is over de veiligheid van de baby gezien haar verleden als verslaafde, maar wellicht ook wegens het geheimzinnige lachje dat vaak op haar lippen ligt. Carré hoeft met andere woorden niet veel te doen of uit te drukken om de interesse voor haar personage gaande te houden. Louis-Ronan Choisy brengt een voorbeeldige performance en maakt van Paul een beetje een timide en altijd eerlijke en betrouwbare dertiger, maar ook zijn personage diept de regisseur nauwelijks uit. Hij houdt Paul op een afstand alsof hij bang is voor de consequenties van de keuze inzake diens specificiteit.

 

Qua camerawerk en montage is er op de productie niets aan te merken. Ozon neemt z’n tijd om het allemaal mooi in beeld te brengen en daarmee doet Le Refuge z’n voordeel. Dat Isabelle Carré echt zwanger is, benut de regisseur uiteraard ten volle. De scènes waarin ze haar naakte dikke buik toont behoren dan ook tot de mooiste uit Le Refuge en ze beïnvloeden in hoge mate de serene sfeer die door de productie waait.

 

De beeldkwaliteit is zeer goed, zowel in de interieurscènes als in de zonovergoten opnamen op en langs het Zuid-Franse strand. Het zwartniveau is in orde en de details zijn altijd in orde, terwijl er geen sprake is van ongerechtigheden. Idem dito voor de geluidsband die vooral heel rustig is met een soundtrack die hoofdzakelijk steunt op pianomuziek.

 

De Originele Bioscooptrailer, een aantal Andere Trailers en de muziekclip Le Refuge door Isabelle Carré en Louis-Ronan Choisy.

 

Le Refuge van de Franse regisseur François Ozon beginjht met een sterk intrige, doch mist een stevige voortgang. De opnamen zijn bij momenten heel erg mooi en de acteerprestaties goed tot uitstekend, jammer genoeg wordt het nooit echt boeiend. Het scenario is bovendien net iets te mager voor een film van bijna anderhalf uur, waardoor er een paar korte scènes opduiken die moeilijk een eigen plaatsje vinden in het geheel. Gelukkig redt Isabelle Carré de meubels, maar ze kan niet voorkomen dat Le Refuge – opnieuw – een eerder middelmatige Ozon is.