FILM
De fans van het thrillergenre weten ondertussen al jaren dat krimi's (en dan het liefst Scandinavische) die op Lumière worden uitgebracht bijna allemaal reeksen zijn om duim en vingers bij af te likken. Den Fördömde (Zweeds voor De Verdoemden) heeft misschien niet de allure van The Killing of Milennium, toch is het ook een misdaadserie die de kijker met een gerust hart in huis kan halen. Den Fördömde verschilt van de rest omdat dit geen serie is die op een bestseller is gebaseerd. Het gaat om twee originele scenario’s die uit de pen van Michael Hjorth en Hans Rosenfeldt vloeiden. Door het immense succes in eigen land hebben de twee scenaristen onder de auteursnaam Hjorth Rosenfeldt ondertussen al enkele boeken gepubliceerd die vlot over de toonbank gaan. Tot dusver zijn er slechts twee afleveringen gemaakt, elk met een lengte van 90 minuten. Het zijn dan ook deze twee episodes die Lumière in een box heeft verzameld. Er is goed nieuws voor de trouwe fans, want op het ogenblik dat je dit artikel leest zou men in Zweden aan de opnames van enkele nieuwe afleveringen bezig zijn.
 

 

De spilfiguur in deze reeks is Sebastian Bergman (Rolf Lassgard) die als profiler een opleiding kreeg van de FBI en ofschoon hij een onmogelijke vent is, wordt hij door de politiediensten als een onmisbare link voor het oplossen van misdaden beschouwd. Bergmans leven kreeg een zware deuk toen hij in Thailand door de verwoestende tsunami zijn echtgenote en kind verloor. Sinds dat drama leidt de gewezen flik een zwerversbestaan. Hij vult zijn dagen met het geven van lezingen en het schrijven van boeken. En toch, na al die jaren wordt zijn kennis nog altijd alom gewaardeerd, alhoewel hij voor zijn vroegere collega’s een norse boer blijft die ze liever zien gaan dan komen. Alles verandert als een jongen nabij het Mungameer wordt neergeschoten. Op het eerste gezicht lijkt het op een ordinaire roofmoord met fatale afloop, maar omdat het hart van het slachtoffer is uitgesneden, denkt Bergman dat er meer aan de hand is. Vol enthousiasme biedt hij zijn diensten bij het politiekorps aan, maar niet iedereen is gediend met Bergmans herrijzenis. Vooral diensthoofd Ursula Andersson (Gunnel Fred) en Vanja Lithner (Moa Silen) kunnen de rokkenjager niet luchten. Helaas voor hen lijkt Bergman van in het begin het bij het rechte eind te hebben.
 

In deze box vind je twee afleveringen waarin Bergman met een mysterieuze moord wordt geconfronteerd. De twee misdaden staan wel totaal los van elkaar, doch kun je de twee speelfilms als één geheel zien omdat de serie zich ook op Bergmans gebroken persoonlijkheid richt. Hij is zonder meer de grote ster van de serie. Ergens vertoont hij heel wat gelijkenissen met onze eigen Witse. Net als de speurneus uit Halle lapt ook Bergman de regels van elementaire beleefdheid aan zijn laars. Iedereen wordt geacht om naar zijn pijpen te dansen. Voor zijn collega’s is deze knorrige man dan ook een blok aan het been, alhoewel ze moeten toegeven dat hij als geen ander een misdaad kan oplossen.

Er is een duidelijk verschil tussen de eerste en de tweede film. De eerste episode is een typische whodunit, terwijl het tweede luik met moderne psychologische thrillers flirt. In zijn glorieperiode zorgde Bergman ervoor dat hij de psychopaat Edward Hinde achter de tralies kreeg. De profiler schreef twee boeken over de werkwijze van de seriemoordenaar. Jaren later ziet het er naar uit dat Zweden met een copycat opgescheept zit. Omdat alle slachtoffers vrouwen zijn waarmee Bergman ooit het bed heeft gedeeld, krijgen de moorden een persoonlijk tintje. Je moet geen doorgewinterde krimiliefhebber zijn om te zien dat dit scenario een kopie is van Silence Of The Lambs, maar dat doet er niet toe. De aflevering is immers spannend en alhoewel we de term nagelbijter net niet willen gebruiken, kan ze desalniettemin wedijveren met andere Scandinavische krimi's. Het leukste aan deze serie zijn de vele plotwendingen die de kijker steeds op het verkeerde been zetten, want op het moment dat de speurders de dader hebben gevonden kan je er donder op zeggen dat Bergman met een nieuwe visie op de proppen komt waardoor ze opnieuw kunnen beginnen. 
 

 

De vertolkingen zijn één voor één uitmuntend, ofschoon het allemaal typetjes zijn die je in andere misdaadreeksen al eens zag. Neen, als het op originaliteit aankomt dan moet je niet bij Den Fördömde zijn, maar wie op zoek is naar een oerdegelijke eigentijdse detectiveserie (met weliswaar een ouderwetse aanpak) gunt deze Zweedse krimi beslist een kans.

BEELD EN GELUID
De Amerikaanse concurrenten kunnen beslist een puntje aan Den Fördömde zuigen als het op beeldkwaliteit aankomt. De kleuren zijn niet alleen natuurgetrouw, ze zijn ook een lust voor het oog. Een mooi bewijs overigens dat uitmuntende kwaliteit ook op dvd nog steeds kan. Het geluid is eveneens in orde, maar een geluidsband die bijna volledig uit Zweedse dialogen bestaat is wel moeilijk te beoordelen.

Er staan geen extra’s op deze dvd. Eerlijkheidshalve is dat helemaal niet nodig. Geen mens die bij dit soort releases interesse heeft voor weggelaten scènes, bloopers of een kijkje achter de schermen. Gewoon genieten van de twee (lange) afleveringen is de boodschap!

Echt origineel zijn we niet als we concluderen dat Den Fördömde een Zweedse krimi is die je moet zien, maar het is nu eenmaal niet anders. Spannende verhalen, intelligente plots, oerdegelijke acteerprestaties... als dat geen goede ingrediënten zijn!